Η διαγγελματική, σε απευθείας τηλεοπτική μετάδοση, παραίτηση του προέδρου του Συμβουλίου της Επικρατείας δεν ήταν η μόνη πρωτοτυπία της θητείας του. Δεν ήταν καν το πρώτο της διάγγελμα. Ο απελθών πρόεδρος είχε ξανακαλέσει τις κάμερες στο γραφείο του. Είχε ξαναφορέσει υπό το φως τους την τήβεννό του, προκειμένου να αναπέμψει δημόσιους όρκους για την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης, μετά την απόφαση για το χρονικό εύρος των φορολογικών ελέγχων.
Η άλλη πολύκροτη πρωτοτυπία της θητείας του Σακελλαρίου ήταν η διακοπή της διάσκεψης στην υπόθεση των τηλεοπτικών αδειών, την οποία είχε πάλι δικαιολογήσει με ανακοινωθέν. Ηθελε, είχε πει, να προστατεύσει τους δικαστές από το «κλίμα». Πρωτοτυπώντας ξανά, λίγες ώρες αργότερα, από το πεζοδρόμιο του Μαξίμου –όπου είχε κληθεί με τους επικεφαλής των άλλων ανωτάτων δικαστηρίων για να συζητήσει τα μισθολογικά των δικαστών– όρισε ως αποστολή της Δικαιοσύνης «να πιάνει τον σφυγμό της κοινωνίας».
Αυτή η άποψη, που αντιλαμβάνεται τη Θέμιδα ως κοινωνικό πιεσόμετρο, ενέπνευσε και τον αποχαιρετιστήριο θούριο του Σακελλαρίου, σαράντα ημέρες πριν από την υποχρεωτική συνταξιοδότησή του.
Το πιεσόμετρο του παραιτηθέντος έπιασε αυτήν τη φορά τον αντιμνημονιακό σφυγμό των συνταξιούχων και οδήγησε τον ίδιο στη διατύπωση μιας θεωρίας, όχι και πολύ πρωτότυπης. Είναι η θεωρία που βρίσκει αεροστεγώς εντοιχισμένα στο Σύνταγμα μια σειρά από κοινωνικά κεκτημένα, απρόσβλητα ακόμη και από την οικονομική πραγματικότητα.
Κατά ιλαροτραγική ειρωνεία, η φιλολογία για τη συνταγματοποίηση της δημοσιονομικής πολιτικής –για την απόσπασή της από την πολιτική και τη μετάταξή της στην ύλη των δικαστηρίων– ήταν ένα άθλημα στο οποίο οφείλει τη σταδιοδρομία του και ο συνταγματολόγος των πλατειών Κατρούγκαλος, ο ασφαλιστικός νόμος του οποίου ήταν η αφορμή για την παραίτηση Σακελλαρίου.
Πρόκειται μάλλον για ένα είδος πολιτικής κουλτούρας, παρά για συνταγματική θεωρία: Για την κουλτούρα που ζητάει από τους δικαστές όχι μόνο να ορίσουν το ύψος των συντάξεων, αλλά ακόμη και να «χτενίσουν» τους εθνικούς λογαριασμούς – να μετρήσουν εκείνοι το έλλειμμα.
Αν έχει πάντως κάποιο πολιτικό νόημα η χειρονομία του Σακελλαρίου δεν είναι ο εικαζόμενος αντίκτυπός της στο κυβερνητικό θέατρο για την άρση των προψηφισμένων περικοπών στις συντάξεις. Πολιτικά, η ηχηρή παραίτησή του λειτούργησε, άσχετα με τις προθέσεις του, ως έμμεση υπενθύμιση των κριτηρίων με τα οποία η κυβέρνηση διορίζει – από τα ανώτατα δικαστήρια και τις γενικές γραμματείες των υπουργείων μέχρι τις ΔΕΚΟ και τον Διαστημικό Οργανισμό.
Λειτούργησε ως υπενθύμιση και ως προειδοποίηση για το πώς μπορεί να επιλέξουν τον επόμενο.