Στο δεύτερο άρθρο του πρώτου μνημονίου, τον Μάιο 2010, προσδιορίζοντας το γενικό πλαίσιο της νέας οικονομικής πολιτικής, δημοσιονομικής διάσωσης και λιτότητας, η Βουλή ψήφισε ότι: «Λαμβάνονται έκτακτα μέτρα για την προστασία των ασθενέστερων οικονομικών στρωμάτων και των ευπαθών κοινωνικών ομάδων, με στόχο την άμβλυνση των κοινωνικών ανισοτήτων κατά την περίοδο εφαρμογής του προγράμματος». Η υποχρέωση δεν σταματούσε εκεί: ««Λαμβάνεται μέριμνα για την αντιμετώπιση των ειδικών αναγκών των φτωχών και ευάλωτων ομάδων του πληθυσμού που διαβιούν υπό μειονεκτικές συνθήκες όπως η ανεργία, το γήρας, ο κοινωνικός αποκλεισμός και η απουσία εισοδήματος».
Επί μακρόν τίποτε συστηματικό και σοβαρό δεν έγινε προς αυτή την κατεύθυνση, αφού κανείς δεν ήταν πρόθυμος να καταργήσει τα διάσπαρτα δεκάδες «κοινωνικά» επιδόματα, που κανείς δεν ήταν σίγουρος ότι είχαν χορηγηθεί με πραγματικά κριτήρια και όχι ως ρουσφετολογικά βοηθήματα. Φτάσαμε στο πρώτο μεσοπρόθεσμο (νόμος 4093 του 2012) για να ψηφιστεί πιλοτικό πρόγραμμα ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος, που θα απευθυνθεί σε «άτομα και οικογένειες που διαβιούν σε συνθήκες ακραίας φτώχειας, παρέχοντας στους δικαιούχους ενίσχυση εισοδήματος συνδυαζόμενη με δράσεις κοινωνικής επανένταξης». Φτάσαμε στο 2014 (Νοέμβριο αντί του συμφωνημένου με την τρόικα Ιανουαρίου) για να οριστεί η διαδικασία απονομής. Εγινε τότε και η πρώτη μετονομασία: Εγγυημένο Κοινωνικό Εισόδημα με αρχικό προϋπολογισμό 20 εκατομμύρια.
Δικαίως, από την άποψη αυτή, διαμαρτύρεται ο τότε υπουργός Γιάννης Βρούτσης ότι εκείνος ξεκίνησε αυτή την πολύτιμη αναδιοργάνωση μιας πολύ σημαντικής δράσης του κοινωνικού κράτους. Εξάλλου, η συνεισφορά της νέας κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ στην καταπολέμηση της φτώχειας με αυτόν τον οργανωμένο τρόπο είχε περιοριστεί, μέχρις ότου ψηφιστεί το τρίτο μνημόνιο, στο άρθρο 27 του νόμου 4320 (Μάρτιος 2015) οπότε περιορίστηκε περαιτέρω στη… μετονομασία του αρμόδιου υπουργείου. Είχε, βεβαίως, με τον ίδιο νόμο, μοιράσει σειρά επιδομάτων: δωρεάν επανασύνδεση ηλεκτρικού, επίδομα ενοικίου, επιδότηση σίτισης. Οι άνθρωποι της νέας κατάστασης δεν πίστευαν στα «καπιταλιστικά κόλπα» του ελάχιστου εισοδήματος, ήθελαν να μοιράσουν χρήμα, χέρι χέρι, από την κυβέρνηση στους ψηφοφόρους.
Οταν όμως υποχρεώθηκαν να πάρουν το τρίτο μνημόνιο για να μην πέσουμε στον γκρεμό που άνοιξε μπροστά μας το καλοκαίρι του 2015, η κατάσταση άλλαξε: η τρόικα τους υποχρέωσε να επαναφέρουν την εγγύηση εισοδήματος. Το έκαναν ένα χρόνο αργότερα, στις 7 Ιουλίου 2016, με υπουργική απόφαση που μετέτρεπε την πιλοτική δράση της προηγούμενης κυβέρνησης στην πρώτη φάση του προγράμματος «Κοινωνικό Εισόδημα Αλληλεγγύης». Σωστά παρατηρήσατε ότι άλλαξε και πάλι το όνομα του εγγυημένου εισοδήματος!