Ρένα Δούρου
Το ύφος της αφάνειας
Αν έχει νόημα αυτή η αναδρομή στο δούρειο ρεπερτόριο, είναι επειδή σε αυτό βρίσκει κανείς όλες τις συριζαϊκές τεχνολογίες της εξουσίας. Η Δούρου σε μικρότερη κλίμακα «διοικεί» όπως «διοικεί» το κόμμα της. Δηλαδή δεν διοικεί. Αντιπολιτεύεται.
Αντιπολιτεύεται τις «διαχρονικές παθογένειες» στην επιχωμάτωση των ρεμάτων και την αυθαίρετη δόμηση –τόσο διαχρονικές που 4,5 χρόνια τώρα δεν μπόρεσε να τις αγγίξει. Αντιπολιτεύεται ό,τι παρέλαβε: Τις έτοιμες μελέτες για αντιπλημμυρικά έργα που έπρεπε να εκπονηθούν ξανά από καθαρά αντιμνημονιακά χέρια· τον έτοιμο σχεδιασμό για τη διαχείριση απορριμμάτων που ανατράπηκε για να μπει ξανά σε πολυετή διαδικασία επανακατάρτισης.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, από την κεντρική κυβέρνηση μέχρι, ας πούμε, και τον Δήμο Κέρκυρας –όπου λόφοι από ξεκοιλιασμένες σακούλες σκουπιδιών πολιορκούν τα ξενοδοχεία και τις πολυτελείς βίλες– έσβησε τον σκληρό δίσκο της διοίκησης. Σε ένα κράτος που ούτως ή άλλως δυσκολευόταν να μάθει από τις αποτυχίες του, η συριζαϊκή διακυβέρνηση μηδένισε ακόμη και τα λίγα κεκτημένα.
Στο αιματηρό κραχ της πολιτικής προστασίας φάνηκε τι συνέπειες μπορεί να έχει αυτή η «αντιπολίτευση» κατά του κρατικού παρελθόντος. Φάνηκε επίσης η άκρα συνέπεια του δόγματος ότι όλα είναι πολιτικά – του δόγματος ότι οι «αντιμνημονιακοί μαζεύουν αλλιώς τα σκουπίδια». Οδηγημένοι από αυτό το δόγμα, ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί έφτασαν να υποδύονται τους πυροσβέστες και τους μετεωρολόγους το βράδυ της φωτιάς, προτού τους επιστρατεύσουν στη διαβόητη συνέντευξη Τύπου της Πέμπτης ως πολιτικούς απολογητές τους.
Πέρα από το ύφος, πέρα από το αριστερό και το δεξιό, οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ παρέλαβαν διοίκηση με ασθενή μνήμη· και θα την παραδώσουν χωρίς σπονδυλική στήλη.
Πάνος Καμμένος
Το ύφος της αφάνειας
Στον Καμμένο, αντιθέτως, δεν αναγνώρισε ποτέ κανείς κανένα χάρισμα. Στην επιεικέστερη εκδοχή, του αναγνώριζαν ένστικτο επαγγελματία της πολιτικής και σκανδαλοθηρική αθυροστομία που πάντα έβρισκε ανταπόκριση σε ένα διψασμένο για αίμα κοινό.
Από τον τρόπο που αντέδρασε στην καταστροφή, ο Τσίπρας έδειξε ότι έχει χάσει την όσφρησή του για το κοινό αίσθημα. Ο εταίρος του, με την επιτόπου επίδοσή του, έδειξε ότι δεν ελέγχει πια τα επιθετικά αντανακλαστικά του· ότι μπορεί να κανιβαλίσει μέχρι και αυτούς που εννοεί να κολακέψει.
Οποιος αντέχει, μπορεί να ξαναδεί τα πλάνα από την εκστρατεία –συνοδεία ενστόλων– του Καμμένου στο Μάτι: Οι πυροπαθείς δεν βρίζουν. Διαμαρτύρονται. Κλαίνε. Ο υπουργός τούς επιπλήττει επειδή δεν κάηκαν αδιαμαρτύρητα. Τους, λέει, περίπου ότι πήγαιναν γυρεύοντας· ότι, αν φταίει κάποιος, εκτός από τον κακό καιρό, γι’ αυτό που τους συνέβη, είναι οι ίδιοι.
Οι ίδιοι όμως δεν φώναζαν για τα καμένα σπίτια τους. Εκλαιγαν για τους νεκρούς τους.
Ο Τσίπρας, λένε οι πιστοί του, δεν είναι Καμμένος. Ομως πόσο μακριά από τη λογική του Καμμένου ήταν η απολογία του πρωθυπουργού στο προχθεσινό υπουργικό συμβούλιο;
Πόσο διαφορετικό από τη γραμμή του υπουργού Αμυνας είναι να συνδέεις αιτιωδώς τους θανάτους με «τις βίλες που χτίστηκαν πάνω στην άμμο»; Πόσο μακριά από την κουλτούρα των Ανεξάρτητων Ελλήνων είναι να συνδυάζεις την ενοχοποίηση του «παλαιού καθεστώτος» με τη διασπορά υπονοιών για «σκοτεινά κέντρα»;
Καταλόγισαν στον Καμμένο εξουσιαστική πώρωση. Είδαν εκείνον να κάνει αντιπολίτευση κατά των θυμάτων στον τόπο της καταστροφής. Δεν είδα όμως ποιος πήγε με τις κάμερες να υποκλέψει καμμενοπρεπώς το βράδυ της φωτιάς καθήκοντα πυράρχου.
Ποιος αναζήτησε αντιπερισπασμό, δοκιμάζοντας να φορτώσει την καταστροφή στα media. Ποιος επιχείρησε να τυλίξει την αποτυχία της πολιτικής προστασίας με το πέπλο αυτού που ονόμασε «ανάκτηση εθνικής κυριαρχίας».
Ο πρωθυπουργός δεν πήγε στο Μάτι – δεν μπήκε, όπως είπε στους υπουργούς του χθες, «βαθιά στην πραγματικότητα». Μπήκε όμως προ πολλού βαθιά στο μυαλό του Καμμένου.