Σε πείσμα των σποραδικών καταιγίδων η συναυλία της Συμφωνικής Ορχήστρας Τσαϊκόφσκι, μετάκληση της ιδιωτικής We Promotion αλλά στο πλαίσιο του Φεστιβάλ, πραγματοποιήθηκε κανονικά στις 26 Ιουνίου στο Ηρώδειο. Βλέποντας τον καιρό, ο εμπειρότατος αρχιμουσικός Βλαντίμιρ Φεντοσέγεφ παρέκαμψε το διάλειμμα και έφτασε στο τέλος του προγράμματος με ελάχιστες εκπτώσεις. Καθώς το δεύτερο μέρος περιλάμβανε αποσπάσματα των διάσημων μπαλέτων «Ο Καρυοθραύστης», «Η Ωραία κοιμωμένη» και «Η Λίμνη των κύκνων» του Τσαϊκόφσκι, ο Φεντοσέγεφ ερμήνευε το εκάστοτε επόμενο αξιολογώντας τις καιρικές συνθήκες και παραλείποντας τελικά μονάχα τρία από τον «Καρυοθραύστη».
Η βραδιά ήταν αφιερωμένη στον Τσαϊκόφσκι. Εκτός από τα αποσπάσματα μπαλέτων, ακούστηκαν το «Ιταλικό καπρίτσιο» και το πρώτο Κοντσέρτο για πιάνο. Οι ερμηνείες του μυθικού πλέον 86χρονου αρχιμουσικού διέθεταν από κάθε άποψη τις ποιότητες της σοβιετικής περιόδου της δεκαετίας του 1960. Hταν στιβαρές, με μεγάλο και ρωμαλέο ήχο, μεγαλόπρεπες διατυπώσεις αλλά και εξαιρετική πειθαρχία, χωρίς περιθώρια ρίσκου ή έκπληξης. Στα μπαλέτα η ερμηνεία έμοιαζε να έχει μελετηθεί για παράσταση χορού. Οι χρόνοι ήταν αυστηρά μετρημένοι, ώστε να ανταποκρίνονται στην κανονικότητα των βημάτων των υποθετικών χορευτών, ενώ ο σχηματισμός των φράσεων διέθετε περιορισμένη πλαστικότητα, ακόμα και όταν η ορμή της μουσικής ήταν καταφανώς ασυγκράτητη, όπως λόγου χάριν στο «Βαλς των λουλουδιών». Ταυτόχρονα, ο ήχος της ορχήστρας ήταν μεθυστικός παρά τις αντίξοες συνθήκες και την προβληματική ακουστική του ανοιχτού χώρου, ενώ καθένα από τα αποσπάσματα διέθετε ξεχωριστό, σαφώς διακριτό χαρακτήρα, όπως προβλέπει μουσική. Οι ποιότητες της ορχήστρας και του αρχιμουσικού φάνηκαν από την πρώτη νότα. Το γοητευτικό «Ιταλικό καπρίτσιο», εμπνευσμένο από λαϊκές μουσικές και παραδοσιακούς χορούς που ο Τσαϊκόφσκι γνώρισε στη Ρώμη, αποδόθηκε με λαμπερό ήχο και ζωντάνια.
Στο δημοφιλέστατο πρώτο Κοντσέρτο για πιάνο η εξαιρετική Βαρβάρα Νεπομνιάστσαγια υπήρξε απολύτως συντονισμένη με τον Φεντοσέγεφ ως προς το ύφος. Ο ήχος της ήταν δυνατός, καθαρός και ακριβής, το ύφος μεγαλόπρεπο. Τα γεμάτα πάθος μουσικά θέματα του πρώτου μέρους ήχησαν επιβλητικά, βοηθούμενα και από τη μετριασμένη ταχύτητα, η οποία επέτρεπε αυτού του είδους τις διατυπώσεις. Ταυτόχρονα, η πιανίστρια διέθετε την αέρινη δεξιοτεχνία που απαιτείται σε τμήματα του λυρικού μεσαίου μέρους και η οποία δεν αφομοιώθηκε από τον ήχο της μεγάλης ορχήστρας αλλά βρισκόταν πάντοτε ένα επίπεδο πάνω. Στο τρίτο μέρος ο πληθωρικός λυρισμός της μουσικής πλημμύρισε το Ηρώδειο. Εχουν υπάρξει ερμηνείες δραματικά πιο συναρπαστικές, με εντονότερο διάλογο ανάμεσα στην ορχήστρα και στον σολίστα. Ομως, η συγκεκριμένη υπήρξε η επιτομή αυτών που ο καθένας αντιλαμβάνεται –και αναμένει– σε μια συναυλία με έργα του Τσαϊκόφσκι.