Και το όνομα αυτού «Κίνημα Αλλαγής». Η παραπομπή στο παρελθόν εμφανής, όπως και η στόχευση στο μέλλον. Επικοινωνιακά φαντάζει ως μια επιλογή που θα μπορούσε να συσπειρώσει δυνάμεις. Θα φανεί στην πορεία.
Αλλωστε, το μείζον δεν είναι το όνομα του νέου φορέα της Κεντροαριστεράς. Τα ουσιαστικά και εκ των πραγμάτων πιο δύσκολα είναι άλλα. Σε πρώτη φάση, ο συντονισμός της Δημοκρατικής Συμπαράταξης και του Ποταμιού στη Βουλή και η προβολή κοινής στάσης στα μέσα ενημέρωσης και στην κοινωνία.
Στη συνέχεια, η απρόσκοπτη διοργάνωση ενός ανοιχτού και δημοκρατικού συνεδρίου, η «συγκόλληση» διαφορετικών τάσεων, αλλά και η «διαχείριση» σημαντικών προσωπικοτήτων που δεν έχουν τις καλύτερες σχέσεις, και η εκπόνηση ενός ρεαλιστικού αναπτυξιακού σχεδίου, η άρθρωση πειστικού λόγου, το άνοιγμα σε ανθρώπους που έχουν απογοητευθεί και η αξιοποίηση, με αξιοκρατικές διαδικασίες, των ικανότερων, παλαιών και νέων.
Και φυσικά, η ανάδειξη ενός «ισορροπημένου» πολιτικού στίγματος, που από τη μία θα σηματοδοτεί κάτι διαφορετικό, αλλά από την άλλη δεν θα αποξενώνει το παλιό, ώστε να διευκολύνει τον επαναπατρισμό ψηφοφόρων που κατά τις προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις μετακινήθηκαν από το ΠΑΣΟΚ στον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Κάποιοι ενοχλούνται από το έντονο άρωμα ΠΑΣΟΚ, ενώ είναι σαφές ότι ένα τμήμα του Ποταμιού θα μετακινηθεί στη Νέα Δημοκρατία, καθώς ταυτίζεται αν όχι με ολόκληρο το κόμμα, τουλάχιστον με τον φιλελεύθερο αρχηγό του.
Πέρα από τις ελπίδες των ηγετικών στελεχών και τις προσδοκίες των μελών των κομμάτων και κινήσεων που συμμετέχουν στο εγχείρημα, αυτό που έχει μεγαλύτερη αξία και θα κρίνει το μέλλον του νέου κόμματος είναι προφανώς η απήχηση που θα έχει στην ευρύτερη κοινωνία. Οι επόμενες δημοσκοπήσεις θα είναι ενδεικτικές, καθώς για πρώτη φορά θα καταγράφουν τα ποσοστά του νέου κόμματος, το οποίο θα εμφανίζεται με ενιαία ονομασία –προσωρινή ή οριστική, δεν έχει τόση σημασία– και όχι ως Δημοκρατική Συμπαράταξη και Ποτάμι.
Παρά τις αντικειμενικές αντιξοότητες, τα παράπονα κάποιων και την απογοήτευση άλλων, ο νέος φορέας ξεκινά από μια θετική αφετηρία. Οποια άποψη και αν έχει κάποιος για τη Φώφη Γεννηματά και τους έτερους υποψηφίους για την ηγεσία, από τον Νίκο Ανδρουλάκη μέχρι τον Γιώργο Καμίνη, τον Σταύρο Θεοδωράκη και τον Γιάννη Μανιάτη, όλοι έχουν κάνει λάθη, ιδιαίτερα οι επικεφαλής της ΔΗΣΥ και του Ποταμιού.
Η κυρία Γεννηματά δεν εκπέμπει τον ενθουσιασμό του νέου. Πολλοί απογοητεύθηκαν που δεν υπήρξε η ανατροπή που προσδοκούσαν. Ωστόσο, όλους τους πρωταγωνιστές του νέου φορέα χαρακτηρίζουν η μετριοπάθεια και η κοινή λογική, αρετές αναγκαίες για την οικοδόμηση του αύριο της χώρας. Στη διάρκεια των δύσκολων ετών της κρίσης δεν υποσχέθηκαν ανέφικτα πράγματα, δεν διολίσθησαν στον λαϊκισμό, αλλά αντιθέτως επέδειξαν πολιτική αυτοσυγκράτηση και οικονομική σοβαρότητα· με λίγα λόγια, δεν εξαπάτησαν, αλλά τόλμησαν να κινηθούν με ωριμότητα.
Αυτό και μόνο τους δίνει το δικαίωμα να διεκδικήσουν την ψήφο αρκετών, με την ελπίδα να αναδειχθούν σε πυλώνα δημοκρατικής ομαλότητας και κυβερνητικής σταθερότητας.