ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΜΑΡΙΝΟΣ
Οπως και αν έρθει αυτό το βράδυ
εκδ.: Μελάνι
σελ. 150
Ο Διονύσης Μαρίνος (Αθήνα, 1971) με δύο μυθιστορήματα, μία νουβέλα και μία ποιητική συλλογή στο ενεργητικό του εμφανίζεται τώρα και στη μικρή φόρμα. Το καινούργιο του βιβλίο είναι μια συλλογή διηγημάτων με κεντρικό άξονα βουβά, βασανισμένα πρόσωπα που ζουν ανάμεσά μας. Βουβά όχι επειδή δεν έχουν μιλιά, αλλά επειδή είναι ανήμπορα να αντισταθούν στη μοίρα και στη ζωή, μια βασανιστική καθημερινότητα, που τα συνθλίβει σαν μέγγενη. Τα πρόσωπα των ιστοριών είναι φυλακισμένα στην πόλη, στον μικρόκοσμο της γειτονιάς, στις θλιβερές, καπνισμένες απ’ το καυσαέριο πολυκατοικίες, στα μικρά ανήλια διαμερίσματα που κρατούν καλά κρυμμένες μέσα τους τις δυστυχίες που τα ορίζουν. Εκεί οι βασανισμένες ψυχές ζουν τα ανώνυμα δράματά τους, γεμάτα πόνο κι αδιέξοδο για να καταλήξουν εκεί που θα καταλήξουν τα πάντα κάποια στιγμή: στον αναπόφευκτο θάνατο και στα ανεξίτηλα σημάδια του.
Οι ήρωες του Μαρίνου είναι τα πρόσωπα που έφυγαν, αλλά νομίζεις ότι ζουν ακόμα στις γωνιές τους, στις φωλιές τους, στα σημαδεμένα κομοδίνα, στα βουλιαγμένα στρώματα, εκεί όπου ζούσαν μια ολόκληρη ζωή. Είναι νέοι που ποτέ δεν βρήκαν τον δρόμο τους, είναι ηλικιωμένοι που ποτέ δεν έζησαν τη ζωή που θα ήθελαν να ζήσουν, είναι άνθρωποι χτυπημένοι από το ριζικό, από την οικονομική κρίση, από κάποιον εφιάλτη που τους κατατρύχει, από την ίδια τους την ψυχή. Γεμάτοι θλίψη, υποχρεωμένοι σε συμβάσεις, μόνοι, στερημένοι ακόμα κι απ’ τη μικρότερη χαρά, δίνουν τον αγώνα για την επιβίωση ενώ βλέπουν τους εαυτούς τους –ή δεν τους βλέπουν ποτέ– να μεταμορφώνονται σε τέρατα, να αποξενώνονται δραματικά και να μοιάζουν ότι περιφέρονται τυφλοί και αβοήθητοι σε έναν αδυσώπητο κόσμο.
Μπροστά σ’ αυτό το, καφκικό σχεδόν, σύμπαν, η διήγηση του Μαρίνου, η εξιστόρηση αυτών των ζωών, η γραφή του, είναι ανατριχιαστικά ήρεμη και ψύχραιμη, χωρίς εξάρσεις ή κορώνες εντυπωσιασμού. Με μικρές προτάσεις, σαν αλλεπάλληλα κοψίματα κοφτερού μαχαιριού πάνω στο γυμνό δέρμα, τρυπώνει στις αδιέξοδες ζωές και στα βρώμικα διαμερίσματα, σ’ αυτό το γκρίζο φόντο, και γεμίζει φράσεις, προτάσεις, σελίδες σκάβοντας βαθιά στην εσωτερικότητα των ηρώων, στα όνειρά τους, στις φοβίες τους, στις δικαιολογίες τους, στις φανταστικές ή πραγματικές τους ιστορίες, στις μύχιες σκέψεις τους.
Ξεχώρισα το συγκλονιστικό διήγημα «Εδώ δεν έχει Αλάσκα» κυρίως για τη σωστή τοποθέτηση των λέξεων και των προτάσεων στο φινάλε. Ομως όλα τα διηγήματα της συλλογής κρύβουν δύναμη γραφής, βαθύ αίσθημα ανθρώπινης ύπαρξης και πόνου και τις λεπτομέρειες που ξεχωρίζουν και αναδεικνύουν έναν αληθινό συγγραφέα.