Από το χρυσό μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Κολύμβησης Ανοιχτής Θάλασσας το 2015, ανήμπορη στο αναπηρικό αμαξίδιο λίγους μήνες αργότερα. Κι από εκεί, ξανά φέτος στην τρίτη θέση του βάθρου στο Παγκόσμιο της Βουδαπέστης!
Ενα απίστευτο «γιο-γιο» από το ζενίθ στο ναδίρ και πάλι ψηλά έχει ζήσει την τελευταία διετία η πρωταθλήτρια και γυμνάστρια Βίκυ Κουβέλη. Για μια γυναίκα που έχει κολυμπήσει 27 χιλιόμετρα διαπλέοντας τον Τορωναίο Κόλπο, παλεύοντας για 10 ώρες στην ανταριασμένη θάλασσα, η λέξη «εμπόδιο» μοιάζει ανύπαρκτη. Η ίδια αναθεωρεί πλέον τη στάση της απέναντι στη ζωή, συνειδητοποιεί πως τίποτε δεν είναι δεδομένο, επαναπροσδιορίζει τους στόχους της και αποκαλύπτει τη δύναμη της θέλησης μέσα από ένα δυνατό come back. Βλέμμα βαθύ και χαμόγελο λαμπερό. Η άνεση που κινεί τα χέρια και τα πόδια της –κι ας είναι ακόμη φορτωμένα βίδες– δεν μαρτυρά τίποτε από την τεράστια ταλαιπωρία και τον πόνο που βίωσε πρόσφατα.
«Κορυφαίος σταθμός της καριέρας μου το 2015, όταν κατεβαίνω στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Διεθνούς Κολυμβητικής Ομοσπονδίας FINA, το Masters, που έγινε στο Καζάν της Ρωσίας και κατακτώ χρυσό μετάλλιο στο open water. Στην ίδια διοργάνωση κερδίζω και δύο ασημένια στην πισίνα, στα 400 και 800 ελεύθερο, αληθινή υπέρβαση για αθλητές ανοιχτής θάλασσας», λέει και συνεχίζει: «Επιστρέφοντας, βάζω στόχο το Πανευρωπαϊκό του Λονδίνου το 2016. Οι προπονήσεις εντατικές. Στο μεταξύ, έχω την τιμή να γίνω λαμπαδηδρόμος για την Ολυμπιάδα του Ρίο. Το κακό ήρθε δύο μέρες πριν από την αναχώρηση για το Λονδίνο. Επειδή παράλληλα εργάζομαι ως γυμνάστρια στον Δήμο Αθηναίων, κινούμαι συχνά με μηχανή. Με το κράνος μου, απόλυτα νόμιμη και τυπική. Ασυνείδητος επαγγελματίας οδηγός κινείται με ιλιγγιώδη ταχύτητα και αφού πρώτα ισοπεδώνει ολόκληρη κολόνα της ΔΕΗ, τουμπάρει το αυτοκίνητό του. Η μηχανή μου από κάτω. Ενα ατύχημα κοντά στον θάνατο. Ευτυχώς βρέθηκα στα χέρια του δρος Γιώργου Αναστόπουλου, διευθυντή της Ορθοπεδικής Κλινικής στο “Γ. Γεννηματάς”, ο οποίος έδωσε μάχη για τη ζωή μου: με παρέλαβε στο χειρουργείο με εγκεφαλική αιμορραγία, κατάγματα δύο μηριαίων οστών, κάταγμα κνήμης, πλευρών και δακτύλων. Ο γιατρός ανέλαβε προσωπικά την ευθύνη να μην μου κόψει το αριστερό πόδι λόγω πιθανών μετεγχειρητικών επιπλοκών. Μετά την πρώτη εγχείρηση, ακολούθησαν δύο ακόμη ενώ εκκρεμεί άλλη μία», αναφέρει η κ. Κουβέλη.
