Λίγες ώρες πριν από τη «νύχτα των μεγάλων μαχαιριών», με το θεαματικό κύμα συλλήψεων μελών της βασιλικής οικογένειας, ένας άλλος πολιτικός σεισμός πολλών Ρίχτερ εκδηλώθηκε με επίκεντρο το Ριάντ. Το απόγευμα του Σαββάτου, ο σουνίτης πρωθυπουργός του Λιβάνου ανακοίνωσε εντελώς αιφνιδιαστικά (ούτε καν οι στενότεροι συνεργάτες του ήξεραν τίποτα) από τη σαουδαραβική πρωτεύουσα την παραίτησή του, καταγγέλλοντας το Ιράν και τη σιιτική οργάνωση της χώρας του, Χεζμπολάχ, για αποσταθεροποίηση και απειλές κατά της ζωής του.
Οχι μόνο στα αραβικά αλλά και στα πιο σοβαρά δυτικά μέσα ενημέρωσης επικράτησε αμέσως η υποψία ότι ο Χαρίρι (η οικογένεια του οποίου ζούσε ήδη στη Σαουδική Αραβία, όπου ο πατέρας του έχτισε την περιουσία του, ενώ ο ίδιος έχει και σαουδαραβική υπηκοότητα) εκβιάστηκε να παραιτηθεί από τον ισχυρό άνδρα του βασιλείου, πρίγκιπα διάδοχο Μοχάμεντ, ο οποίος τον είχε καλέσει εσπευσμένα στο Ριάντ την προηγούμενη μέρα. Ο Λιβανέζος πρόεδρος Μισέλ Αούν δεν δέχθηκε την παραίτησή του, περιμένοντας την επιστροφή του στη Βηρυτό, ενώ κυβερνητικές πηγές υποπτεύονταν ότι ο Χαρίρι βρισκόταν σε κατ’ οίκον περιορισμό στο Ριάντ.
Γεγονός είναι ότι ο οίκος των Σαούντ δεν είδε ποτέ με καλό μάτι τον σχηματισμό, πριν από έναν χρόνο, κυβέρνησης εθνικής ενότητας στον Λίβανο, στην οποία συμμετείχε και η Χεζμπολάχ, οργάνωση που διατηρεί στενούς δεσμούς με τον μεγάλο ανταγωνιστή του σουνιτικού βασιλείου στην περιοχή του Κόλπου, το σιιτικό Ιράν. Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι ήταν η πρόσφατη συνάντηση του Χαρίρι, στη Βηρυτό, με τον Αλί Ακμπάρ Βελαγιατί, διπλωματικό σύμβουλο του ανώτατου ηγέτη του Ιράν, Αγιατολάχ Αλί Χαμενεΐ. Η αποσταθεροποίηση της κυβέρνησης του Λιβάνου από το Ριάντ είχε εγγραφεί στην ημερήσια διάταξη.
Λίγες ώρες μετά τη μυστηριώδη παραίτηση Χαρίρι, ήρθε άλλο ένα σοκ από τη σαουδαραβική πρωτεύουσα. Το βράδυ του Σαββάτου, σιίτες αντάρτες Χούθι, που μάχονται με τον υπό σαουδαραβική ηγεσία συνασπισμό στην πολύπαθη Υεμένη, εκτόξευσαν πύραυλο που αναχαιτίστηκε λίγο έξω από το αεροδρόμιο του Ριάντ. Η Σαουδική Αραβία έκανε λόγο για πράξη πολέμου από την πλευρά του Ιράν, αλλά και του Λιβάνου, υποστηρίζοντας ότι ο πύραυλος ήταν ιρανικής προέλευσης και εκτοξεύθηκε από δυνάμεις της Χεζμπολάχ – κάτι που απέρριψαν κατηγορηματικά τόσο η Τεχεράνη όσο και η σιιτική οργάνωση.
Ασφαλώς, ο ψυχρός πόλεμος μεταξύ Σαουδικής Αραβίας και Ιράν αποτελεί σταθερή παράμετρο των εξελίξεων στην περιοχή από την ισλαμική ιρανική επανάσταση του 1979.
Η ένταση και οι κίνδυνοι
Την τελευταία εξαετία η υποβόσκουσα αντιπαλότητα μεταλλάχθηκε σε θερμούς «πολέμους μέσω αντιπροσώπων», καθώς οι δύο χώρες υποστηρίζουν αντίπαλα στρατόπεδα στους εμφυλίους πολέμους της Συρίας και της Υεμένης. Το ερώτημα που τίθεται πλέον είναι αν περάσουμε σε ένα νέο, πολύ περισσότερο επικίνδυνο στάδιο, με απευθείας στρατιωτική σύγκρουση μεταξύ των δύο μεγάλων ενεργειακών δυνάμεων, κάτι που πλην των άλλων θα είχε άμεσες επιπτώσεις και στη διεθνή οικονομία.
Η κυβέρνηση Τραμπ κάλυψε απολύτως τη Σαουδική Αραβία, βρίσκοντας μια ευκαιρία να εντείνει την πίεσή της στο Ιράν. Ωστόσο, ούτε η Ευρωπαϊκή Ενωση ούτε καν η Αίγυπτος του Σίσι, στενού συμμάχου των Σαουδαράβων, δεν έπραξαν το ίδιο, συνιστώντας στις δύο πλευρές σύνεση και αποκλιμάκωση. Επί του παρόντος, ο άμεσος κίνδυνος εντοπίζεται στην αποσταθεροποίηση του Λιβάνου, όπου ήδη αναβιώνουν οι φρικτές αναμνήσεις από τον πολυετή εμφύλιο πόλεμο. Γεγονός είναι ότι η κρίση στην ευρύτερη Μέση Ανατολή που πυροδότησε η «Αραβική Ανοιξη» έρχεται πιο κοντά στην Κύπρο και στην Ανατολική Μεσόγειο, με ό,τι αυτό συνεπάγεται και για την Ελλάδα.