Να ξέρεις τι πράγματι ξέρεις, πόσα (όσα) δύνασαι να φέρεις εις πέρας και μαζί, καθώς λέγαν απόντες πια, να έχεις επίγνωση των απείρως περισσότερων που δεν γνωρίζεις δεν είναι εύκολο, αντιθέτως γίνεται ολοένα και πιο δυσεύρετο προσόν μέσα σε τόσους φωτεινούς παντογνώστες. Συνακόλουθα το να σιωπάς, ως μη επαΐων ή απληροφόρητος ή ταπεινός, αντί να φωνασκείς κατά ριπάς επί παντός προς άγραν εντυπώσεων, ταυτοποιεί στοιχειώδη αυτεπίγνωση, όταν δεν εντάσσεται βεβαίως σε εκ του πονηρού στρατηγική υπονόμευσης τρίτων. Οι υπερφίαλοι, οι εκτός τόπου και χρόνου, οι πορευόμενοι με αυταπάτες, οι μυθοπλάστες, οι καμποτίνοι του δημόσιου λόγου, μισούν όπως ο διάβολος το λιβάνι τη σιωπή. Η αδολεσχία στην περίπτωσή τους αποτελεί –εμμένουν να νομίζουν– σωσίβια λέμβο.
Το τριήμερο εθνικό πένθος, υπό συνθήκες σοκ, τηρήθηκε χωρίς να συνοδεύεται από ενός λεπτού υπερκομματική αδιαπέραστη σιγή. «Αυτή είναι η Ελλάδα», είχε πιστοποιηθεί από χείλη πρωθυπουργικά κατόπιν θεσμικής, λογιστικής εξέτασης χρόνων και μετά γνώσεως των δομών του κρατικού DNA, ύστερα από το ναυάγιο του «Σαμίνα» (2000). Η ίδια, αν και επανιδρυθείσα πομπωδώς Ελλάδα, γονάτισε γοερώς στην Ηλεία το 2007 και στη συνέχεια, αφού πρώτα χρεοκόπησε συθέμελα, άλλαξε πλευρό, και παραβρέθηκε «αυτή», μια πένθιμη χώρα στην εξόδιο αττική ακολουθία. «Ολα τα κυπαρίσσια δείχνουνε μεσάνυχτα. Ολα τα δάκτυλα Σιωπή», κατά Ελύτη.
Οχι, οι νεκροί δεν γυρίζουν πίσω με τις συγγνώμες. Αλλωστε, «η πολιτική και επιχειρησιακή αποτίμηση θα γίνει όταν έρθει η ώρα, όταν επιστρέψουμε στην κανονικότητα» –ποια είπατε;– διαμήνυσε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος με αγγλοσαξονική ιδιοσυστασία. Ούτε οι νεκροί επιστρέφουν ανάμεσά μας με τις παραιτήσεις.
Το γνωρίζουν αυτό οι εμπλεκόμενοι με τον έναν ή άλλο τρόπο, υπουργοί, αιρετοί, μανδαρίνοι, κύμβαλα αλαλάζοντα, στη διαχείριση συμβάντων όπου η μοίρα ανθρώπων κρέμεται από εκτιμήσεις, αποφάσεις, ταχεία δράση, αξιοπιστία και συνεργασία τους· μια κάποια αντίσταση και όχι άνευ όρων παράδοση στις «ασύμμετρες απειλές». Ο πολτός των συναρμοδιοτήτων προσφέρει σε όλους μαζί και στον καθένα χωριστά άλλοθι πολιτικής επιβίωσης, η συντριβή από την εκατόμβη πέρασε κάτω από τον πήχυ της ευθιξίας. Οι Ερινύες δεν μένουν πια εδώ, το καραβάνι προχωράει και μέσα από τα δικά του αποκαΐδια.