Πέθανε χθες, Κυριακή, σε ηλικία 77 ετών ο Αμερικανός σκηνοθέτης Τζορτζ Α. Ρομέρο, πατέρας των ταινιών των «ζωντανών νεκρών» και ένας από τους θρύλους του σινεμά τρόμου, μετά από μία σύντομη μάχη με τον καρκίνο του πνεύμονα. Ο σπουδαίος δημιουργός άφησε την τελευταία του πνοή στο νοσοκομείο του Τορόντο όπου νοσηλευόταν.
Το 1968, σε ηλικία μόλις 28 ετών, ο Ρομέρο πραγματοποίησε μία τομή στο σινεμά τρόμου και φαντασίας, σκηνοθετώντας την κλασική πλέον ταινία «Night of the Living Dead» (ελλ. τίτλος: «Η Νύχτα των Ζωντανών Νεκρών»), η οποία ουσιαστικά δημιούργησε ένα ολόκληρο κινηματογραφικό είδος και αποτέλεσε ταινία-σταθμό του ανεξάρτητου αμερικάνικου σινεμά της δεκαετίας του ’60. Η ταινία έθεσε του κανόνες για την πλειονότητα των μετέπειτα ταινιών με ζόμπι, δημιουργώντας το χαρακτηριστικό πια σκηνικό, όπου οι νεκροί βγαίνουν από τους τάφους τους και ορέγονται ανθρώπινη σάρκα, απειλώντας την ανθρωπότητα με την απόλυτη καταστροφή και την πλήρη εξαφάνιση.
Η ταινία έγινε με τον υπερβολικά χαμηλό προϋπολογισμό των 114.00 δολαρίων, αποφέροντας έσοδα της τάξεως των 30 εκατομμυρίων παγκοσμίως, σύμφωνα με την ιστοσελίδα IMDb.com. Βγάζοντας τα λεφτά της περισσότερες από… 250 φορές, αποτελεί μία από τις πιο επιτυχημένες ανεξάρτητες κινηματογραφικές παραγωγές και ένα από τα πιο θρυλικά σκηνοθετικά ντεμπούτα της ιστορίας.
Τρόμος και κοινωνική κριτική
Από την πρώτη του κιόλας ταινία, ο Ρομέρο έδειξε ότι οι ζωντανοί νεκροί του δεν ήταν απλώς τρομακτικά και απωθητικά όντα με αποκλειστικό σκοπό τους να προκαλέσουν τον τρόμο και τη ρίγη του θεατή. Παράλληλα, διατηρούσαν και μία μεταφορική διάσταση, η οποία λειτουργούσε ως κοινωνικό σχόλιο για πλειάδα θεμάτων, όπως ο ρατσισμός, οι ταξικές διαφορές, ο άκρατος καταναλωτισμός και ο μιλιταρισμός. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα η πρώτη από τις πέντε συνέχειες της «Νύχτας» που σκηνοθέτησε ο Ρομέρο, η μεγάλη εμπορική επιτυχία «Dawn of the Dead» (ελλ. τίτλος: «To Ξύπνημα των Νεκρών») από το 1978, όπου η δράση εξελίσσεται στο μεγαλύτερο μέρος της μέσα σε ένα εμπορικό κέντρο, το οποίο κατακλύζεται από ένα πλήθος περιφερόμενων ζόμπι, δημιουργώντας μία απολαυστική σάτιρα της αμερικάνικης καταναλωτικής κοινωνίας της δεκαετίας του ’70.
Σύμφωνα με τον συνεργάτη του, Πίτερ Γκρουνγουόλντ, ο Ρομέρο ήθελε να λέει ιστορίες για «τέρατα» που μοιάζουν στους ανθρώπους που τρομοκρατούν, έχοντας μία περίεργη «οικειότητα» μαζί τους. «Δεν είναι τρελά, φανταστικά τέρατα. Είναι οι γείτονες μας, οι συγγενείς μας, οι φίλοι μας και για αυτό τον λόγο, προκαλούν περισσότερο τρόμο», σημείωσε χαρακτηριστικά.