Η πρόσφατη ποιητική παραγωγή λειτουργεί ως οδοδείκτης: αυξάνονται οι ποιητές που έχουν αναλάβει τον γενναιόδωρο ρόλο να μιλήσουν για τους καιρούς μας, γράφοντας το σήμερα στο σήμερα. Ενα σήμερα που το ανατέμνουν, το αναδιατάσσουν, το θεωρητικοποιούν – το κάνουν ποίημα, με τις λέξεις και την αρχιτεκτονική τους. Στις πρόσφατες συλλογές των Βασίλη Αμανατίδη (γενν. 1970), Γιάννη Αντιόχου (γενν. 1969), Κρυστάλλης Γλυνιαδάκη (γενν. 1979) και Γιάννη Στίγκα (γενν. 1977), ερχόμαστε αντιμέτωποι με την εποχή μας, με κυρίαρχη ομπρέλα την επώδυνη συνειδητοποίηση της απώλειας όσων κατακτημένων αυτονοήτων μάς κρατούσαν στο «εδώ και τώρα».
Η έβδομη ποιητική συλλογή του Βασίλη Αμανατίδη, «εσύ: τα στοιχεία» (Νεφέλη, 2017) συνεχίζει το μέτωπο που άνοιξε με τα βιβλία «7: ποίηση για video games» (Νεφέλη, 2011) και «m_otherpoem: μόνο λόγος» (Νεφέλη, 2014). Δεν είναι άλλο από τη μάχη στα μετόπισθεν του προφανούς καθημερινού. Ο ποιητής, πιστός των θαμμένων στα υπόγεια των διαμερισμάτων ιστοριών, αναζητεί το «εσύ» που έχει μάθει, δει και βιώσει. Η πρόσφατη συλλογή του Βασίλη Αμανατίδη είναι ο γρήγορος κόσμος μας, καθώς εκείνος προσπαθεί να καταλάβει τον Αλλον, έχοντας τη τύχη να συναντάται με τον Εαυτό του, τη μαμά, την Εμιλι Μπροντέ και ένα σπίτι. Η ιδιοφυής λέξη «αναγκάλιαστοι» είναι ένα ποίημα από μόνο του.
Ο Γιάννης Αντιόχου, με τη «Διάλυσιν» (Ικαρος, 2017), συνεχίζει κι εκείνος το δικό του μέτωπο, αρχή του οποίου εντοπίζεται στις «Εισπνοές (Ικαρος, 2009) και τις «Εκπνοές» (Ικαρος, 2014). Αγριο και αυστηρό, λαβωμένο και εξαντλημένο, το ποιητικό υποκείμενο, όπως λένε οι θεωρητικοί, τριγυρνά στα χαλάσματα μιας ζωής που γερνάει στο σκοτάδι. Η «Διαλύσις» επιτελεί τον τίτλο της στο ακέραιο, καθώς τα ποιήματά του είναι ένα μπουκέτο με καμένα λουλούδια, από τη φλόγα της επιθυμίας να κρατηθούν ζωντανά στο παρόν. Ο Γιάννης Αντιόχου, παρά την εμμονή του με το «φονικό που ζωντανό σ’ αφήνει», που λέει η Γκόλφω για την αγάπη, στις λέξεις του αποκαλύπτεται το διαλυμένο παρόν που αισιοδοξεί. «Με αυτόν τον τρόπο/ είπαμε τα πιο σημαντικά/ ακούγοντας τον Thom Yorke/ τις φωνές της τρελής/ γωνία Λομβάρδου και Νικολάου Γκύζη/ το κριτς κρατς των τρωκτικών/ και το τακ τακ/ από το ξύλινο πόδι/ της ξεβράκωτής μου Αθανασίας/ Ο,τι ακούγεται σήμερα/ ένα παράσιτο διάλυσης/ και αραιά και πού/ ίσως και η Αθανασία».
Η «Επιστροφή των νεκρών» (Πόλις, 2017) της Κρυστάλλης Γλυνιαδάκη, το τρίτο της βιβλίο, είναι ένα ποιητικό ρεπορτάζ από τις ανοικτές πληγές του κόσμου σήμερα: τους κυριολεκτικούς πολέμους, τις «μάχες» για επικράτηση της λογικής, εκείνους που πορεύονται χωρίς πυξίδα στο πλανητικό χωριό και τους άλλους που επιστρέφουν στο καταφύγιο με τα βασικά: φως, νερό, τηλέφωνο – και έναν έρωτα που σε επισκέπτεται συχνά – πυκνά. Η Γλυνιαδάκη, κοσμοπολίτις, ταξιδεμένη και πολύγλωσση, επικοινωνεί με την εποχή μας στα διάφορα μήκη και πλάτη της. Χωρίς οδηγίες προς ναυτιλλομένους, η ποιήτρια απλώς εκθέτει, σαν εικαστική εγκατάσταση στον δημόσιο χώρο, τις λέξεις που σε φέρνουν αντιμέτωπο με τη διαχεόμενη παράνοια των καιρών μας. «Τα σταυρόλεξα στην εφημερίδα δεν είναι σαν τ’ αγγλικά,/ όλο υπονοούμενα και κρυπτογραφήματα,/ μα σαν τα ελληνικά,/ ευθείες ερωτήσεις, επαναλαμβανόμενες,/ να ξέρεις ν’ απαντάς και να ’σαι σίγουρος».
Ο Γιάννης Στίγκας συνεχίζει να συγκρούεται με τον κόσμο μας, ακόμη κι όταν δίνει την εντύπωση ότι μάχεται από την πλευρά του ηττημένου. Το «Εξυπερύ σημαίνει χάνομαι» (Μικρή Αρκτος, 2017), έκτη συλλογή για τον ίδιο, κλείνει όλο και περισσότερο το μάτι στον Βασίλη Στεριάδη, τον οποίον, εξάλλου, μνημονεύει. Κοντολογίς, ο Στίγκας χρεώνεται, μεν, ποιητικά τις αποτυχίες των ανθρώπων να ευτυχήσουν με το στανιό –όπως επιτάσσουν δύο αιώνες, ο 20ός και ο 21ος–, ωστόσο ακριβώς αυτό το γεγονός είναι που του χαρίζει το προνόμιο να μιλά για όσα θέλει με όσες ποσότητες σαρκασμού εκείνος κρίνει. Η μάχη του Στίγκα, με την ποίηση ως σφαίρα στην καρδιά της σύγχρονης ύπαρξης, συνεχίζεται απτόητη, έστω και από τα σύννεφα που εμφανίζονται συχνά στη συλλογή. «Μιλάω για μονομαχίες αιματηρές καθ’ έξιν/ –πάει να πει–/ με αύριο και μεθαύριο/ όπου πρώτα σ’ εγκαταλείπει το σφρίγος/ μετά η ευθιξία σου/ σιωπηρά ο Θεός/ και αναφανδόν η τύχη».