Κάθε Τρίτη μετά το σχολείο, ο Μπαχίρ και η Αζάρα, δύο αδέλφια από την Αίγυπτο, φεύγουν από την Κυψέλη και κατηφορίζουν προς τα Εξάρχεια. Την ίδια ώρα, η κ. Σάντυ Κοτέτση, συνταξιούχος, που θα μπορούσε θεωρητικά να είναι γιαγιά τους, επιταχύνει το βήμα της προς την ίδια κατεύθυνση. Στην «Πυξίδα», το Διαπολιτισμικό Κέντρο που έχει ιδρύσει από το 1996 το «Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες», δεκάδες εθελοντές προσφέρουν μεταξύ άλλων ενισχυτική διδασκαλία σε προσφυγόπουλα- μαθητές, μαθήματα ελληνικών, αγγλικών και υπολογιστών σε εφήβους και ενήλικες, δημιουργική απασχόληση σε νήπια αλλά και… «yogilates», μια μείξη γιόγκα και πιλάτες σε γυναίκες πρόσφυγες. Η σύνθεση του μαθητικού πληθυσμού είναι πολυπολιτισμική: από τη Συρία και το Ιράκ μέχρι την Τουρκία και τη Βενεζουέλα.
«Σε πολλά σχολεία λειτουργεί η Ζώνη Ευέλικτης Προσαρμογής, όπου φοιτούν οι ξένοι μαθητές, όταν όμως είναι λίγοι αριθμητικά εντάσσονται στις ήδη υπάρχουσες τάξεις» εξηγεί στην «Κ» ο εκπαιδευτικός, κ. Μιχάλης Καρακωνσταντής, που διδάσκει αλλά και οργανώνει τα μαθήματα στην «Πυξίδα». «Οι περισσότεροι εκπαιδευτικοί δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό» παρατηρεί, «εσχάτως ο διευθυντής ενός σχολείου, διαπιστώνοντας τη δυσκολία προσέλευσης δύο Αφγανών μαθητών στο πρωινό μάθημα, προθυμοποιήθηκε να πηγαινοφέρνει με το δικό του αυτοκίνητο κάθε μέρα τα παιδιά…».
Η προσαρμογή αλλά και η εκμάθηση της ελληνικής είναι περισσότερο εύκολη για τους μαθητές δημοτικού. «Είχα αρχικά αγωνία για τα καθήκοντά μου, αλλά τελικά το κάθε παιδί σου υποδεικνύει τι χρειάζεται: παιχνίδι ή συζήτηση, εξάσκηση στα ελληνικά ή μερικά προβλήματα μαθηματικών» εξηγεί η κ. Κοτέτση. «Το στοίχημα είναι οι έφηβοι, που λόγω συνθηκών βρίσκονται σε μια μορφή παρατεταμένων διακοπών» επισημαίνει ο κ. Καρακωνσταντής, «προσπαθώ να τους κινητοποιήσω».
«Πώς γράφεις έτσι το λάμδα;» επιπλήττει με νόημα η 9χρονη Αζάρα τον αδελφό της, ενώ παίζουν κρεμάλα στο πλαίσιο της ενισχυτικής διδασκαλίας. «Οταν πριν από έναν χρόνο ήρθαμε στην Ελλάδα, αγοράσαμε ένα δίγλωσσο (ελληνικά- αραβικά) βιβλίο με εικόνες» περιγράφει σε άπταιστα ελληνικά ο 11χρονος, «έτσι μάθαμε τις πρώτες μας λέξεις». Απαξ και άρχισαν να συνεννοούνται τα δύο παιδιά στα ελληνικά, η καθημερινότητά τους στην Αθήνα απέκτησε κανονικότητα. Τα παιδιά στην πλατεία άρχισαν να παίζουν μαζί τους, απέκτησαν τους πρώτους φίλους. «Μου λένε συχνά ότι θα γίνω μεταφραστής όταν μεγαλώσω» λέει γελώντας ο Μπαχίρ, που αδημονεί ωστόσο για το Σαββατοκύριακο. «Κάνουμε οικογενειακώς ποδήλατο στο Πάρκο (Σταύρος Νιάρχος)». Αν τα δύο αδέλφια φέρουν καλούς βαθμούς τον Ιούνιο, πράγμα πολύ πιθανό κρίνοντας από την άνεση λόγου τους, ο πατέρας τους έχει δεσμευθεί για «ποδήλατο ή κινητό».