Σε συνέχειες –κάθε Κυριακή στις 10 το πρωί μετά τον εκκλησιασμό– διάβαζε ο ποιητής Μάνος Ελευθερίου τον «Πατέρα του Αμλετ» στον σκηνοθέτη Θοδωρή Γκόνη. «Ηταν κάτι σαν εξομολόγηση, σαν το θέατρο στο ραδιόφωνο του παλιού καιρού. Διαβάζει πολύ καλά, γοητευτικά. Περίμενα με λαχτάρα να τον ακούσω. Ηταν συνεπής σαν τον καλό ηθοποιό», λέει στην «Κ» ο σκηνοθέτης της παράστασης, που έκανε πρεμιέρα πριν από λίγες μέρες στο θέατρο Θησείον.
Ο θεατρικός μονόλογος, το πρώτο θεατρικό έργο του Μάνου Ελευθερίου, ερμηνευμένος από τον καθ’ όλα εκφραστικό Χρήστο Χατζηπαναγιώτη –το «εργαλείο», όπως τον ονομάζουν οι συντελεστές– διερευνά την τάξη του κόσμου, την εξουσία, τους ταπεινούς και προδομένους, τον έρωτα και τις οδύνες της ανθρώπινης ύπαρξης, μια ατμόσφαιρα που ακολουθείται πιστά από το ηχητικό περιβάλλον της Μικρής Αρκτου και τα σκηνικά του Ανδρέα Γεωργιάδη. «Μια πρώτη μορφή αυτού του κειμένου ενσωματώθηκε πριν από χρόνια σε κάποιο μυθιστόρημά μου. Ηταν ο μονόλογος ενός νέου συγγραφέα που βρισκόταν σε πολύ δύσκολη θέση και αντιμετώπιζε τον θάνατό του με το να σκέπτεται την υπόθεση έργων του, δίνοντας διορία στην επιβίωσή του, περιμένοντας τη σωτηρία του, για να ξεχνά την οδυνηρή θέση του», περιγράφει ο Μάνος Ελευθερίου.
Στην παράσταση, που διαρκεί λίγο περισσότερο από μία ώρα, ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης υποβάλλει τον θεατή στη δική του λαχτάρα για ζωή, που διαρκώς ανακόπτεται από την ασχήμια της, από τη διαχεόμενη αδικία. «Οι ευαίσθητες κεραίες του ποιητή συλλαμβάνουν και εκπέμπουν σήματα για τα ορατά και τα αόρατα πάθη του κόσμου. Ξεκινήσαμε, λοιπόν, με τον Θοδωρή Γκόνη ένα ταξίδι γεμάτο εμπειρίες, προβληματισμούς, δυσκολίες και χαρές. Ενα ταξίδι-βουτιά στη μαγεία της ποίησης», όπως αφηγείται ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης στην «Κ», που δηλώνει «αιχμαλωτισμένος» από τον εκρηκτικό λόγο του Μάνου Ελευθερίου.
«Τώρα, λίγες μέρες μετά την πρεμιέρα, αυτό που μπορώ να πω είναι πως όλοι μας βασανιστήκαμε σκληρά στα “πονηρά νερά” της γραφής του Ελευθερίου. Ελπίζω και εύχομαι να πάθουμε και εμείς και οι θεατές μας αυτό που πάθαιναν οι παλιοί θαλασσοπόροι, οι οποίοι, ενώ ξεκινούσαν για τις Ινδίες, ανακάλυπταν την Αμερική», σημειώνει ο Θοδωρής Γκόνης στην «Κ».
Ο συγγραφέας ακούγεται πιο σίγουρος. Εξάλλου, ο «Πατέρας του Αμλετ» πέρασε από τα δραστικά σαράντα κύματά του. Ο ίδιος λέει ότι δεν θέλει να «διορθώσει» τον Θείο Ποιητή, αναφερόμενος προφανώς στον Σαίξπηρ, «όπως είναι της μόδας στα χρόνια μας». Αυτό που, κυρίως, επιθυμεί να διαγνώσει στον «Πατέρα του Αμλετ» είναι ο θάνατος δίχως προηγούμενο καθολικό απολογισμό. «Ενα μέρος από την υπόθεση μόνον έφερα στον τόπο μας –γιατί εδώ διαδραματίζεται– και μερικές λέξεις από τη σπουδαία μετάφραση, του Μιχάλη Δαμιράλη, στην καθαρεύουσα του 19ου αιώνα», λέει ο Μάνος Ελευθερίου, αναφερόμενος στο «Αμλετ: Τραγωδία εις πράξεις πέντε, μεταφρασθείσα εκ του αγγλικού υπό Μιχ. Ν. Δαμιράλη», που εκδόθηκε στην Αθήνα το 1890.
«Ο πατέρας του Αμλετ». Θέατρο Θησείον. Τουρναβίτου 7, Θησείο. Εως 19/12, κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21.00.