Τα φωτογραφικά ντοκουμέντα από τον Μάη του ’68 στο Παρίσι, που παρουσιάζει σήμερα η «Κ», δημοσιεύονται για πρώτη φορά. Είναι μια επιλογή από δώδεκα φιλμ –περίπου 500 φωτογραφίες– τις οποίες είχε τραβήξει ο Σίμος ο Υπαρξιστής όπως τον αποκαλούσαν, και κάποια στιγμή, λίγο πριν από το τέλος της ζωής του, χάρισε στον δημοσιογράφο Γιώργο Βιδάλη.
Πρωτομαγιά στο μνημείο Republique.
Ο κατά κόσμον Σίμος Τσαπνίδης γεννήθηκε το 1919 στη Σινώπη του Πόντου. Ο πατέρας του σκοτώθηκε στον πόλεμο του ’22 και η μητέρα του κατάφερε να φτάσει στην Ελλάδα με τα τρία της παιδιά. Ακολούθησαν χρόνια σκληρά και δύσκολα, με φτώχεια και δουλειές του ποδαριού για τον Σίμο, που δεν τελείωσε ούτε το Δημοτικό, αλλά έμαθε την τέχνη του τσαγκάρη. Οταν κάποια στιγμή στη ζωή του διάβασε για τον Υπαρξισμό, ένας καινούργιος, γοητευτικός κόσμος ανοίχθηκε μπροστά του, και καθώς «ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να είναι ελεύθερος», αποφάσισε να τον ακολουθήσει, ζώντας κάθε μέρα με «κέφι, χαρά και τρέλα», όπως του άρεσε να λέει.
Καθιστική διαμαρτυρία κινηματογραφιστών.
Το 1953 δημιούργησε τη θρυλική «Παράγκα», ένα παράπηγμα στου Ψυρρή, όπου διοργάνωνε βραδιές φιλοσοφικών αναζητήσεων και τολμηρά για την εποχή πάρτι. Οι αντιδράσεις της συντηρητικής τότε κοινωνίας δεν άργησαν να ξεσπάσουν, γι’ αυτό και τρία χρόνια αργότερα, η αστυνομία σφράγισε την «Παράγκα», με βασική κατηγορία αυτή του έκλυτου βίου. Τότε ο Σίμος, που είχε ήδη «κερδίσει» τον τίτλο του Υπαρξιστή, αποφάσισε να φύγει από την Ελλάδα.
Η περιπλάνηση
Ταξίδεψε στην Αυστρία, στη Γερμανία, στη Νορβηγία, στη Δανία, έκανε ό,τι δουλειά έβρισκε κι έτσι εξασφάλιζε τα προς το ζην. Η περιπλάνησή του στην Ευρώπη, τον οδήγησε στο Παρίσι. Μαγεύτηκε από τη γαλλική πρωτεύουσα και έμεινε εκεί περισσότερο από δέκα χρόνια. Καθώς ήταν τσαγκάρης, εργάστηκε κυρίως, σε εργοστάσιο παπουτσιών.
Στιγμιότυπο από πορεία υπέρ της ειρήνης.
Ετσι βρέθηκε στην καρδιά των γεγονότων, συναναστράφηκε τη γενιά της αμφισβήτησης, έζησε τις μεγάλες διαδηλώσεις και τις συγκρούσεις με την αστυνομία που καθόρισαν τον Μάη του ’68. Με μια φωτογραφική μηχανή που του είχαν χαρίσει, φωτογράφιζε αχόρταγα τα πάντα.
Συγκέντρωση υπέρ της ειρήνης κοντά στο μνημείο της Δημοκρατίας.
«Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1975 και έμενε σε μια ταράτσα στου Ψυρρή», λέει στην «Κ» ο Γιώργος Βιδάλης. «Εγώ τον συνάντησα πρώτη φορά το 1995, όταν του έκανα μια συνέντευξη. Τον συμπάθησα. Ηταν ένας φτωχός, αξιοπρεπής άνθρωπος. Ενας ρομαντικός μια άλλης εποχής, ένας φιλόσοφος του δρόμου. Δήλωνε περιηγητής της Ευρώπης και περιπατητής της Αθήνας. Πέθανε το 1999. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του τον συναντούσα πού και πού, τρώγαμε μαζί και μιλούσαμε για διάφορα θέματα. Σε μία από τις συναντήσεις μας μου έδωσε ένα πακέτο με φιλμ, λέγοντάς μου, “είναι από την περιουσία μου”. Τα είχα καταχωνιασμένα στο αρχείο μου, και φέτος σε μια τακτοποίηση που έκανα, έπεσα πάνω τους. Και με αφορμή τη συμπλήρωση πενήντα χρόνων από τον Μάη το ’68, αποφάσισα να τα εμφανίσω. Είναι ένα σπάνιο υλικό από έναν ρομαντικό και περιπλανώμενο Διογένη».
Αφίσες με ελληνικές εφημερίδες.
Ο Σίμος Τσαπνίδης σε μία από τις σχεδόν καθημερινές πορείες διαμαρτυρίας.
Χαρακώματα δρόμου στη λεωφόρο Σεν Μισέλ, όπου βρίσκεται το πανεπιστήμιο της Σορβόννης.
Ο γαλλικός στρατός καθαρίζει κεντρικούς δρόμους του Παρισιού.