Προκαλεί έκπληξη η πληροφορία που επιβεβαίωσε η κυβέρνηση, ότι εκείνη ήταν που μπλόκαρε τη συμφωνία στο Eurogroup της Δευτέρας επειδή δεν ήταν αρκετά σαφής για τη συμμετοχή του ΔΝΤ. Πέρα από την προφανή παρατήρηση ότι έχει αλλάξει τη στάση της έναντι του διεθνούς οργανισμού, παραμένει το ερώτημα για τα κίνητρα αυτής της απόφασης.
Με δεδομένο ότι η διαφωνία είναι μεταξύ του ΔΝΤ και της Γερμανίας, κυρίως, η στάση της ελληνικής κυβέρνησης προκαλεί απορία. Αφού η απόφαση δεν ανήκει σε αυτή, γιατί ανέλαβε αυτόν τον ρόλο; Σύμφωνα με τον κυβερνητικό εκπρόσωπο, διότι η συμφωνία που ήταν στο τραπέζι «περιείχε ασάφειες, κίνδυνο να μεταθέσει το πρόβλημα στο μέλλον και δεν αντιστοιχούσε στις θυσίες του ελληνικού λαού».
Μπορεί λοιπόν να το έκανε απλώς για να δείξει ότι διαπραγματεύεται μία καλύτερη λύση, «με σαφή προσδιορισμό των μεσοπρόθεσμων μέτρων για το χρέος ώστε το ΔΝΤ να μπορεί άμεσα να δώσει το ΟΚ για τη βιωσιμότητα του χρέους».
Ή μπορεί να ήταν για να δώσει πολιτική κάλυψη στο ΔΝΤ και σε αντάλλαγμα να δεχθεί τα εύσημα του διαπραγματευτή του Πόουλ Τόμσεν, ο οποίος τόνισε ότι το πρόγραμμα που υιοθέτησε η ελληνική κυβέρνηση είναι «πολύ δυνατό… το είδος του προγράμματος που θα επιτρέψει μία πιο φιλική προς την ανάπτυξη δημοσιονομική πολιτική στην Ελλάδα μεσοπρόθεσμα», όπως επιμένει να παρουσιάζει τις νέες περικοπές και επιβαρύνσεις το ΔΝΤ. Διότι ο κ. Τόμσεν πρόσθεσε ότι «το πρόγραμμα αντιμετωπίζει κάποια δύσκολα και ευαίσθητα θέματα στο ασφαλιστικό και στο φορολογικό και αυτά είναι καλά νέα καθώς είναι το είδος προγράμματος που μπορεί να υποστηρίξει το ΔΝΤ».
Ή μήπως η κυβέρνηση θέλησε να διευκολύνει τον Γερμανό υπουργό Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ο οποίος δεν ήταν έτοιμος χθες να προσφέρει το είδος της συγκεκριμενοποίησης των μέτρων που ζητούσε το ΔΝΤ; Ο κ. Τόμσεν σημείωσε ότι για να προχωρήσει το ΔΝΤ σε συμφωνία χρειάζεται ένα αξιόπιστο πακέτο ελάφρυνσης του χρέους και ότι ενώ υπήρξε πρόοδος «δεν έχουμε ακόμα συμφωνία».
Ετσι, ζήτησε «λίγο μεγαλύτερη συγκεκριμενοποίηση των μέτρων και περισσότερο ρεαλισμό» στις εκτιμήσεις για την οικονομία, πιθανώς για τα πρωτογενή πλεονάσματα μετά την πενταετία του 3,5% του ΑΕΠ που κλείδωσε.
Κάποιοι αναλυτές σημειώνουν ότι ο αν ο κ. Σόιμπλε πιεστεί πολύ, θα προτιμήσει να αφήσει εκτός προγράμματος το ΔΝΤ, ώστε να μη δώσει τίποτε για το χρέος – και αυτό παρά τις δηλώσεις του ότι θα χρειαζόταν νέο πρόγραμμα και έγκριση της γερμανικής Βουλής. Είναι ένας κίνδυνος που πρέπει να έχει συνυπολογίσει στη στάση της η ελληνική κυβέρνηση, λαμβάνοντας διαβεβαιώσεις ότι πράγματι θα κλείσει η συμφωνία με συμμετοχή του ΔΝΤ έστω και την τελευταία στιγμή.
Πάντως, ο κ. Τόμσεν έδωσε «πολιτική κάλυψη» και στον κ. Σόιμπλε, όταν τόνισε ότι το ΔΝΤ δέχεται τη βάση της συμφωνίας του Eurogroup του Μαΐου 2016, όπου η ελάφρυνση του χρέους δεν χρειάζεται να οριστικοποιηθεί σε κάθε της λεπτομέρεια πριν από το τέλος του προγράμματος.
Ισως όμως η εξήγηση να είναι πιο απλή και να έχει να κάνει με τη διαπίστωση της κυβέρνησης ότι αυτή είναι η ευκαιρία της να πάρει οτιδήποτε για το χρέος και όψιμα συντάσσεται με το ΔΝΤ για να δείξει ότι επιτυγχάνει κάποια δέσμευση, έστω και με όλους τους αστερίσκους: ότι αυτό δεν θα αποφασιστεί παρά στο τέλος του προγράμματος, εφόσον χρειαστεί, τηρήσει τις δεσμεύσεις της κ.ο.κ. Διότι σε ό,τι αφορά αυτόν τον εκλογικό κύκλο, η μάχη για το χρέος είναι «τώρα ή ποτέ».