«Ακολουθεί τρίμηνη παραμονή σε κέντρο αποκατάστασης. Κυριευμένη από οργή. Σοκ. Καθηλωμένη στο αμαξίδιο, χωρίς να μπορώ να αυτοεξυπηρετηθώ. Με κατέβαζαν με ένα μικρό γερανό στην πισίνα για να κάνω φυσικοθεραπεία – έναν ίδιο γερανό χειριζόμουν εγώ για όσους είχαν κινητικά προβλήματα στο κολυμβητήριο στο Γουδί… Ειρωνεία! Εβλεπα στην τηλεόραση την Ολυμπιάδα και σκεφτόμουν ότι λίγους μήνες πριν, κρατούσα τη φλόγα… Ενιωθα πως βρισκόμουν σε ένα σώμα που δεν ήταν δικό μου. Σε μια στιγμή, έχασα όλα όσα έχτιζα μια ζωή».
Πώς εξελίχθηκε η κατάσταση; «Οταν ο γιατρός μου είπε να ορθοστατήσω –υποβοηθούμενη– μου φάνηκα απίστευτα ψηλή. Κεριά, λαμπάδες η μανούλα. Επιστρέφοντας σπίτι, το Πι απαραίτητο. Αντικρίζοντας το αγωνιστικό μου μαγιό, λέω “Τι το θέλω αυτό; Τελείωσε!”. Το ίδιο και με τη φόρμα της Εθνικής. Κλείνω το συρτάρι. Απίστευτη θλίψη». Η αποκατάσταση, μια διαδικασία μακρά, επίπονη, με πισωγυρίσματα αλλά και απαραίτητη για την επάνοδο στη δράση: «Επεσα στην πισίνα με αφόρητους πόνους. Μπανταρισμένα τα πόδια με αδιάβροχες γάζες, δεν κινούνταν. Το νερό, που ανέκαθεν ήταν φίλος μου, τώρα με τραβούσε κάτω. Κι άλλο χειρουργείο και ξανά αποκατάσταση. Εψαχνα μέσα μου να βρω τον παλιό μου εαυτό. Αδύνατον να ενταχθώ σε ομάδα, σε προπονητικό πρόγραμμα. Μόνη μου πάλευα. Σιγά σιγά, πήραν μπροστά και τα πόδια. Πείσμωσα κι άρχισα να κάνω όνειρα. Οταν ήρθε συναθλητής μου και κάναμε μαζί προπόνηση –σχεδίαζα εγώ το πρόγραμμα– ανέβηκε η ψυχολογία μου. Λίγο πριν από τη λήξη της προθεσμίας για να πιάσουμε τα όρια για τη συμμετοχή στο Παγκόσμιο της Βουδαπέστης, κατάφερα να πάρω το “εισιτήριο”».
Μετά τη νίκη
Η πρόσφατη εμπειρία της; «Μετά την εκκίνηση, πάλεψα πάρα πολύ για την κούρσα. Ελεγα, “τώρα είναι η στιγμή σου για να διώξεις τον θάνατο”». Με τη γλυκιά γεύση της νίκης φρέσκια ακόμη, η Βίκυ Κουβέλη θέτει ήδη τον επόμενο στόχο: το Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στη Σλοβενία – «η ψυχή του αθλητή είναι αχόρταγη», θα πει γελώντας. «Εχω αλλάξει μέσα μου. Καθημερινά ευχαριστώ τον Θεό που με άφησε να ζήσω, τον γιατρό που εξασφάλισε την αρτιμέλειά μου και φυσικά την οικογένειά μου. Δεν ήθελα ύστερα από παγκόσμιες νίκες να σταματήσω την καριέρα μου με ένα ατύχημα. Ηθελα έπειτα από αυτό να κατακτήσω άλλη μία παγκόσμια νίκη και μετά, από θέση ισχύος, να αποφασίσω για πόσο θα συνεχίσω».