Παράξενη ανακούφιση

3' 41" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Θυμάστε εκείνο το τρισκατάρατο, επονείδιστο και κατάπτυστο «μέιλ Χαρδούβελη»; Ε λοιπόν, η αξιολόγηση που έκλεισε ο Τσαλακώτος κοστίζει οκτώμισι φορές επιπλέον σε μέτρα. Τότε προς τι ο ενθουσιασμός των κυβερνητικών και η γενική ανακούφιση; Τη διαισθάνεσαι στους περισσότερους, ακόμη και σε όσους έχουν πλήρη επίγνωση των καταστροφικών συνεπειών από την εφαρμογή των συμφωνηθέντων. Ηταν αισθητή και στη συγκρατημένη αντίδραση του Σόιμπλε: «Επρεπε να είχε κλείσει εδώ και έξι μήνες», σχολίασε – δηλαδή, καιρός ήταν επιτέλους.

Είναι η ανακούφιση ότι τουλάχιστον προχωρούμε, έπειτα από στασιμότητα τόσων μηνών. Ας είναι και στον λάθος δρόμο, ας είναι με τον λάθος τρόπο, αρκεί ότι προχωρούμε. Διότι προχωρούμε σημαίνει ότι πλησιάζουμε προς το τέλος της περιπέτειας, καλό ή κακό. Δεν εννοώ την έξοδο από το μνημόνιο και ό,τι άλλο πανηγυρίζει η κυβέρνηση, αλλά το τέλος της φάρσας που ζούμε με τους ανίδεους και ανίκανους κομμουνιστές στην εξουσία. Η συμφωνία που επετεύχθη δεν μπορεί να πετύχει τα αποτελέσματα που υπόσχεται· ούτε διανοούμαι ότι οι εταίροι πιστεύουν στη λειτουργικότητά της – απλώς μπαλώνουν μια τρύπα, για όσο η Ευρώπη χρειάζεται ηρεμία ώστε να αντιμετωπίσει τα θέματά της, που είναι πολύ σοβαρότερα από την Ελλάδα.

Ανακούφιση, λοιπόν, όσο και αν η θεραπεία είναι λάθος, διότι το λάθος είναι προϋπόθεση της γνώσης. Πρέπει να πληρώσουμε το κόστος του, αν έτσι καταλάβουμε, επιτέλους, τι κοστίζουν η αριστερή διακυβέρνηση και η συντήρηση του τεράστιου και διεφθαρμένου κράτους. Εμείς είμαστε το πρόβλημα, οι αξίες μας και οι πολιτικές επιλογές στις οποίες αυτές μας οδήγησαν. Αν αυτό είναι το κόστος της απαλλαγής από την Αριστερά, ειλικρινά χαλάλι! Μόνο, όμως, υπό την προϋπόθεση αυτή.

Τι χρειαζόταν;

Τελικά, ο «κύριος Τσοχατζόπουλος», όπως τον αποκαλεί πάντα με την ίδια έμφαση η σύζυγός του, δεν αποφυλακίσθηκε χθες, επειδή δεν είχε το διαβατήριό του, που όφειλε να το παραδώσει στις Αρχές. Μα χρειαζόταν να το παραδώσει; Ελάτε τώρα! Θυμάμαι ένα περιστατικό πριν από χρόνια –ήμουν μπροστά–, το οποίο αξίζει να επαναλάβω και θα καταλάβετε τι εννοώ. Ηταν η εποχή της κορύφωσης της θριαμβικής επέλασης του ΠΑΣΟΚ στην πολιτική ζωή της χώρας, δηλαδή κάπου μεταξύ του 2004 και της χρεοκοπίας. Ο κύριος Τσοχατζόπουλος ήταν ήδη παρελθόν: εκτός Βουλής, εκτός παιδιάς γενικώς. Υπήρχε μια καταχνιά στην ατμόσφαιρα του κόσμου του, λ.χ. ο θόρυβος για τον γάμο στο Παρίσι, το σούσουρο για τη Διονυσίου Αρεοπαγίτου κ.λπ., αλλά τα σύννεφα δεν είχαν ακόμη πυκνώσει πάνω από τον ωραίο κόσμο του.

