Αποψη: Κάπως σαν σχολείο σε κάτι σαν χώρα

Αποψη: Κάπως σαν σχολείο σε κάτι σαν χώρα

2' 7" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Το νέο παιδαγωγικό πλαίσιο μετατρέπει το σχολείο σε πεδίο άσκησης της ανευθυνότητας μαθητών και καθηγητών, που στο πλαίσιο μια κακώς νοούμενης παιδαγωγικής ελευθερίας δεν καταφέρνει να δώσει στα μέλη του να καταλάβουν ότι το πρώτο και βασικό χαρακτηριστικό της επιτυχίας ενός εκπαιδευτικού συστήματος είναι η πειθαρχία, είτε αυτή επιβάλλεται με δημοκρατικό ή με αυταρχικό τρόπο είτε είναι αυτοπειθαρχία ή είναι επιβαλλόμενη από εξωτερικούς παράγοντες.

Το νέο νομοθετικό πλαίσιο οδηγεί το δημόσιο σχολείο σε περαιτέρω παρακμή. Δεν του αφαιρεί μόνο εντελώς την παραμικρή ελπίδα που μπορεί να του έχει απομείνει ότι είναι σε θέση να πείσει ότι προσφέρει παιδαγωγικό έργο. Τώρα πια δεν θα είναι σε θέση ούτε απλώς να εκφράσει τα παιδαγωγικά του μηνύματα. Το εξουδετερώνει εντελώς. Αντίθετα, αμβλύνει τα όρια της αντοχής του σχολείου στην παθογένεια, οδηγεί όλους στην αποδοχή της μη ομαλής διεξαγωγής της εκπαιδευτικής διαδικασίας ως μιας νέας κανονικότητας, κάνει συνεχώς εκπτώσεις στην επίτευξη των στόχων του και τελικώς ξεπουλάει μπιτ-παρά το δικαίωμα όλων σε ένα ζωντανό και ρωμαλέο δημόσιο σχολείο.

Συγχρόνως, το νέο παιδαγωγικό πλαίσιο δείχνει να αδιαφορεί εντελώς για την ουσιαστική διαπαιδαγώγηση του μαθητή καθώς δεν λαμβάνει καθόλου υπόψη ότι το παιδί στην ηλικία του εφήβου, βάσει κάθε επιστημονικής μαρτυρίας, δοκιμάζει τα όρια της κοινωνικά αποδεκτής συμπεριφοράς και συνειδητοποιεί, μέσα από ένα κλιμακούμενο σύστημα συνεπειών, ποιες συμπεριφορές είναι αποδεκτές ή όχι. Σε αυτή την ηλικία, της εφηβείας, το εκπαιδευτικό σύστημα έχει την ευθύνη να μάθει στο παιδί ότι υπάρχουν συμπεριφορές με συνέπειες που δεν επιδέχονται διόρθωση, δεν έχουν δεύτερη ευκαιρία. Οτι υπάρχουν κάποια όρια που, μόλις τα διαβείς, δεν έχει επιστροφή.

Αν υπήρχαν οι κατάλληλες υποστηρικτικές δομές και αν υπήρχαν οι χώροι που οι μαθητές θα μπορούσαν να απασχοληθούν εντός του σχολικού περιβάλλοντος, ώστε να μην απομακρύνονται, αν υπήρχαν οι απαραίτητοι ψυχολόγοι, κοινωνικοί λειτουργοί, εργασιοθεραπευτές, νοσοκόμοι, τραπεζοκόμοι, βιβλιοθηκονόμοι στα σχολεία, αν τα σχολεία είχαν τον στοιχειώδη απαραίτητο εκπαιδευτικό εξοπλισμό, τους πόρους να συντηρούν και να διαμορφώνουν τους χώρους σε χώρους φιλικότερους για τους μαθητές, τότε ίσως τα πράγματα θα ήταν αλλιώς.

Το σχολείο μας, πλέον, είτε ως καθρέπτης της κοινωνίας είτε ως εκκολαπτήριο της μελλοντικής, προχωράει θεσμοθετημένα στην καταστρατήγηση του δικαιώματος της πλειονότητας για μάθηση και πρόοδο και την άνευ όρων παράδοση στον εξευτελισμό του από μικρές βίαιες μειοψηφίες. Αυτό, άλλωστε, δεν έχει συμβεί εδώ και καιρό με τα πανεπιστήμιά μας επίσης; Ετσι, λοιπόν, τα παιδιά μας από εδώ και πέρα θα φοιτούν σε ένα σχολείο που είναι κάπως σαν σχολείο, σε μια χώρα που είναι κάτι σαν χώρα.

* Η κ. Δάφνη Γαβρίλη είναι διευθύντρια του Γυμνασίου Διαπολιτισμικής Εκπαίδευσης Α΄ Αθήνας και πρόεδρος της 7ης Δημοτικής Κοινότητας του Δήμου Αθηναίων.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή