«Βραβείο Πολιτικού Σθένους», γαλλιστί «Prix du courage politique», ο Αλέξης Τσίπρας; Αφού έτσι αποφάσισαν οι ιθύνοντες της γαλλικής πολιτικής επιθεώρησης «Politique Internationale», θα έχουν τον λόγο τους και τις εξηγήσεις τους. Στο κάτω κάτω και ο Ουίνστον Τσώρτσιλ έχει τιμηθεί με Νομπέλ Λογοτεχνίας, το οποίο δεν απονεμήθηκε ποτέ σε τεράστια, οικουμενικού κύρους μεγέθη της ποίησης και της πεζογραφίας. Ο δε Λεονίντ Μπρέζνιεφ τιμήθηκε, αν δεν απατώμαι, με Βραβείο Λένιν Τέχνης, Λογοτεχνίας και Αρχιτεκτονικής. Συμβαίνουν, λοιπόν, αυτά και εις Παρισίους.
Εν πάση περιπτώσει, ο πρωθυπουργός δήλωσε ότι «παραλαμβάνει το βραβείο στο όνομα του ελληνικού λαού», που σαν πολυπληθής δεν θα μπορούσε βέβαια να παρευρεθεί στη σχετική παρισινή τελετή. Αυτό το «στο όνομα», ή «το εν ονόματι», είναι το κουμπί των αντιπροσωπευτικών δημοκρατιών μας, το βάσανό τους, η πηγή των προβλημάτων τους. Η απόσταση, δηλαδή, ανάμεσα στους εκπροσώπους και στους εκπροσωπούμενους, τους αντιπροσώπους και τους αντιπροσωπευόμενους. Μικρή φαίνεται στην αρχή, κάθε αρχή, η απόσταση αυτή. Αρκετά συχνά μάλιστα φαντάζει μηδενική, ανύπαρκτη, αν έχουμε να κάνουμε με κάποιον από τους ηγέτες που συνηθίζουμε να τους αποκαλούμε χαρισματικούς. Αυτή είναι, άλλωστε, η σπουδαιότερη ικανότητα του χαρισματικού: Να πείθει τους οπαδούς του ότι το δικό του «εγώ» δεν είναι παρά το άλλο όνομα του «εμείς», μέσα στο οποίο σβήνουν οι προσωπικές του φιλοδοξίες. Οτι είναι (και κυρίως θα παραμείνει εσαεί) ένας από αυτούς, σάρκα από τη σάρκα τους, η αυθεντική φωνή τους, το γενικό ισοδύναμο των πόθων τους. Και ότι απλώς μπαίνει στον κόπο και αναλαμβάνει τη βαριά ευθύνη, ενώ αυτοί θα περιμένουν με την ησυχία τους να δρέψουν τους πλούσιους καρπούς της «αλλαγής», της «απαλλαγής», της «νέας αλλαγής».
Κατά την άσκηση της εξουσίας, όμως, η «μικρή» απόσταση αποκαλύπτεται χαώδης. Αρκετά γρήγορα, οι εκπρόσωποι αυτονομούνται από τη συλλογική εντολή που τους δόθηκε, αποδεσμεύονται ετσιθελικά, εμπιστεύονται μόνο το στενότατο περιβάλλον τους. Το «εν ονόματι» εκπίπτει σε «κατ’ όνομα», η ήδη μειωμένη δημοκρατία συρρικνώνεται ακόμα περισσότερο και οι εντολείς ξαναδιαβάζουν Θουκυδίδη.
Πού το σθένος, λοιπόν, του κ. Τσίπρα; Στο ότι συνεχίζει να εμφανίζεται σαν σεβαστικός εντολοδόχος, ενώ λησμόνησε, παρέγραψε ή «μετέφρασε» κατά βούληση, αυθαίρετα δηλαδή, τις περισσότερες από τις εντολές που του δόθηκαν. Και μάλλον γι’ αυτό βραβεύτηκε.