Μετά την πάροδο δυόμισι ετών στην πρωθυπουργία, ο Αλέξης Τσίπρας έχει ωριμάσει. Δεν είναι ο ριζοσπάστης που θα τα άλλαζε όλα, διότι απλούστατα αντιλήφθηκε ότι δεν μπορεί να τα αλλάξει όλα. Αναγνωρίζει ότι έκανε λάθη, μιλάει για αυταπάτες (δικαιολογούνται σε έναν πολιτικό που διεκδικεί την πρωθυπουργία;) και επιχειρεί να ταυτιστεί με τη διαφαινόμενη ανάκαμψη. Ξαφνικά, ο ΕΝΦΙΑ δεν είναι ο πιο απάνθρωπος φόρος. Υπάρχουν και άλλοι πιο άδικοι. Ξαφνικά, όχι μόνον δεν θα αυξηθούν οι συντάξεις, αλλά στην Ελλάδα είναι υψηλότερες από ό,τι σε κάποιες άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Είναι η μεταστροφή αυτή απόρροια μιας ειλικρινούς συνειδητοποίησης της πραγματικότητας; Μιας έστω και απότομης προσγείωσης; Μήπως είναι μια κυνική βραχυπρόθεσμη τακτική κίνηση με στόχο τη διεμβόλιση του χώρου της Κεντροαριστεράς τη στιγμή που αυτός επιχειρεί να ανασυγκροτηθεί; Ο,τι και αν συμβαίνει, ο Αλέξης Τσίπρας δεν είναι πλέον αριστερός. Δεν μιλάει σαν αριστερός. Κάθε τόσο «ντύνει» τους λόγους και τις δηλώσεις του με ολίγη αριστερή ρητορική, αλλά η κατεύθυνση έχει αλλάξει. Υπό μία έννοια, ευθυγραμμίζεται με τους ψηφοφόρους του, οι οποίοι μπορεί να ήταν κατά του μνημονίου –όπως ήταν και πολλοί δεξιοί– αλλά εάν το 4% ήταν ριζοσπάστες αριστεροί, δεν ίσχυε το ίδιο και για το 35% που τον ψήφισε δύο φορές το 2015.
Είναι πλέον ένας κεντροαριστερός. Δεν ξέρω αν έχει πείσει –αν το θέλει ή αν το μπορεί– και όλους στο κόμμα του. Η αλλαγή πορείας ενοχλεί πολλούς συνεπείς αριστερούς –στελέχη και ψηφοφόρους– του ΣΥΡΙΖΑ, που παραμένουν πιστοί στις εξαγγελίες του μακρινού πλέον παρελθόντος.
Οσο για την αντιπολίτευση, εξοργίζει την εκκολαπτόμενη νέα «προοδευτική παράταξη», ενώ προβληματίζει τη Νέα Δημοκρατία. Μπορεί σε θεωρητικό επίπεδο να προκαλεί ικανοποίηση στους οπαδούς του φιλελευθερισμού το γεγονός ότι ο αριστερός ριζοσπάστης του χθες τάσσεται υπέρ της ιδιωτικής επιχειρηματικότητας, αλλά ανατρέπει την κομματική στρατηγική.
Η θετική για τη χώρα μεταστροφή του πρωθυπουργού προς τον ρεαλισμό σημαίνει ότι η επόμενη σύγκρουση θα γίνει σε διαφορετικό γήπεδο, σε αυτό της επιχειρηματικότητας και της προσέλκυσης επενδύσεων. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης πρέπει να καλωσορίσει τη μετάλλαξη του αντιπάλου, ακόμη και αν τον κατηγορήσει γι’ αυτήν, και να πείσει ότι αυτός μπορεί να τρέξει στην ίδια κατεύθυνση –της ιδιωτικής οικονομίας– πιο γρήγορα και πιο αποτελεσματικά.