Διαβάζοντας τα ρεπορτάζ για την έρευνα που σκοπεύει να διενεργήσει η ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία σχετικά με τον θάνατο του Νικολάου Β΄ και της οικογένειάς του το 1918, σκέφτομαι ότι η μυθιστορηματική εκτέλεση των Ρομανόφ από τους Μπολσεβίκους, οι μύθοι που την ακολούθησαν, τα βιβλία που γράφηκαν γι’ αυτήν, η ανάδειξη της τελευταίας τσαρικής οικογένειας σε αγία από τη ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία το 2000, όλα δείχνουν πως πρόκειται για υπόθεση που μόνον τελειωμένη δεν μπορεί να θεωρηθεί. Μάλιστα, την περασμένη Δευτέρα, επιτροπή της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ρωσίας ανακοίνωσε ότι σκοπεύει να την ανοίξει εκ νέου, διότι μέλη της πιστεύουν ακράδαντα ότι η εκτέλεση των Ρομανόφ διεπράχθη στο πλαίσιο εβραϊκής τελετουργίας.
Υφέρπων αντισημιτισμός; Πιθανόν. Η ειρωνεία, όμως, ποια είναι; Αυτοί που ταύτισαν απόλυτα τον κομμουνισμό με τον εβραϊσμό ήσαν οι ναζί. Οταν το 1941 έσπασαν το σύμφωνο φιλίας με τον Στάλιν, είχαν την πεποίθηση ότι επιτίθενται σε εβραϊκό κράτος. Αυτό δεν λέει μόνον κάτι για τον τυφλό φανατισμό τους, αλλά και για την πλήρη άγνοιά τους.
Δεύτερη ειρωνεία: σήμερα, η πεποίθηση μελών της ρωσικής Εκκλησίας ότι η σφαγή των Ρομανόφ ήταν εβραϊκή υπόθεση μοιάζει να αφαιρεί από το κάδρο τον κομμουνιστικό παράγοντα: οι Μπολσεβίκοι εκτελεστές ήσαν πρωτίστως Εβραίοι και μάλιστα Εβραίοι φονιάδες που επιδίδονταν σε αιματηρές τελετουργίες.
Σημειωτέον, ο επικεφαλής της αρμόδιας επιτροπής της Εκκλησίας που θα διερευνήσει την υπόθεση, ο πατέρας Τύχων Σεβκούνοφ, είναι και προσωπικός εξομολόγος του Βλαδίμηρου Πούτιν. Λέει κάτι αυτό; Πιθανώς: ότι η Ρωσία του Πούτιν δεν ενοχλείται από το μπολσεβικικό παρελθόν της όσο από την όποια ρωγμή σε μια συμπαγή εθνική ταυτότητα έτσι όπως την εκφράζει, ενιαία, η Εκκλησία, το αυτοκρατορικό και το κομμουνιστικό παρελθόν και βέβαια η πουτινική γραμμή.
Ισως να είναι ακόμα μία πτυχή του ρεύματος του εθνικομπολσεβικισμού των Aleksandr Dugin και Eduard Limonov. Ας μην ξεχνάμε ότι μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν ο Στάλιν εγκατέλειψε τον παλιό καλό κομμουνιστικό διεθνισμό, επιμένοντας σε μια πανρωσική Σοβιετική Ενωση, η τελευταία πολιτική τρόμου που άσκησε, το 1952, ήταν οι περίφημες «Δίκες των Εβραίων γιατρών».
Σε αντίθεση με τη σταλινική εποχή όμως, στη μετασοβιετική Ρωσία το ενδιαφέρον στοιχείο είναι η ολική επαναφορά της Εκκλησίας στην πολιτική και πολιτισμική ζωή της χώρας, με τις ευλογίες του Πούτιν φυσικά.