Το 2013, η Γερμανίδα καγκελάριος Μέρκελ είχε αναφερθεί στο Ιντερνετ ως «νέα γη». Επειτα από τα ειρωνικά σχόλια που πυροδότησε το σχόλιο αυτό, η Μέρκελ εμφανίζεται τόσο πεπεισμένη για τη σημασία του Διαδικτύου και συνολικά των υπολογιστών στην ανθρώπινη ζωή, ώστε να θεωρεί ότι ο προγραμματισμός πρέπει να διδάσκεται «ως βασική δεξιότητα, όπως η ανάγνωση, η γραφή και η αριθμητική».
Στα δημοτικά σχολεία της Βρετανίας εδώ και λίγα χρόνια είναι υποχρεωτική η διδασκαλία γλωσσών προγραμματισμού όπως η Scratch και η Python, και η Μέρκελ εκτιμά ότι κάτι παρόμοιο πρέπει να συμβεί στη Γερμανία.
Ο σχολιαστής του περιοδικού Spiegel για θέματα τεχνολογιών Σάσα Λόμπο προξένησε χθες έκπληξη, διαφωνώντας με τη θέση αυτή. Η θέση του Λόμπο σίγουρα δεν εκκινεί από τεχνοφοβικά κίνητρα και σίγουρα δεν υποτιμά τη σημασία της τεχνολογίας. Πού βασίζεται λοιπόν η άποψη ότι τα παιδιά θα μπορούσαν, αν θέλουν, να διδάσκονται προγραμματισμό στα σχολεία, χωρίς όμως αυτό να είναι απαραίτητο;
«Νομίζουμε ότι αν μάθουν τα παιδιά μας μια γλώσσα προγραμματισμού, θα μπορέσουν να ανταποκριθούν στην ταχεία ψηφιοποίηση της ζωής καλύτερα από εμάς», σημειώνει. «Αλλά δεν είναι έτσι. Οποιος ξέρει προγραμματισμό, ξέρει προγραμματισμό. Αυτό που λείπει όμως όλο και πιο επιτακτικά είναι η κατανόηση των συνάψεων του ψηφιακά διασυνδεδεμένου κόσμου, όχι η γνώση των πιο μικρών δομικών στοιχείων του. Σε γενικές γραμμές μπορούμε να μιλήσουμε για τη διαφορά γνώσεων ενός πολεοδόμου με έναν χτίστη, όταν ο σκοπός είναι να καταλάβουμε μία πόλη».
Το δεύτερο επιχείρημα του Λόμπο κατά της υποχρεωτικής διδασκαλίας προγραμματισμού είναι η αλματώδης εξέλιξη της τεχνητής νοημοσύνης. Αυτή οδηγεί, πρώτον, στην αυτοματοποίηση του προγραμματισμού, με τις μηχανές να προγραμματίζουν μηχανές και δεύτερον, στην όλο και μεγαλύτερη ταύτιση των γλωσσών μηχανής με την ανθρώπινη γλώσσα. «Οσο καλύτερα γίνονται τα προγράμματα αναγνώρισης φωνής και εξελίσσεται η τεχνητή νοημοσύνη πάνω στην οποία βασίζονται, τόσο περισσότερο η βασικότερη γλώσσα προγραμματισμού είναι ο ίδιος ο ανθρώπινος λόγος», σημειώνει.
Ο Λόμπο θεωρεί σημαντικό να υλοποιούν τα παιδιά στα σχολεία επιλεγμένες εργασίες για την εξοικείωση με τις βασικές έννοιες του προγραμματισμού. «Αλλά σίγουρα δεν πρέπει να αναγορεύσουμε τον προγραμματισμό σε ισοδύναμο της ανάγνωσης, της γραφής και της αριθμητικής», σημειώνει.
Τέλος ο αρθρογράφος ανασύρει ένα παράδειγμα από το παρελθόν του Δυτικού Βερολίνου, στο οποίο μεγάλωσε. Τη δεκαετία του 1970, οι Αρχές της πόλης κατασκεύασαν τα σχολεία στο πρότυπο των εργοστασίων. Βαριά γκρίζα κτίρια από ανεπίχριστο σκυρόδεμα, όμοιες σειρές από παράθυρα, εμφανείς σωλήνες εξαερισμού στο εσωτερικό, ακόμη και ψεύτικες καμινάδες εργοστασίων. «Η ιδέα ήταν ότι οι μαθητές έπρεπε να συνηθίζουν από τα μαθητικά τους χρόνια στην αίσθηση των μελλοντικών χώρων εργασίας τους, δηλαδή των εργοστασίων», γράφει ο Λόμπο. «Είχαν εκτιμήσει εντελώς λανθασμένα την εξέλιξη της βιομηχανοποίησης και το μελλοντικό πρόσωπο της αγοράς εργασίας», σημειώνει.