Ημασταν στο αεροδρόμιο και περιμέναμε στον έλεγχο ταυτοτήτων για την επιβίβαση – ένα σχετικά καινούργιο μέτρο ασφαλείας, τότε, το οποίο πολύς κόσμος δεν το είχε συνηθίσει στις πτήσεις του εσωτερικού. Οταν έφθασε η σειρά του κυρίου Τσοχατζόπουλου και η κοπέλα στο γκισέ τόλμησε να του ζητήσει ταυτότητα, εκείνος εξεμάνη και της έβαλε τέτοιες φωνές («δεν ξέρεις ποιος είμαι εγώ, κοπέλα μου;») ώστε την πήραν τα δάκρυα. Επομένως, τι χρειαζόταν το διαβατήριο; Μόνο αν είχε λογαριασμούς στο εξωτερικό, αλλά ο κύριος Τσοχατζόπουλος –όλοι το καταλάβαμε πια– είναι θύμα μιας σκευωρίας…

Δυσανασχετεί

Ο Κ. Γαβρόγλου έλεγε χθες σε φίλο του ότι δεν του αρέσει καθόλου η μεταφορά του λειψάνου της Αγίας Ελένης στην Αθήνα και η υποδοχή του με τιμές αρχηγού κράτους. Δεν σκοπεύει, λέει, να παραστεί στην υποδοχή. Θα μπορέσει όμως να το αποφύγει, αφού στην υποδοχή θα είναι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας; Σίγουρα, πάντως, δεν είναι ο μόνος στην κυβέρνηση που δυσανασχετεί με την υποκριτική ευλάβεια της κυβέρνησης και την Entente Cordiale Εκκλησίας και κυβέρνησης που κρύβεται από πίσω.

«Βρε, τι κάνει ο άνθρωπος για να βγάλει το ψωμάκι του!» Τη θυμάμαι την ατάκα, από την ταινία που ο Βέγγος χορεύει τσάμικο ντυμένος τσολιάς, για να προσελκύσει πελάτες στην ψησταριά όπου δουλεύει. Για την περίπτωση του Τσίπρα και του λειψάνου της Αγίας Ελένης, πρέπει να το προσαρμόσουμε: Τι κάνει ο άνθρωπος μήπως και καταφέρει να εκλέξει ξανά το συνεταιράκι του στην κυβέρνηση! Διότι για τον Καμμένο και τον κόσμο των ψηφοφόρων του γίνεται όλη η φασαρία. Αυτός, αν είναι, θα ωφεληθεί από την παρουσία στην Αθήνα των γήινων υπολειμμάτων ενός πραγματικού σελέμπριτι του Χριστιανισμού.

Και, τέλος πάντων, μην γκρινιάζετε. Αυτό μπορούσε να κάνει ο Αλέξης! Ιδεωδώς θα ήθελε να φέρει για προσκύνημα το λείψανο του Λένιν – έστω την παντόφλα του. Δεν μπορούσε να γίνει. Βρήκε το πλησιέστερο σε λατρευτική αξία λείψανο και το φέρνει. Πείτε και ένα ευχαριστώ, επιτέλους!

Απατεώνες

«Χειροπέδες», διαβάζω, «σε 48χρονη που παρίστανε τη δικηγόρο». Δεν κρίνω την απόφαση· απλώς διερωτώμαι γιατί επιφυλάσσεται διαφορετική –κατά πολύ επιεικέστερη– μεταχείριση σε εκείνους που εξαπατούν το σύνολο της κοινωνίας, και μάλιστα διαρκώς, προσλαμβανόμενοι με πλαστά πτυχία στο Δημόσιο…

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή