Me too, you too

1' 44" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Το περιοδικό ΤΙΜΕ ανακήρυξε πρόσωπα της χρονιάς τις γυναίκες που τόλμησαν να καταγγείλουν περιπτώσεις σεξουαλικής παρενόχλησης εις βάρος τους. Eκείνες που έσπασαν τη σιωπή τους, αψήφησαν τις πιέσεις, τις ενοχές τους, την περιρρέουσα καχυποψία και ξεκίνησαν μια χιονοστιβάδα αποκαλύψεων εναντίον ισχυρών ανδρών της βιομηχανίας του κινηματογράφου, της πολιτικής σκηνής, των επιχειρήσεων, των ΜΜΕ. Καθημερινά μαθαίνουμε για δεκάδες περιπτώσεις ανδρών που παραιτούνται, μπαίνουν στο ψυγείο, «αποσύρονται οικειοθελώς», ζητούν ευθαρσώς συγγνώμη ή λένε ότι «λυπούνται, παρόλο που δεν θυμούνται».

Από όταν ξέσπασε το σκάνδαλο με τον Χάρβεϊ Ουάινσταϊν, τον μεγαλοπαραγωγό του Χόλιγουντ, έχω βαρεθεί να ακούω την ίδια συζήτηση, τα ίδια επιχειρήματα – και όχι μόνο από άνδρες: «Καταστρέφονται άνθρωποι για ψύλλου πήδημα, έχει καταντήσει υπερβολικό, πλέον ένα αθώο φλερτάκι ή σχόλιο εκλαμβάνεται ως παρενόχληση» και φυσικά «γιατί το θυμήθηκαν τώρα, μετά τόσες δεκαετίες;». (Το πιο πρόσφατο κρούσμα ανδρικής αμνησίας ήταν αυτό του Ντάστιν Χόφμαν, ο οποίος ενοχλήθηκε ιδιαίτερα από τις σχετικές ερωτήσεις του Βρετανού κωμικού Τζον Ολιβερ και ισχυρίστηκε ότι «τον φέρνει σε δύσκολη θέση».)

Μα αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα. Οτι εκείνες, τα θύματα, το θυμούνται ως μόνιμο τραύμα, δεκαετίες μετά, ενώ ο θύτης το έχει ξεχάσει. Γιατί ήξερε ότι έχαιρε ασυλίας, ότι η συμπεριφορά αυτή ήταν αποδεκτή, σχεδόν επιβεβλημένη και αναμενόμενη από άνδρες σε θέσεις εξουσίας. Οι γυναίκες αυτές δεν ξέχασαν ποτέ, απλώς περίμεναν την κατάλληλη στιγμή για να μιλήσουν. Και η κατάλληλη στιγμή ήταν όταν ξεκίνησε η πρώτη, παρασύροντας τη δεύτερη, ενθαρρύνοντας την τρίτη, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ένα ολόκληρo κίνημα αλληλεγγύης, το #metoo.

Eχει ενδιαφέρον για το επίπεδο της κοινωνικής προόδου στην Ελλάδα ότι καμία γυναίκα δεν προέβη σε επώνυμη καταγγελία για κάποιο αντίστοιχο περιστατικό. Υπήρξαν κάτι αόριστες αφηγήσεις, αλλά ακόμη κυριαρχεί ο φόβος για την πιθανή ατιμωρησία των θυτών και την έμμεση ενοχοποίηση των θυμάτων. «Είναι φαντασιόπληκτη, είναι ανέραστη φεμινίστρια χωρίς χιούμορ, τον ενθάρρυνε» και λοιπά κλισέ απειλούν να υπονομεύσουν κάθε τολμηρή μαρτυρία. «Μήπως έστειλα λάθος μήνυμα; Μήπως φταίω κι εγώ;» είναι η συνηθισμένη αγωνία των θυμάτων. Οχι, είναι η απάντηση. Αν ένιωσες άβολα έστω ένα λεπτό, ναυτία στο στομάχι, ασφυξία, αν ήθελες να το βάλεις στα πόδια, τότε δεν υπάρχει καμία αμφιβολία: you too.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή