Η αντιπυρική περίοδος είχε ξεκινήσει αναπάντεχα καλά. Με το μισό καλοκαίρι πίσω μας ο πειρασμός ήταν μεγάλος για να… χτυπήσεις ξύλο: καμία μεγάλη πυρκαγιά δεν είχε απασχολήσει την Πυροσβεστική Υπηρεσία.
Μας είχαν βοηθήσει… υπερβολικά οι καιρικές συνθήκες, όσο κι αν πολλοί γκρίνιαζαν για τις εκτεταμένες βροχοπτώσεις του Ιουνίου που επέστρεψαν από χθες στη Βόρεια Ελλάδα και θα επηρεάσουν τις επόμενες ημέρες σημαντικό τμήμα της χώρας.
Μαζί με τις βροχοπτώσεις είχαμε τη μεγάλη τύχη να μας ξεχάσουν τα μελτέμια. Ηπιες θερμοκρασίες μαζί με ασθενείς, κατά βάση, ανέμους δημιούργησαν για πενήντα ημέρες ένα εξαιρετικά υποστηρικτικό περιβάλλον που αποθάρρυνε τόσο την εκδήλωση όσο και την επέκταση των πυρκαγιών.
Η καλή τύχη μάς εγκατέλειψε χθες. Αν δεν κάνω λάθος, ήταν μόλις η δεύτερη φορά το φετινό καλοκαίρι που η Πυροσβεστική Υπηρεσία ανέβασε τον δείκτη επικινδυνότητας για την Αττική στο 4 (πολύ υψηλή πιθανότητα).
Ηταν, είναι μια βίαιη υπενθύμιση των ιδιαιτεροτήτων του κατά τ’ άλλα υπέροχου ελληνικού καλοκαιριού. Ειδικά για την περίπτωση της Πεντέλης, δεν υπάρχουν λόγια. Δυστυχώς, η γενιά μας είδε ένα από τα σημαντικότερα περιαστικά δάση της Αθήνας να καταστρέφεται μπροστά στα μάτια της. Οι μεγάλες φωτιές του 1995 και του 1998 έκαψαν τεράστιες καταπράσινες εκτάσεις για να έρθει η πυρκαγιά του 2009 να αποτελειώσει το μαρτυρικό βουνό. Η νέα φωτιά καίει προφανώς ό,τι είχε απομείνει στα νοτιότερα τμήματα προς παραδοσιακούς παραθεριστικούς οικισμούς (Μάτι, Ζούμπερι κ.ά.) ή ό,τι είχε προλάβει να αναγεννηθεί φυσικά ενάντια σε κάθε λογική πρόβλεψη (όπως είναι γνωστό, η φυσική αναγέννηση γίνεται πολύ δύσκολη όταν το δάσος καίγεται ξανά και ξανά μέσα σε λίγα χρόνια).
Υπάρχει κάτι φωτεινό σε τόσο σκοτάδι; Ας παρηγορηθούμε με τη σκέψη ότι το πάθημα του 2007 φαίνεται να έχει γίνει μάθημα. Στις φυσικές καταστροφές αυτής της κλίμακας η σωτηρία ανθρώπων δεν είναι καθόλου αυτονόητη. Tο περασμένο καλοκαίρι μια άλλη χώρα του ευρωπαϊκού Νότου, η Πορτoγαλία, θρήνησε 66 θύματα στις δικές της δασικές πυρκαγιές. Παραμένει, φυσικά, ο βουβός θρήνος για την απώλεια του φυσικού πλούτου. Και στην περίπτωση της Πεντέλης, φαίνεται να μην έχει τέλος.