Να δοκιμάζεις γυαλιά σε ένα κατάστημα οπτικών που ικανοποιεί αφ’ εαυτού του την όραση ή να επισκέπτεσαι μία γκαλερί που αποτελεί και η ίδια έργο τέχνης ανήκει στις μικρές ενδείξεις ότι η Μύκονος, όσο κι αν δεν το περιμένεις, πρωτοστατεί στο εκάστοτε διεθνές contemporary γύρω από το ντιζάιν, τη μόδα, προφανώς το lifestyle και, τα τελευταία χρόνια, την τέχνη. Μπορεί να μη συμβαίνουν πρώτα στη Μύκονο, αλλά μια μεγάλη βεντάλια απ’ όσα συμβαίνουν σήμερα στο πεδίο –ας το πούμε έτσι, καταχρηστικά– της σύγχρονης αισθητικής σίγουρα θα το βρεις εκεί. Νιώθεις, περιδιαβάζοντας τη Χώρα, ότι δεν τα έχει σκεπάσει όλα η ταχύτητα του νησιού, ότι, δεν μπορεί, εδώ συμβαίνει κάτι πέραν της θυσίας των πάντων στον βωμό της ακραιφνούς κατανάλωσης τουριστικών προϊόντων και υπηρεσιών.
Υπάρχει κάτι καλά κρυμμένο πίσω από αυτήν τη βιτρίνα: οι επιχειρηματίες υποδέχονται τις τάσεις του σύγχρονου ντιζάιν, εμπιστεύονται την αρχιτεκτονική και υποστηρίζουν τους επαγγελματίες του χώρου. Είναι, όμως, και οι σπαρμένες στη Χώρα γκαλερί, που εμφανίζονται σαν βροχούλα στη γενική καταιγίδα της Μυκόνου και οι οποίες, πρώτα και κύρια, διδάσκουν σύγχρονη τέχνη. Δεν είναι, όμως, καταφύγια· έχουν καταφέρει να αποτελέσουν αδιάσπαστο τμήμα της μυκονιάτικης καλοκαιρινής καθημερινότητας.
Περαστικοί, ακόμη και από σκέτη περιέργεια, σταματούν έξω από την γκαλερί «Δυο χωριά».
Κι ενώ μπορεί αμέριμνος να τριγυρίζεις στη Χώρα, παρακολουθώντας ανθρώπους και κτίρια, μπορεί να εμφανιστεί μπροστά σου, όπως συνέβη στη Rarity Gallery, ένας Patrick Hughes, μία Carole Feuerman ή ένας Julian Opie, εικαστικοί που σοκάρουν με την ομορφιά, τη σκέψη και την τεχνική τους. Ή, καθώς ψάχνεις μία σύντομη διέξοδο προς τη θάλασσα για να συναντήσεις φίλους, συναντάς τις «Θεές που χορεύουν», τις «Dancing Godesses», την ομαδική έκθεση, με εικαστικούς-αναφορά στη σύγχρονη αγορά της τέχνης, που επιμελήθηκε η Μαρίνα Βρανοπούλου στην γκαλερί «Δυο χωριά», που πήρε το όνομά της από τη μελέτη του σπουδαίου αρχιτέκτονα Αρη Κωνσταντινίδη για τις δίχωρες κυκλαδίτικες οικίες. Στην ίδια γκαλερί, συναντάς και την ποπ μελαγχολία του Todd James, με έργα παλαιότερα αλλά και νέα, που δημιουργήθηκαν στη Μύκονο, στο πλαίσιο του residency program της γκαλερί. Μπορεί, όμως, να πέσεις και στον Μιχάλη Τσακουντή, στον Απόστολο Χαντζαρά, στον Πραξιτέλη Τζανουλίνο ή στον Χρίστο Μιχαηλίδη και στην Hellen Mudie Ioannidou, στην Big White Gallery, Ελληνες εικαστικούς που προσελκύουν το διεθνές, απαιτητικό κοινό φιλότεχνων και συλλεκτών.
Η γκαλερί «Δυο χωριά» διαθέτει και art bar στην ταράτσα.
Ειδικά αυτοί οι τελευταίοι, πάντως, δημιουργούν αυτή τη σχέση της Μυκόνου με την τέχνη. Και είναι πολλοί ή, τουλάχιστον, αρκετοί ώστε να έχει τη δυνατότητα ο φιλότεχνος να θαυμάζει, να ενημερώνεται και να εκπαιδεύεται, αλλά και οι γκαλερί να συνεχίσουν να επιτελούν αυτή την πολλαπλή αποστολή τους.
Οχι, δεν είναι απελπισμένοι επισκέπτες της γκαλερί Rarity. Είναι τα σπουδαία γλυπτά του Γάλλου Daniel Firman, ο οποίος αμέσως τραβάει τα βλέμματα των επισκεπτών.