Δημήτρης Κουφοντίνας: Φολκλόρ

Δημήτρης Κουφοντίνας: Φολκλόρ

1' 57" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Ο αιτών δεν έχει υποχρέωση μεταμέλειας. Ο νόμος δεν του ζητάει να έχει μετανιώσει για να του χορηγηθεί άδεια από τη φυλακή. Ανεξαρτήτως, όμως, του τι λέει ο νόμος, πώς θα περιέγραφε κανείς τη στάση του Δημήτρη Κουφοντίνα; Αν είχαμε μια κλίμακα συμπεριφοράς το ένα άκρο της οποίας ήταν η σιωπηρή «μη μετάνοια» και το άλλο η συστηματική προπαγάνδιση των εγκλημάτων, για τα οποία έχει καταδικαστεί, πού θα τοποθετούσε κάποιος τον αιτούντα άδεια;

Η συμπεριφορά του μπορεί να είναι νομικά αδιάφορη· πολιτικά όμως αποκαλύπτει ότι τα κίνητρα του ίδιου και των υποστηρικτών του δεν περιορίζονται στην ορθή εφαρμογή του σωφρονιστικού δικαίου.

Το δικαίωμα στην άδεια είναι το πρόσχημα. Είναι το προσάναμμα για να επαναδραστηριοποιηθεί στο πεζοδρόμιο αυτό που ο αιτών ναρκισσιστικά αναγορεύει σε «κίνημα αλληλεγγύης» προς τον ίδιο.
Είναι το έναυσμα για να εμφανιστεί πάλι ο Κουφοντίνας πρωτοσέλιδος, να δίνει συνεντεύξεις σαν σελέμπριτι του εγκλήματος που, εκτός από το αίτημά του, υπερασπίζεται παρεμπιπτόντως και την –ανθρωποκτόνο– ατζέντα του.

Ο κύκλος της «17 Νοέμβρη», λέει, έχει κλείσει. Από τη σκοπιά της συντριπτικής κοινωνικής πλειονότητας έχει σίγουρα κλείσει. Από τα χείλη, όμως, του Κουφοντίνα η αναγγελία του τέλους είναι παραπειστική. Ο ίδιος –κατά την επιεικέστερη διατύπωση– διαθέτει εαυτόν ως σύμβολο. Τον διαθέτει ως μυθολογικό έρεισμα για έναν νέον γύρο της βίας, που ο ίδιος καθοδήγησε επί σχεδόν τρεις δεκαετίες.

Εχει λόγο να φοβάται κανείς μια τέτοια αναζωπύρωση; Αναζωπύρωση ήταν ο Δεκέμβριος του 2008. Τότε, πέραν των άμεσων επιπτώσεων, αφέθηκε να δημιουργηθεί μια νέα δεξαμενή στρατολόγησης. Σχεδόν αποκλειστικά οι πυρήνες της νέας τρομοκρατίας βρήκαν εκεί τη μήτρα τους.

Τώρα δεν υπάρχουν αυτές οι προϋποθέσεις. Δεν έχουμε καν ταραχές – αν «ταραχές» είναι τα αυθόρμητα, μαζικά ξεσπάσματα που καταλήγουν να λειτουργούν ως σπιράλ μιμητισμού και να διαμορφώνουν έτσι ένα μοντέλο συμπεριφοράς. Τώρα τα επεισόδια είναι υπερσκηνοθετημένα, ενταγμένα στο φολκλόρ μιας δράκας που δεν έχει καμία αναφορά πέρα από τα φυλακισμένα της είδωλα.

Λένε ότι η κυβερνητική ανοχή στερεί από τους Κουφοντινίστας του δρόμου την αίγλη μιας πραγματικής σύγκρουσης. Η συμβίωσή τους με μια αστυνομία που προσφέρεται μόνο ως ανθρώπινος στόχος, τους ακυρώνει. Ο,τι όμως χάνουν σε αντιεξουσιαστικό κύρος, το κερδίζουν σε χώρο. Αποκτούν «βάσεις» για τη στιγμή που θα βρεθούν αντιμέτωποι με πραγματική καταστολή.

Αυτή θα ήταν μια λογική ανάλυση, αν μιλούσαμε για ένα όντως πολιτικό –και άρα προβλέψιμο– υποκείμενο. Αν δεν μιλούσαμε για ρουτίνα του χάους. Για ρουτίνα που ανά πάσα στιγμή μπορεί να αποβεί αιματηρή.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή