Η «ανεξίτηλη» φωνή της Αϊλίν Ντάνλοπ

Η «ανεξίτηλη» φωνή της Αϊλίν Ντάνλοπ

2' 30" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

H Aϊλίν Ντάνλοπ είναι μοναχική και απροσάρμοστη, τρέφεται με κονσέρβες και τηγανητά αυγά, υφίσταται τον χλευασμό του αλκοολικού πατέρα της και απεχθάνεται τη δουλειά της σε ιδιωτικό σωφρονιστήριο. Γραμμένο με ειρωνικά ανάλαφρη διάθεση και άφθονο μαύρο χιούμορ, το μυθιστόρημα της Οτέσα Μόσφεγκ διαβάζεται εύκολα αλλά, σε αντίθεση με πολλά βιβλία ευρείας απήχησης, αντιστέκεται στη λήθη. Η φωνή της Αϊλίν σε ακολουθεί για μέρες αφού ολοκληρώσεις το τελευταίο κεφάλαιο και αυτή είναι μια πρώτη «προειδοποίηση» για τις ικανότητες της δημιουργού της.

Η Μόσφεγκ ήταν ελάχιστα εξοικειωμένη με τον κόσμο των μπεστ σέλερ, ώσπου απογοητευμένη από τις πωλήσεις του πρώτου της βιβλίου αποφάσισε να πειραματιστεί με το είδος. Και το κατάφερε τόσο καλά που η «Αϊλίν» βρέθηκε στη βραχεία λίστα των Μπούκερ και απέσπασε το βραβείο PEN του Ιδρύματος Χέμινγουεϊ. Μια εξομολογητική συνέντευξή της δημοσιεύθηκε στη Guardian υπό τον τίτλο τίτλο «είμαι άφραγκη, θέλω να γίνω διάσημη», επισύροντας δεκάδες αρνητικά σχόλια. Το «παράπτωμά» της, βέβαια, ήταν ότι μίλησε ειλικρινά για ένα πρόβλημα που αντιμετωπίζουν αμέτρητοι συγγραφείς. Αλλωστε, η «Αϊλίν» δεν ήταν «απάτη», άλλα καρπός σκληρής δουλειάς.

«Η διαδικασία δημιουργίας της Αϊλίν ήταν ένα μάθημα πειθαρχίας, αντοχής, προσαρμοστικότητας και πίστης. Βασίζομαι σε όσα μου δίδαξε σε καθημερινή βάση», λέει στην «Κ » η 36χρονη συγγραφέας. «Πέρασα πάνω από έναν χρόνο μόνη μου με την Αϊλίν, προσπαθώντας να συντονιστώ με τη φωνή της. Εξακολουθεί να επιστρέφει στο μυαλό μου καθώς γράφω, και κάποιες φορές πρέπει να την αποδιώχνω γιατί το αφηγηματικό της στυλ τείνει να κυριαρχεί. Δεν την απολαμβάνω πάντοτε, αλλά είμαι ευγνώμων για τη σπιρτάδα και την άρρωστη γοητεία της». Η συγγραφέας δημοσίευσε την πρώτη της νουβέλα το 2014. Παρά τις ενθουσιώδεις κριτικές δεν είχε εμπορική επιτυχία. Τότε συνέλαβε την ιδέα ενός μυθιστορήματος που θα της επέτρεπε τουλάχιστον να κερδίζει τα προς το ζην. «Δεν υπάρχει τίποτα που να με ενοχλεί στα ευπώλητα βιβλία. Οι άνθρωποι με ενοχλούν, και κυρίως οι άνθρωποι που προσπαθούν να είναι δημοφιλείς, αν και είμαι πολύ καλή στο να τους αγνοώ» υπογραμμίζει.

Κόρη Κροάτισσας και Ιρανού, η Οτέσα Μόσφεγκ ουδέποτε ασχολήθηκε με το ζήτημα της «εθνικής» της ταυτότητας. «Δεν ήμουν περήφανη για την καταγωγή μου, ούτε ήθελα να είμαι λευκή σαν τους Βοστωνέζους γείτονές μου. Θα ήταν σαν να μιλάω για την κρεατοελιά μου. Ντρεπόμουν για την ελιά στο πρόσωπο μου όταν ήμουν μικρή; Φυσικά και όχι». Πιο καθοριστικό για τον χαρακτήρα της ήταν ότι μεγάλωσε σε ένα σπίτι «γεμάτο τέχνη, μουσική και λογοτεχνία». Παρ’ όλα αυτά, όπως η ηρωίδα της, υπήρξε αλκοολική και για χρόνια έπασχε από διατροφικές διαταραχές. Στο περιοδικό The Atlantic έγραψε για τη σχέση της με την κατάθλιψη και πώς το γράψιμο της έσωσε τη ζωή. Και πράγματι, φαίνεται ότι γράφει ασταμάτητα: Στο διάστημα που μεσολάβησε από την «Αϊλίν» δημοσίευσε μια συλλογή και αρκετά μεμονωμένα διηγήματα, ενώ ολοκλήρωσε ακόμα ένα μυθιστόρημα. «Τιτλοφορείται “My Year of Rest and Relaxation” και ήταν το πιο αγχωτικό εγχείρημα της ζωής μου», αποκαλύπτει. «Συγκρούστηκα με υπαρξιακές αγωνίες που βιώνω σε όλη μου τη ζωή».

​​Το μυθιστόρημα της Οτέσα Μόσφεγκ «Αϊλίν» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός σε μετάφραση Αργυρώς Μαντόγλου. Σελ. 328.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή