Εσάς σας αρέσει η Φουρέιρα;

2' 45" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Μπροστά στην Ελένη Φουρέιρα, η Έλενα Παπαρίζου θα μπορούσε να είναι η «νέα» Χαρούλα Αλεξίου. Εξηγούμαι αμέσως για να μη δημιουργηθούν παρεξηγήσεις. Δεν λέω ότι η Φουρέιρα είναι κακή. Είναι πολύ καλή. Είναι, ας πούμε, η Άννα Βίσση ή η Δέσποινα Βανδή του σήμερα. 

Η Φουρέιρα πριν από 10 χρόνια ήταν τραγουδίστρια μόνο για τα κιτς μαγαζιά της Αθήνας και της Μυκόνου. Σήμερα είναι στην ίδια κατηγορία με τη Βίσση. Και ποια είναι η Φουρέιρα του σήμερα; Μα φυσικά η Πάολα. Όσο για τη Γαλάνη και την Αλεξίου, έχουμε ξεχάσει ότι είχαμε κάποτε τόσο σπουδαίες ερμηνεύτριες. Η Δήμητρα, η Χαρούλα, η Ελευθερία, η Άλκηστη, για να μην αναφερθώ στη Φαραντούρη και στη Μούσχουρη, μοιάζουν σαν να έκαναν καριέρα στην αρχαία Ελλάδα, σε έναν μακρινό χρυσό αιώνα, χρυσό όχι μόνο σε χρήμα, αλλά και σε αισθητική, που πλέον έχει χαθεί στα βάθη του χρόνου και που μπορούμε να θυμηθούμε μόνο έπειτα από συστηματικές ανασκαφές στη μνήμη μας.

Η Ελένη Φουρέιρα κέρδισε τη δεύτερη θέση στον διαγωνισμό της Eurovision με ένα σόου συντηρητικό και εμπνευσμένο από φθαρμένες χορογραφίες ξένων σταρ. Η καταγωγή της ήταν το μόνο ενδιαφέρον στοιχείο στην όλη συζήτηση, αφού δείχνει ότι μια λαϊκή τραγουδίστρια που γεννήθηκε στην Αλβανία κατάφερε να γίνει αποδεκτή από ένα λαϊκό κοινό που δεν χαρακτηρίζεται ακριβώς για το ανοιχτό πνεύμα με το οποίο αντιμετωπίζει τις άλλες εθνικότητες, και ιδίως τους Αλβανούς. Μπράβο στη Φουρέιρα για τη μέχρι σήμερα πορεία της στο σκληρό ελληνικό star system και τη δεύτερη θέση που κατέκτησε στον μοναδικό ευρωπαϊκό θεσμό που  ενώνει τους Έλληνες. 

Ωστόσο, η ισραηλινή συμμετοχή ήταν καλύτερη από άποψη σκηνικής παρουσίας, μουσικής παραγωγής και σημειολογίας στην εμφάνιση της τραγουδίστριας Netta. Η τόλμη στη δημόσια αποκάλυψη χαρακτηριστικών που απομακρύνονται από τον μέσο όρο (εν προκειμένω οι σωματικές αναλογίες) επιβραβεύονται στη Eurovision, και αυτό το ξέρουν οι πρωτοπόροι Ισραηλινοί, αφού ήταν άλλωστε αυτοί που μας επέβαλαν την Dana International το 1998, πολύ προτού τα δικαιώματα των τρανσέξουαλ αποκτήσουν ορατότητα, αποδοχή και δυναμική στην Αμερική του Μπαράκ Ομπάμα. 

Το Ισραήλ της διαρκούς εμπόλεμης κατάστασης, της καθολικής στράτευσης και των συντηρητικών Εβραίων είναι φυσικά πολύ soft μπροστά στην Ελλάδα, που αποκλείεται να στείλει ποτέ στη Eurovision μια υποψηφιότητα που να αμφισβητεί ούτε στο παραμικρό, ούτε καν ως παιχνίδι, τον παραδοσιακό, ιερό και κατοχυρωμένο από τις αρχαίες γραφές διαχωρισμό των φύλων. Ωστόσο, με βάση την προτίμηση του κοινού της Eurovision στις μειονότητες, μια ελληνική συμμετοχή με πολλές πιθανότητες επιτυχίας το 2019 θα ήταν ένας ευτραφής τραγουδιστής, πολλά βαρύς, μια «ψυχούλα» στο πρότυπο, ας πούμε, του Βασίλη Καρρά. Θα ήταν μια περσόνα εξωτική και εκκεντρική για την υπόλοιπη Ευρώπη, που ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο θα μπορούσε να ψηφιστεί μαζικά από το έξαλλο fashion crowd. Κι αυτό γιατί το στυλ Καρρά βροντοφωνάζει τη «διαφορετικότητα» ενός πρωτόγονου και απροκατάληπτου ανδρισμού, που σήμερα βρίσκεται υπό διωγμό στην υπόλοιπη Ευρώπη.

Το θέμα μας όμως δεν είναι η επόμενη Eurovision, αλλά η έκπτωση των πάντων. Σχεδόν σε όλους τους τομείς του δημόσιου βίου παρατηρούμε μια ευκολία στο χαμήλωμα του πήχη σε συνδυασμό με ένα περίσσευμα γελοιότητας και θράσους, αφού περσόνες μηδενικής γνώσης, χαμηλού ήθους και φρικαλέου ύφους (και εδώ το μυαλό μας πηγαίνει αμέσως στην πολιτική) μας τιμωρούν περιφέροντας την ασημαντότητά τους χωρίς καμία τιμωρία. Στο πλαίσιο αυτό, ναι, μας αρέσει η Φουρέιρα, αλλά θέλουμε επειγόντως κάτι καλύτερο από την Ελλάδα (και την Κύπρο) της Φουρέιρα. ■

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή