Το σημερινό τρόπαιο του Παγκοσμίου Κυπέλλου αποτελεί τον διάδοχο του αρχικού τροπαίου, γνωστού ως «Ζιλ Ριμέ», που έζησε έναν… βίο πολυτάραχο, διάρκειας λίγο περισσότερο των 50 ετών, και είχε αβέβαιο τέλος. Πέρασε από 40 κύματα, πολέμους, κλοπές κ.λπ. και τελικά… εξαφανίστηκε.
Το τρόπαιο που σχεδίασε ο Αμπέλ Λαφλέρ και υλοποιήθηκε από επιχρυσωμένο ασήμι σε μαρμάρινη βάση, αρχικά, απεικόνιζε τη θεά Νίκη που κρατούσε ένα κύπελλο, με τα χαρακτηριστικά φτερά της θεάς να τυλίγουν εκατέρωθεν το δεκάγωνο σκεύος. Ηταν έτοιμο για το πρώτο Μουντιάλ του 1930 στην Ουρουγουάη και διέσχισε τον Ατλαντικό με τον πρόεδρο της FIFA Ζιλ Ριμέ, στο ίδιο καράβι με τους τρεις από τους τέσσερις εκπροσώπους της Γηραιάς Ηπείρου στη διοργάνωση, δηλαδή τη Ρουμανία, τη Γαλλία και το Βέλγιο.
Δεν ήταν όμως τα… κύματα του Ατλαντικού ανάμεσα στα «40» που ταλαιπώρησαν το περιζήτητο αυτό τρόπαιο. Η επιστροφή στην Ευρώπη για τα Μουντιάλ του ’34 και του ’38 ήταν ήρεμη, πριν αρχίσει η θύελλα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Κάτοχος του τροπαίου όταν ξέσπασε ο πόλεμος ήταν η Ιταλία, και ο πρόεδρος της ιταλικής ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας Οτορίνο Μπαράσι, που ήταν και αντιπρόεδρος της παγκόσμιας ομοσπονδίας, πήρε μυστικά το τρόπαιο από τη θυρίδα τραπέζης στη Ρώμη όπου φυλασσόταν, το έβαλε σε ένα κουτί παπουτσιών και το έκρυψε κάτω από το κρεβάτι του για να το σώσει από τους ναζί. Το τρόπαιο πέρασε τον πόλεμο κρυμμένο εκεί με ασφάλεια και, όταν το 1945 ο πόλεμος έληξε, βγήκε ξανά στο φως για να πάρει και την ονομασία «Ζιλ Ριμέ» το επόμενο έτος, προς τιμήν του Γάλλου εμπνευστή του Παγκοσμίου Κυπέλλου.
Το κύπελλο πέρασε ξανά τον Ατλαντικό, το κέρδισε η Ουρουγουάη για δεύτερη φορά το 1950, αλλά δεν το… σήκωσε, όπως δεν έκανε ούτε η Δυτική Γερμανία το 1954. Ο πρώτος αρχηγός που σήκωσε το τρόπαιο ήταν ο Ιλντεράλντο Μπελίνι της Βραζιλίας στο Μουντιάλ του 1958 στη Σουηδία. Ο απλός λόγος είναι ότι έως τότε δεν συνηθιζόταν να σηκώνει στον αέρα το κύπελλο όποιος το κατακτούσε, αλλά όταν στη Σουηδία οι φωτογράφοι ήθελαν καλύτερη εικόνα του πολύτιμου τροπαίου ο Μπελίνι το σήκωσε ψηλά, αλλάζοντας για πάντα τις διαδικασίες απονομής και πανηγυρισμών.
Μετά το ταξίδι στη Χιλή για τη διοργάνωση του 1962, το κύπελλο πήγε στο Λονδίνο για το Μουντιάλ του 1966, αλλά τέσσερις μήνες πριν από τη διοργάνωση εκλάπη από εκδήλωση στο δημαρχείο του Ουέστμινστερ.
Ο πανικός κυρίευσε τους Αγγλους και η ομοσπονδία τους έσπευσε να παραγγείλει ένα αντίγραφο, ενώ στα γραφεία της έφτανε αίτημα για πληρωμή λύτρων ύψους 15.000 στερλινών. Ο πρόεδρος της ομοσπονδίας γέμισε έναν χαρτοφύλακα με εφημερίδες σκεπασμένες από χαρτονομίσματα των 5 λιρών και πήγε για την ανταλλαγή υπό τις οδηγίες της Σκότλαντ Γιαρντ.
Ετσι έπεσε στα χέρια των αστυνομικών ο κλέφτης του τροπαίου, ο πρώην στρατιωτικός Εντουαρντ Μπέτσλι, όχι όμως και το ίδιο το τρόπαιο. Την τιμή των Αγγλων έσωσε ένας… συμπατριώτης τους σκύλος ονόματι Πικλς, που ανακάλυψε το τρόπαιο τυλιγμένο σε μια εφημερίδα καθώς έκανε τη βόλτα του. Ο τετράποδος ήρωας έγινε διάσημος όχι μόνο στη Βρετανία αλλά και σε όλο τον κόσμο, με τακτικές εμφανίσεις στην τηλεόραση και πέρασμα από κινηματογραφική ταινία. Συνδυάστηκε δε με την κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου από την Αγγλία τότε, κι έτσι έμεινε αθάνατος στη μνήμη της χώρας.
Το τρόπαιο όμως το πήρε για πάντα η Βραζιλία του Πελέ το 1970, καθώς το κατέκτησε για τρίτη φορά – πράγμα που δεν ισχύει για το σημερινό τρόπαιο. Κι όμως το αντικείμενο λατρείας των Βραζιλιάνων δεν έγινε σεβαστό από όλους στη χώρα. Κάποιοι το αφαίρεσαν το 1983 από τα γραφεία της βραζιλιάνικη ομοσπονδίας και δεν βρέθηκε ποτέ.
Εικάζεται ότι το τρόπαιο «Ζιλ Ριμέ» κατέληξε κάπου λιωμένο, και το χρυσό και ασήμι που το συνέθεταν πωλήθηκαν στην τιμή του μετάλλου μόνο.
Ενα χρόνο αργότερα, η ομοσπονδία της Βραζιλίας παρήγγειλε ένα αντίγραφο που παραδόθηκε στην κυβέρνηση της χώρας. Ωστόσο, ένα κομμάτι του τροπαίου υπάρχει και πρόκειται για την αρχική μαρμάρινή του βάση, που τη διατηρεί ακόμη η FIFA στα γραφεία της. Κάτι είναι και αυτό…