Η 20ή Αυγούστου θα είναι μια σημαντική ημέρα. Γι’ αυτό δεν προσφέρεται για κομματικά πανηγύρια.
Η Κύπρος ολοκλήρωσε το δικό της πρόγραμμα σε τρία χρόνια, χρησιμοποιώντας μόνο 10 δισ. ευρώ από τα δάνεια που είχε προβλεφθεί για την ενίσχυση της προσπάθειάς της. Η Ιρλανδία είχε μπει σε πρόγραμμα τον Νοέμβριο 2010, πήρε 85 δισ. ευρώ και βγήκε έπειτα από μία 3ετία. Η Πορτογαλία είχε μπει σε πρόγραμμα τον Απρίλιο 2011, πήρε 78 δισ. ευρώ και βγήκε επίσης έπειτα από μία 3ετία. Η Ελλάδα είχε μπει σε πρόγραμμα το 2010, ταλαιπωρήθηκε 8 χρόνια, δεν ολοκλήρωσε τα δύο πρώτα και απορρόφησε δάνεια 250 δισ. περίπου. Στις 20 Αυγούστου, ολοκληρώνει το τρίτο πρόγραμμα. Γιατί εμείς υποχρεωθήκαμε σε τέτοια ταλαιπωρία; Γιατί το πολιτικό σύστημα είναι άρρωστο.
Σε όλες τις άλλες χώρες, το πολιτικό προσωπικό είχε το κουράγιο να αντικρίσει την πραγματικότητα και το αίσθημα ευθύνης να προσπαθήσει και να καταφέρει να συνεννοηθεί για να αντιμετωπιστεί η κρίση όσο γίνεται συντομότερα και με λιγότερα θύματα. Ενώ το πολιτικό προσωπικό της Ελλάδας, τυλιγμένο σε νέφη ιδεοληψίας ή/και κομματικής ιδιοτέλειας, άδραξε την κρίση όχι ως ευκαιρία μεταρρυθμίσεων για ανατροπή του θεσμικού (πελατειακό κράτος) και οικονομικού υποδείγματος (παρασιτικός καπιταλισμός) αλλά ως ευκαιρία για να κατατροπώσει το (εκάστοτε) κυβερνητικό κόμμα και να ιδιοποιηθεί τα λάφυρα της εξουσίας.
Πού θα ήταν η χώρα αν δεν είχε σπιλωθεί από τη φαύλη διαχείριση 2007-9 και τα πλαστά δημοσιονομικά στοιχεία; Αν, μετά, υπήρχε κάποια συνεννόηση ώστε να ευοδωθεί η ολοκλήρωση του πρώτου μνημονίου, χωρίς τα γαϊτανάκια των Ζαππείων και τις καρικατούρες των «αντιαποικιακών» αγωνιστών; Αν, μετά, είχε αφεθεί η κυβέρνηση Λ. Παπαδήμου να ολοκληρώσει το δεύτερο μνημόνιο, αντί να επισπευσθεί η πτώση της υπό τις ιαχές της μετέπειτα συγκυβέρνησης; Αν, μετά, είχε αφεθεί εκείνη η συγκυβέρνηση να ολοκληρώσει το πρόγραμμα; Αν, μετά τις εκλογές του 2015, η νέα κυβέρνηση ολοκλήρωνε το πρόγραμμα που είχε παραλάβει, αντί να τα τινάξει όλα στον αέρα με καραγκιοζιλίκια που διέσυραν κι επιβάρυναν όλη τη χώρα; Γιατί όλα πήγαν (τα πήγαμε…) στραβά;
Η 20ή Αυγούστου, σε μια σοβαρά δημοκρατική χώρα, θα ήταν καλή αφορμή για αναστοχασμό όλης της 10ετίας και αυτοκριτική ενώπιον εθνικού ακροατηρίου. Ισως, ο πρωθυπουργός συζητούσε μαζί τους και καλούσε πολιτικούς αρχηγούς, διατελέσαντες πρωθυπουργούς, διοικητές της Τράπεζας της Ελλάδας, να απευθυνθούν από το ίδιο βήμα σε εθνικό ακροατήριο, με διακηρυγμένη πρόθεση να επιχειρήσουν να διατυπώσουν όσα κρίνουν χρήσιμα για το σήμερα και το αύριο συμπεράσματα, να αναλύσουν λάθη και αδυναμίες – αν υπάρχει γενναιότητα, μάλιστα, θα μιλούσαν, καθένας, και για τα δικά του λάθη.
Ισως έτσι ή κάπως έτσι τιμούσαν και αξιοποιούσαν την 20ή Αυγούστου, ως μια σημαντική ημέρα. Αλλά επειδή η Ελλάδα δεν είναι τέτοια χώρα (αν ήταν, άλλωστε, δεν θα είχε υποστεί όσα υπέστη…) το μισό πολιτικό προσωπικό θα γλεντήσει τη λήξη της πολιορκίας στην Πνύκα και το άλλο μισό θα επιμένει ότι το μνημόνιο δεν τέλειωσε…