Δεν υπήρξαν «λάθη στρατηγικής». Δεν βρήκε «μεγάλα λάθη» στους χειρισμούς που οδήγησαν στην τραγωδία. Παρόλα αυτά, η φυσική καταστροφή και οι απώλειες τόσων ζωών ξεπέρασαν τη βούλησή του να συνεχίσει… Και ο πρωθυπουργός που μόλις μια εβδομάδα πριν – την περασμένη Παρασκευή – αναλάμβανε την πολιτική ευθύνη δηλώνοντας ότι δεν ήταν η ώρα των αποκεφαλισμών, αλλά η ώρα της μάχης, έκανε δεκτή την παραίτηση του Νίκου Τόσκα.
Πόση ασυνέχεια, πόση ασυνέπεια και πόση αυτοαναίρεση να χωρέσει στους άστοχους χειρισμούς μιας μεγάλης τραγωδίας, για την οποία η κυβέρνηση είτε διεκδικεί το «αλάθητο» είτε επιρρίπτει την ευθύνη στους «προηγούμενους» και στα αυθαίρετα;
Κερδήθηκε η μάχη μέσα σε μία εβδομάδα και ο κ. Τσίπρας αποφάσισε να αποδεσμεύσει τον κ. Τόσκα, ή μήπως το Μαξίμου συνειδητοποιεί ότι μέρα με τη μέρα, λάθος πάνω στο λάθος, η πολιτική βλάβη μπορεί να είναι ανήκεστος;
Ίσως επειδή κάποιοι στο Μαξίμου έχουν διαβάσει αρκετό Λένιν να ακολούθησαν – με μεγάλη καθυστέρηση – το περίφημο «χθες είναι νωρίς, αύριο είναι αργά, τώρα είναι η στιγμή».
Αλλά ακόμη και για το «τώρα», το πολιτικό μομέντουμ έχει χαθεί. Μένει απλώς να φανεί αν ο κ. Τόσκας, που δεν προέρχεται από τον ΣΥΡΙΖΑ (και αυτό έχει τη σημασία του), απλώς άνοιξε τον δρόμο και για άλλες παραιτήσεις.
Οσα δεν φέρνει ο χρόνος, τα φέρνει η στιγμή. Η τραγωδία στο Μάτι φέρνει όσα δεν έφεραν τρεισήμισι χρόνια κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.
Η ειρωνεία για την κυβέρνηση είναι ότι τελικά η επιχείρηση κατεδάφισης άρχισε από τον εαυτό της.