Μισογύνη τον ανέβαζαν, μισογύνη τον κατέβαζαν τον Ευριπίδη, τον τραγικότερο των τραγικών, όπως τον αποκαλεί ο Αριστοτέλης. Δύο αποστροφές, η μία του Ιάσονα στη «Μήδεια» και η άλλη του Ιππόλυτου στο ομώνυμο έργο, είναι αρκετές για να στοιχειοθετήσουν την κατηγορία. Και ο ένας και ο άλλος ήρωας ξεσπούν ζητώντας από τον Δία να βρει έναν τρόπο να γεννιούνται οι άνδρες χωρίς να μεσολαβεί το «άθλιο γένος» των γυναικών. Ο Ευριπίδης, βέβαια, δεν δικαιώνει τον Ιάσονα, που πρόδωσε τη Μήδεια. Τη δε Φαίδρα, που ερωτεύθηκε τον προγονό της, την παρουσιάζει ως αθώο θύμα της Αφροδίτης, που ήθελε να τιμωρήσει τον Ιππόλυτο επειδή δεν την τιμούσε. Ο ελαφρώς βλαμμένος γιος του Θησέα προτιμούσε να κυνηγάει στο δάσος και περιφρονούσε τις ερωτικές περιπτύξεις. Τον «μισογυνισμό» του Ευριπίδη προβάλλει ο Αριστοφάνης στις «Θεσμοφοριάζουσες».
Ο Σοφοκλής, που όταν πληροφορήθηκε τον θάνατο του Ευριπίδη όχι μόνον μαυροφόρεσε, αλλά έντυσε στα μαύρα και τον χορό του τη χρονιά εκείνη, όταν ρωτήθηκε για τον μισογυνισμό του σχολίασε: «Στη σκηνή μπορεί, στο κρεβάτι όμως σίγουρα δεν είναι». Ο Σοφοκλής ήταν αμφιφυλόφιλος, ο Ευριπίδης καθαρόαιμος ετεροφυλόφιλος. Και είναι ο τραγικός που έχει δημιουργήσει τους πιο ενδιαφέροντες και πιο συγκινητικούς γυναικείους χαρακτήρες. Πώς είναι δυνατόν να θεωρείται μισογύνης ένας ποιητής που ξόδεψε τόση και τέτοια τέχνη για τη γυναίκα; Από την Αλκηστη έως την Ιφιγένεια, κι από τη Φαίδρα και τη Μήδεια ώς την Εκάβη και την Ανδρομάχη. Ο Ευριπίδης είναι ο ποιητής που μεταφέρει την τραγική σκέψη στο λέχος, στη συζυγική κλίνη, εκεί όπου το αρσενικό και το θηλυκό παλεύουν με τα όριά τους. Συγκρούονται, ο έρωτας εναλλάσσεται με το μίσος, ο ένας προκαλεί αποστροφή στον άλλον, το αίμα ρέει σαν τον καμπανίτη οίνο, όμως τα όρια είναι πάντα εκεί, όπως και τα όρια που χωρίζουν τον θνητό από τον αθάνατο. Η συνομιλία και η συνύπαρξη του αρσενικού με το θηλυκό είναι από τα μεγάλα μυστήρια του κόσμου των τραγικών. Και ως μυστήριο είναι κινητήριος δύναμις της δημιουργίας. Εξ ου και η σημασία των ορίων ανάμεσα σε αρσενικό και θηλυκό για έναν πολιτισμό, όπως ο δυτικός, που θέτει τη δημιουργία ως προϋπόθεση ελευθερίας. Ο κόσμος μπορεί να έχει αλλάξει ριζικά από τον καιρό που τον μελετούσε θαυμάζοντάς τον ο Ευριπίδης, όμως το όριο αυτό παραμένει ως προϋπόθεση δημιουργίας, ώς τον Ντοστογιέφσκι, τον Χέμινγουεϊ ή τον Μπόγκαρντ και την Μπέργκμαν στην «Καζαμπλάνκα». Και επειδή ο Μπόγκαρντ ήταν με ένα τσιγάρο στο στόμα, πολλοί πιστεύουν ότι και η κατάργηση της διάκρισης αρσενικού με θηλυκό είναι εξίσου αθώα και επωφελής για τη δημόσια υγεία με την απαγόρευση του καπνίσματος.
Τις προάλλες, έγραψα ότι συμφωνώ τα ομόφυλα ζευγάρια να έχουν τα ίδια δικαιώματα απέναντι στον αστικό κώδικα με τα ετερόφυλα – φορολογία, κληρονομίες κ.λπ. Διαφωνώ όμως με την αναδοχή ή την υιοθεσία, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Μου επετέθησαν οι Κατσίκηδες της πολιτικής ορθότητος, διότι υπάρχουν και τοιούτοι. Η διανοητική τεμπελιά είναι δημοκρατικά μοιρασμένο αγαθό. Ο εθισμός στη νικοτίνη είναι πταίσμα μπροστά στον εθισμό που προκαλεί η κατανάλωση στερεοτύπων, αναχρονιστικών ή εκσυγχρονιστικών. Το επιχείρημά μου είναι ότι το παιδί πρέπει να μεγαλώνει σε ένα περιβάλλον όπου υπάρχει η διάκριση αρσενικού και θηλυκού. Στις μονογονεϊκές οικογένειες το άλλο φύλο προϋποτίθεται ως απουσία. Στα ομόφυλα ζευγάρια υποκαθίσταται. Και αυτό φαλκιδεύει τη διάκριση και καταργεί το όριο. Δεν με ενδιαφέρει ποιος θα είναι ο σεξουαλικός προσανατολισμός του παιδιού όταν γίνει έφηβος. Με ενδιαφέρει όμως ότι το υποκατάστατο του πατέρα ή της μητέρας οδηγεί στην αντίληψη ενός κόσμου που δεν αναγνωρίζει τη διάκριση των φύλων. Ενας άφυλος κόσμος είναι εξίσου εφιαλτικός με έναν κόσμο τεχνητής νοημοσύνης. Είναι ένας κόσμος που δεν μπορεί να δημιουργήσει, επειδή θεωρεί πως έχει λύσει το μυστήριο της ύπαρξης.
Θα μου πείτε στην Ελλάδα του 2018 το μυστήριο που μας απασχολεί είναι μια νταλίκα που κυκλοφορεί ελεύθερα, χωρίς άδεια, χωρίς πινακίδες, χωρίς τεχνικό έλεγχο και με μεθυσμένο οδηγό. Και σκοτώνει δύο ανθρώπους. Μπροστά σε τέτοια μυστήρια της ύπαρξης είναι εντελώς φυσιολογικό να θεωρούμε το θέμα της υιοθεσίας παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια ως απαραίτητο βήμα προόδου.