Eίμαι ένα μυρμήγκι. Για το φαΐ της οικογένειας διανύω πολλά χιλιόμετρα κάθε μέρα. Δεν το κάνω με τα πόδια. Ανεβαίνω στο πορτοκαλί φίδι με τα πολλά στόματα στα πλάγια και μεταφέρομαι ξεκούραστα στα βρώσιμα κοιτάσματα. Μαζί μου μεταφέρονται χιλιάδες μυρμήγκια ακόμη. Κατεβαίνουν απ’ το φίδι εδώ κι εκεί. Κοιτάσματα πολλά. Φτάνω στο εργοτάξιο και εκεί, με τους/τις συναδέλφους δουλεύουμε ακούραστα ξεδιπλώνοντας τις αρετές οι οποίες μας χαρακτηρίζουν: συλλογικότητα, αλληλεγγύη, συνεργασία.
Είμαι από τα τυχερά γόνιμα άτομα, με μια γόνιμη σύντροφο και δύο μυρμηγκάκια. Όλοι δουλεύουμε για το καλό της οικογένειας και της κοινότητας, φροντίζουμε να υπάρχει αρκετό φαΐ για μας και κάτι παραπάνω για καμιά γιορτή ή για όποιον μπορεί να έχει ανάγκη.
Καθ’ οδόν προς το εργοτάξιο και όποτε έχω λίγο χρόνο, κάνω στάση στη μέση της διαδρομής. Εκεί ψάχνω την αγαπημένη μου λιχουδιά. Ψίχουλα από τυρόπιτα. Βρίσκω πάντα (γιατί η περιοχή είναι γεμάτη τυροπιτάδικα) και τα καταναλώνω επιτόπου. Αυτή είναι η εαυτούλικη, κρυφή μου διασκέδαση. Ξανανεβαίνω στο φίδι και βουρ για δουλειά.
Είμαι ένα χοντρό μυρμήγκι. Αυτό δεν μου προσθέτει παραπάνω δύναμη ή κύρος, τουναντίον, δίνει αφορμές στις κακές γλώσσες. Μα δεν με νοιάζει. Και τώρα το καλοκαίρι που η μέρα είναι μεγάλη, την αράζω και σε κάνα κλαρί, μια τσέπη γεμάτη ψίχουλα και, αν θέλετε, το παίζω και τζιτζίκι.