Η φράση «ακολούθησε το πάθος σου» εμφανίζεται στα σημερινά (αγγλόφωνα) βιβλία περίπου εννέα φορές περισσότερο σε σχέση με εκείνα του 1990. Στο ίδιο διάστημα, μια ολόκληρη γενιά παιδιών (ή περισσότερες) έχει γαλουχηθεί με την πεποίθηση πως το μυστικό μιας ευτυχισμένης ζωής, τουλάχιστον στον επαγγελματικό τομέα, είναι να ανακαλύψεις την πραγματική κλίση σου.
Στην πραγματικότητα, η συγκεκριμένη κοσμοθεωρία είναι πιθανότερο να οδηγήσει στην απογοήτευση, όχι μόνον επειδή η οικονομική κρίση δεν ευνοεί τους επιλεκτικούς και ονειροπόλους, αλλά κυρίως διότι δεν είμαστε όλοι «πλασμένοι» για να αφοσιωθούμε σε ένα επάγγελμα ή σε μια πολύ συγκεκριμένη δραστηριότητα.
Η θεωρία ότι γεννιόμαστε με προκαθορισμένα ενδιαφέροντα και κλίσεις είναι εν πολλοίς προβληματική, αφού μπορεί να καταδικάσει στη δυστυχία έναν 18χρονο που δεν πέρασε στη σχολή που επιθυμούσε ή έναν πυρηνικό φυσικό ο οποίος αναγκάζεται να κάνει ιδιαίτερα σε μαθητές για να εξασφαλίζει τα προς το ζην, ενώ και οι δυο τους θα μπορούσαν να βρουν την ικανοποίηση και την καταξίωση σε έναν άλλο χώρο.
Σε άρθρο τους για το περιοδικό Psychological Science, οι καθηγητές Ψυχολογίας στο Στάνφορντ Carol Dweck και Greg Walton εκθέτουν τα συμπεράσματα μιας πρόσφατης έρευνάς τους και υποστηρίζουν πως τα ενδιαφέροντα δεν «ανακαλύπτονται», αλλά αναπτύσσονται και διαμορφώνονται καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής μας.
Μάλιστα, πάντα σύμφωνα με τους δύο πανεπιστημιακούς, η ίδια η θεωρία περί ενδιαφερόντων μάς καθορίζει σε τέτοιο βαθμό που, αν πιστεύουμε πως είναι έμφυτα, έχουμε λιγότερες πιθανότητες να διαβάσουμε, για παράδειγμα, ένα επιστημονικό άρθρο μη συναφούς θεματολογίας (όπως φυσική για τους φοιτητές Φιλολογίας).
Αντιθέτως, όσοι φοιτητές είχαν εκτεθεί στην εναλλακτική θεωρία, ότι δηλαδή «ανακαλύπτουμε» νέα ενδιαφέροντα διαρκώς, ήταν πιο ανοικτοί σε νέα ερεθίσματα.
Συγχρόνως, φαίνεται ότι είμαστε πιο επιρρεπείς στο να εγκαταλείψουμε μια δουλειά ή μια δραστηριότητα όταν τα πράγματα δυσκολεύουν, κρίνοντας ότι απλώς «δεν ήταν αυτό το πραγματικό πάθος μας».