Δεν τολμώ πλέον ούτε να το ομολογήσω σε παρέες φίλων ότι κάποτε πίστευα πως ένας καλός δήμαρχος θα ήταν αυτός που θα είχε κατορθώσει να προσφέρει πεζοδρόμια στα οποία θα μπορούσε να περπατήσει χωρίς εμπόδια μια μητέρα ή ένας ανάπηρος με καροτσάκι. Οταν, πάνε πάρα πολλά χρόνια, είχα προτείνει να αποτελέσει αυτό κριτήριο εκπολιτισμού των πόλεών μας, πολλοί γέλασαν.
Το χειρότερο είναι ότι όσο περνά ο καιρός τόσο δυσκολότερη γίνεται η κατάσταση. Βοηθούσης της κρίσης, οι δήμαρχοι μοιάζουν να έχουν οριστικά εγκαταλείψει την προσπάθεια. Τραπεζάκια, ιδιοκατασκευές, μπουφέδες, σκουπιδοντενεκέδες, ομπρέλες και τα σταθερά στηρίγματά τους, ηλεκτροκαλωδιώσεις, σκαψίματα, αφημένα υλικά, αυτοκίνητα, μηχανάκια, διαφημιστικές πινακίδες, σταθερές σημάνσεις, κουτιά «ΚΑΦΑΟ» του ΟΤΕ, σκαμμένοι λάκκοι για έργα που δεν τελειώνουν, ογκώδη αντικείμενα του νοικοκυριού, ένας ατελείωτος κατάλογος.
Ο δημόσιος χώρος καταπατείται· γίνεται ιδιωτικός χωρίς τον παραμικρό δισταγμό και, δυστυχώς, χωρίς να αποκαθίσταται –με τιμωρία ή χωρίς– από τη δημοτική αρχή. «Το κάνουμε γιατί έτσι μας εξυπηρετεί», ομολογούν οι έμποροι. Αγνοώντας τις επιπτώσεις στις ζωές των άλλων: ειδικά όταν οι ίδιοι δεν ζουν στην ίδια γειτονιά.
Το χειρότερο όμως, ειδικά στις περιόδους που η εστίαση, το καφενείο, η διασκέδαση και η χαλάρωση μεταφέρονται στα πεζοδρόμια, είναι ότι όλα τούτα γίνονται με κίνητρο το υπερκέρδος των ιδιωτών εις βάρος των οικογενειών και του κάθε ατόμου χωριστά, χωρίς αυτό να ενοχλεί τις δημοτικές αρχές: έλεγχοι γίνονται και ανακοινώνονται όταν νιώθουν ότι οι πολίτες βράζουν από οργή.
Αφού ο δήμαρχος δεν μπορεί να εξασφαλίσει πεζοδρόμια και πλατείες χωρίς εμπόδια, ας προστατεύσει τους πολίτες από την επιθετικότητα των εμπόρων. Το πρόβλημα είναι εξόχως μεγαλύτερο σε συνοικίες αμιγούς κατοικίας, όπου η λειτουργία του δημόσιου χώρου είναι στοιχείο της ποιότητας ζωής. Ξεχνούν οι έμποροι και οι δημοτικοί υπάλληλοι ότι οι κάτοικοι έχουν πληρώσει είτε με την αγορά είτε με το ενοίκιο για κατοικίες και όχι για τραπεζοκαθίσματα.
Χειρότερα ακόμη, όλοι οι καταπατητές παίζουν μουσικές, ρυθμικές και μπιτάτες, με νετσιμπέλ που διαπερνούν τα κτίρια. Μέχρι αργά: όσο πάει. Η ζωή των ανθρώπων, που συχνά πρέπει να μαζέψουν τα συντρίμμια τους για την επόμενη μέρα, γίνεται κόλαση. Κάποιοι ζητούν βοήθεια από την Αμεση Δράση. «Πρέπει να κάνετε μήνυση», απαντούν οι αξιωματικοί, λησμονώντας ότι έχουν αυτεπάγγελτη υποχρέωση εφαρμογής του νόμου. Οι συγκρούσεις μπορεί να γίνουν επικίνδυνες. Η αυτοάμυνα των πολιτών δεν μπορεί να περιμένει τις κάλπες του 2019.