Περίμενα να το πάρει η Γαλλία, ήθελα να το πάρει η Γαλλία, το πήρε η Γαλλία, όλα καλά λοιπόν. Θα προτιμούσα βέβαια έναν τελικό με την Αγγλία, για να εκδικηθεί η Γαλλία την ήττα της στη Μάχη του Αζενκούρ και την κατάληψη του Καλαί, ουφ! Στο τέλος τον Εκατονταετή Πόλεμο, θα μου πείτε, τον κέρδισε η Γαλλία και ύστερα από όσα τράβηξε από τους Πλανταγενέτες κέρδισε και το σύμβολο της ψυχής της, που λέει και ο Ντε Γκωλ την Ιωάννα της Λωρραίνης. Ομως το Αζενκούρ (1415) δεν ξεχνιέται. Aκόμη και σήμερα, αν το οικογενειακό όνομά σου δεν εμφανίζεται στους πεσόντες του Αζενκούρ, δεν θεωρείσαι γνήσιος αριστοκράτης.
Οποιος αγνοεί το βάρος της σημαίας στο ποδόσφαιρο σημαίνει ότι ενδιαφέρεται μόνον για το στοίχημα. Και κάποτε θα πρέπει ίσως να αναρωτηθούμε πώς και στον στίβο, όσο υποχωρεί η σημασία της σημαίας και της καταγωγής για τους αθλητές, λόγω πολιτικής ορθότητος, τόσο ενισχύεται το βάρος των ρεκόρ, και ανοίγει ο δρόμος για το ντόπινγκ. Ποιος δεν θυμάται αυτές τις ταλαίπωρες Ανατολικές που πετούσαν σφαίρα ή σφύρα, παραμορφωμένες, άφυλες, το άκρο αντίθετο του αθλητικού ιδεώδους; Για αυτές δεν ήταν η σημαία ή η καταγωγή που μετρούσε. Ηταν ο προλεταριακός διεθνισμός, οπότε οι ορμόνες έδιναν και έπαιρναν. Ναι, μετράει η σημαία, όπως μετράει και η τέχνη του Γκριζμάν και οι αγκαλιές του Πογκμπά στον Μακρόν στα αποδυτήρια να φωνάζει Vive la République – το γράφω γαλλικά, διότι άλλη η σημασία του «Ζήτω η Δημοκρατία» στα ελληνικά. Στα γαλλικά σημαίνει «Ζήτω η σημαία» και, όπως έγραψε κάποιος σχολιαστής, «επιτέλους ενωθήκαμε γύρω από τη σημαία όχι για να πενθήσουμε, αλλά για να γιορτάσουμε».
Κάποιοι λένε ότι η Γαλλία έχει πολυπολιτισμική ομάδα. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη από το ποδόσφαιρο για τη σημασία που έχει η πολιτισμική ενότητα, εάν το ζητούμενο είναι η ισχυροποίηση των κοινωνικών δεσμών. Πολυπολιτισμική θα σήμαινε ότι κάθε παίκτης, ανάλογα με την καταγωγή του, θα ακολουθούσε τους δικούς του κανόνες. Ακραία περίπτωση κάποια χώρα, φανταστική, που θα εμφανιζόταν στο Παγκόσμιο Κύπελλο πιστεύοντας ότι το ποδόσφαιρο παίζεται με τα χέρια. Oλα είναι σχετικά. Ή ότι ο τερματοφύλακας πρέπει να στρώσει χαλάκι για να προσευχηθεί στη Μέκκα πριν από το πέναλτι. Το ποδόσφαιρο είναι το ακριβώς αντίθετο: όλοι, ανεξαρτήτως καταγωγής, χρώματος, φυλής, γλώσσας, θρησκείας, υπακούν στους ίδιους κανόνες και παλεύουν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις τους με τον καλύτερο τρόπο. Και όλα αυτά για να υπηρετήσουν τη σημαία, της πατρίδας τους ή του συλλόγου τους. Αν δεν ίσχυαν όλα αυτά, τα 30 εκατ. τον χρόνο που παίρνει ο Ρονάλντο από τη Γιουβέντους δεν θα υπήρχαν.
Ο Αλτουσέρ έλεγε πως δεν μπορείς να αφαιρέσεις τον εθνικισμό από τα σπορ. Δεν μπόρεσε ποτέ του να το χωνέψει. Παραφρόνησε, σκότωσε τη γυναίκα του και αυτοκτόνησε.