Ο Σεπτέμβριος ήταν ένας μήνας μεγάλης απογοήτευσης και θυμού. O Αμερικανός πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ ζήτησε από το Κογκρέσο να καταργήσει σταδιακά το πρόγραμμα DACA, που προστατεύει 800.000 παιδιά από την απέλαση, διασφαλίζοντας το μέλλον τους. Οι Μεξικανοί, που αποτελούν το 80% των συμμετεχόντων στο πρόγραμμα, θα υποστούν δυσανάλογα σφοδρό πλήγμα από την απόφαση αυτή.
Οι ισπανόφωνοι και κυρίως οι Μεξικανοί είμαστε βασικοί στόχοι των συνεχών ρατσιστικών επιθέσεων του Τραμπ, ο οποίος μας αποδίδει κάθε είδους πράξεις: μας έχει αποκαλέσει βιαστές, εμπόρους ναρκωτικών και κλέφτες που αφαιρούν δουλειές Αμερικανών. Εχει ζητήσει να πληρώσουμε εμείς το κόστος για το τείχος που θέλει να χτίσει ανάμεσα στις δύο χώρες, ώστε να μην μπαίνουμε στις ΗΠΑ.
Ομως, πολλοί από αυτούς που έχουν ενταχθεί στο πρόγραμμα DACA έφθασαν στις ΗΠΑ βρέφη. Είναι παιδιά που έχουν υιοθετήσει με υπερηφάνεια διπλή ταυτότητα, τιμώντας και τη χώρα όπου γεννήθηκαν και αυτή στην οποία μεγαλώνουν. Κάθε χώρα έχει τέτοια παιδιά, που πηγαίνουν στο σχολείο, σπουδάζουν, ανοίγουν επιχειρήσεις, ανταλλάζουν ιδέες και βοηθούν να χτιστεί ένας κόσμος πολιτιστικών ανταλλαγών.
Αυτοί οι πολίτες του κόσμου γνωρίζουν την αξία τους. Ανεξάρτητα από το χρώμα του δέρματός τους, την εθνικότητά τους και το πού μεγάλωσαν, μπορούν να διαπρέψουν σε διαφορετικά περιβάλλοντα. Βλέπουμε παραδείγματα τέτοιων εξελιγμένων ανθρώπων κάθε μέρα, τους βλέπουμε να πολεμούν για να βάλουν τέλος στον ρατσισμό και για να κάνουν τις κυβερνήσεις πιο αντιπροσωπευτικές.
Γνωρίζουμε βεβαίως ότι η μετανάστευση είναι ένα πολύπλοκο ζήτημα με πολλές αποχρώσεις και δεν υπάρχει απλή απάντηση για το πώς πρέπει να διαχειριστεί μια χώρα τα θέματα εθνικής ασφαλείας. Οποιος έχει βρεθεί στο τιμόνι μιας χώρας, εμού συμπεριλαμβανομένου, καταλαβαίνει ότι η προτεραιότητα είναι η ασφάλεια των πολιτών. Αλλά αυτό δεν γίνεται τιμωρώντας ανθρώπους για τους οποίους ο θαυμασμός και η αφοσίωση σε μια χώρα λειτουργούν ως καταλύτες σκληρής δουλειάς και επιτυχίας.
Εχουμε ακούσει πολλές ιστορίες παιδιών που έφθασαν στις ΗΠΑ με τους γονείς τους, οι οποίοι τόλμησαν το επικίνδυνο ταξίδι ακριβώς γιατί ονειρεύονταν να δώσουν το καλύτερο στα παιδιά τους. Αυτά τα παιδιά μεγάλωσαν, πήγαν στο σχολείο, σπούδασαν, έκαναν καριέρες, έφτιαξαν κοινότητες. Βοήθησαν τους γονείς τους να συμπληρώσουν αιτήσεις και ιατρικά έγγραφα στα αγγλικά, έστειλαν έμπνευση και χρήματα στην πατρίδα τους. Δεν προσπαθούν να βλάψουν τη νέα τους χώρα, το αντίθετο. Αυτό που θέλουν είναι αναγνώριση. Η κατάργηση του προγράμματος DACA θα φέρει ανείπωτη ζημιά σε εκατοντάδες χιλιάδες ζωές, με ανύπαρκτο όφελος.
Οσο κι αν το μέλλον είναι η παγκόσμια ταυτότητα και η κατάργηση των συνόρων, είναι παράλληλα απολύτως επιτακτικό να δώσουμε προτεραιότητα στη διατήρηση των πολιτιστικών μας παραδόσεων. Τα έθιμά μας προσφέρουν μια συναρπαστική ανάμειξη ιδεών, εμπειριών και ιστοριών. Αναγνωρίζοντας και τιμώντας όσα έχει να προσφέρει ο καθένας στο κοινό τραπέζι, ο όρος «μειονότητα» γίνεται αναχρονισμός. Κάθε άνθρωπος έχει μοναδική ιστορία και μοναδικές ικανότητες, αλλά είμαστε όλοι ίσοι ως προς τη δυνητική συνεισφορά μας στην κοινωνία.
Σε πολλές χώρες, όχι μόνο στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, έχουν αναδυθεί συντηρητικά κινήματα που αντιστέκονται σε αυτή την ανάμειξη πολιτισμών. Δεν μπορούμε όμως να καταφεύγουμε σε παλιές απαντήσεις, όπως κάνουν αυτοί. Δεν μπορούμε πια να κλείνουμε τις πόρτες σε έναν κόσμο τόσο αλληλένδετο σε πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό και πολιτιστικό επίπεδο. Το μίσος και η μισαλλοδοξία δεν μπορούν να απαγορεύουν την είσοδο πολιτών με άλλο θρήσκευμα σε μια χώρα.
Εξάλλου, στερώντας από τους πρόσφυγες τις ευκαιρίες που οι κοινωνίες μας μπορούν να προσφέρουν, οι χώρες επιδεικνύουν άδικη και καθόλου αναγκαία σκληρότητα. Στην περίπτωση του προγράμματος DACA, η κατάργησή του το μόνο που κατορθώνει είναι να πλήττει τους πιο ευάλωτους ανθρώπους.
* O κ. Βισέντε Φοξ διετέλεσε πρόεδρος του Μεξικού την περίοδο 2000-2006.