Τρία χρόνια μετά, στην «εξωτική» Αθήνα

Τρία χρόνια μετά, στην «εξωτική» Αθήνα

1' 55" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Η ​​γεμάτη τουρίστες Αθήνα είναι από μόνη της ένα αξιοθέατο, για εμάς τους γηγενείς. Καθώς είχα, θέλοντας και μη, αναμειχθεί με το πλήθος στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου, ένιωσα ότι με είχε τυλίξει ένα πέπλο χαράς. Είχα γύρω μου χαρούμενους και ανέμελους ανθρώπους που το μόνο πρόβλημά τους ήταν πώς θα περάσουν καλά. Πόσο καιρό είχα να το δω και να το νιώσω στην Αθήνα.

Αναρωτιόμουν πώς να έβλεπαν εκείνοι την Αθήνα, αλλά ήξερα ότι υπήρχαν πολλές απαντήσεις ανάλογα με την προσδοκία και τη γνώση που είχε ο καθένας. Ενιωσα όμως ένα ρήγμα ανάμεσα στη χαρά των τουριστών και στη δική μου αμηχανία, έβλεπα τα γελαστά πρόσωπα και τη διάθεσή τους να ξοδέψουν ή να σκοτώσουν την ώρα τους. Δεν περίμενα να το αισθανθώ, αλλά συνέβη, ίσως γιατί τα τελευταία χρόνια η Αθήνα είναι μια θλιμμένη πόλη. Και η θλίψη της έχει και οργή και παραίτηση. Εχει και πλησμονή αλλά στενόχωρη. Εχει κυρίως χαμηλή αυτοεκτίμηση.

Τρία χρόνια με capital controls, με εξοικείωση στο χειρότερο και με διάθεση που κυμαίνεται από την υποτέλεια στην έπαρση, η Αθήνα έχει σωματοποιήσει μία κατάσταση limbo. Μπορεί να μη φαίνεται τόσο έντονα αν κινηθεί κανείς στα πιο φωτεινά σημεία της πόλης, αν μιλήσει με όσους λένε ότι η νέα εποχή έχει έρθει γιατί έχουν στοιχεία κτηματαγοράς, αν σταθεί στις αυτοαναφορικές παρέες. Αλλά, όσο και αν θελήσει κανείς να εξωραΐσει την εικόνα, η Αθήνα παραμένει μια πρωτεύουσα «εξωτική» για τον ευρωπαϊκό κανόνα. Και δεν αναφέρομαι ούτε σε όψεις γραφικότητας ούτε σε πτυχές ελληνικότητας. Δεν υπάρχει ένας έστω εθνικός στόχος που να μπορεί να οργανώσει ένα συνεκτικό όραμα. Σε ένα διεθνές και γενικευμένο φαινόμενο παρακμής, η ελληνική περίπτωση παραμένει ιδιαίτερη.

Παρ’ όλα αυτά, μπορούσα να συναισθανθώ αυτό που έδινε η Αθήνα στους χιλιάδες τουρίστες. Οσα δεν μπορούσαν να δουν πιθανώς να μην τους ενδιέφεραν καν. Και αυτό που ένιωθα εγώ ως Ελληνας πολίτης, εξουθενωμένος από μεγατόνους λαϊκισμού και βαρβαρότητας, μάρτυρας της αυξανόμενης ισχύος αποκλεισμών και διακρίσεων, δεν μπορούσαν καν να το υποψιαστούν έπειτα από μια βόλτα στην Πλάκα ή μια επίσκεψη στο Μουσείο της Ακρόπολης. Προσπερνούσα τα γελαστά πλήθη γνωρίζοντας πως η εικόνα της Αθήνας ήταν ακόμη φωτεινή και όμορφη για όσους είχαν πληρώσει για να τη συναντήσουν και για όσους είχαν την προσδοκία ότι θα δικαιώσουν την εμπιστοσύνη που έδειξαν στην επιλογή της Αθήνας. Είχαν ήδη συμπληρωθεί τρία χρόνια με capital controls.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή