«Θα μπορούσαμε να έχουμε τον λογαριασμό παρακαλώ;» λέει η τουρίστρια από το Ισραήλ, που έχει μόλις ολοκληρώσει με τον σύζυγο και τα δύο παιδιά τους ένα παραδοσιακό κρητικό γεύμα. «Βεβαίως», απαντά ο νεαρός σερβιτόρος της ορεινής ταβέρνας. Στο τραπέζι καταφθάνει αμέσως ένας μεγαλύτερος κύριος κρατώντας ένα χαρτί, γραμμένο στο χέρι, όπου αναγράφεται το αντίτιμο της γαστρονομικής τους εμπειρίας. Η κυρία βγάζει από το πορτοφόλι της μια κάρτα και τη δίνει στον «προϊστάμενο» του σερβιτόρου – όπως πιστοποίησε η στάση και το ύφος του. «Αχ, λυπάμαι πολύ, δεν δεχόμαστε κάρτες, μόνο μετρητά, αν υπάρχει πρόβλημα έχουμε όμως εδώ ΑΤΜ», αποκρίθηκε εκείνος και της έδειξε εντός της αυλής της ταβέρνας ένα αυτόματο μηχάνημα αναλήψεων, το οποίο ήταν διασυνδεδεμένο με όλα τα τραπεζικά συστήματα του εξωτερικού. Εκείνη αναγκαστικά ακολούθησε τη συμβουλή του, αφού δεν διέθετε μετρητά. Επιστρέφοντας όμως δεν παρέλειψε να σχολιάσει στον σύζυγό της: «Είναι να απορεί κανείς που κυκλοφορούν με αυτοκίνητα και όχι με γαϊδουράκια εδώ πέρα. Σε ποια χώρα του πολιτισμένου κόσμου δεν παίρνουν κάρτες;».
Το στοίχημα
Τα παρόμοια περιστατικά αναρίθμητα. Και εξόχως ζημιογόνα. Η αρνητική εμπειρία καταφέρει σοβαρό πλήγμα στην εικόνα της χώρας, καθώς τα κακά νέα κυκλοφορούν από στόμα σε στόμα πολύ ταχύτερα από τα ευχάριστα.
Και αυτά σε μια χώρα η οποία έχει θέσει ως στόχο την επιμήκυνση της τουριστικής περιόδου και την ενδυνάμωση του τουριστικού προϊόντος, προκειμένου να κερδίσει το στοίχημα του συνεχώς μεταβαλλόμενου από γεωπολιτικές συνθήκες ανταγωνισμού της ευρύτερης περιοχής της Μεσογείου.
Ο ξένος τουρίστας αντιμετωπίζεται διαφορετικά απ’ ό,τι ο Ελληνας, όπως φαίνεται και στην «απόδειξη» από ταβέρνα στην Κάρπαθο.
Ο ξένος τουρίστας αντιμετωπίζεται διαφορετικά, όπως φαίνεται και στην «απόδειξη» που άφησε ο ιδιοκτήτης ταβέρνας στην Κάρπαθο. Η «απόδειξη», φυσικά, δεν ήταν άλλο από ένα πρόχειρο δελτίο παραγγελίας από το μπλοκάκι στο οποίο σημειώνει ο σερβιτόρος τις επιλογές του πελάτη. Στο δελτίο παραγγελίας, εκτός από την τιμή των παραγγελθέντων πιάτων, αναγραφόταν στην κορυφή και το «διακριτικό»: «Ελληνες». Τέτοια φαινόμενα θεωρούνταν γνωρίσματα μιας άλλης, οριστικά παρελθούσας εποχής. Η εμπειρία καταδεικνύει ότι δεν έχουν εξαλειφθεί. Μπορεί κανείς να συναντήσει άριστες υπηρεσίες, χαμογελαστούς ξενοδόχους, πρόσχαρους εστιάτορες, να πληρώσει έναν φυσιολογικό λογαριασμό και να λάβει νόμιμη απόδειξη. Μπορεί όμως και όχι.
Οπως ο Πέτρος και η Κατερίνα, οι οποίοι αποφάσισαν να κάνουν μια σύντομη εκδρομή το περασμένο Σαββατοκύριακο σε ένα παραθαλάσσιο χωριό της βόρειας Εύβοιας. Αναζήτησαν μέσω γνωστής πλατφόρμας κρατήσεων ένα δωμάτιο το οποίο να δέχεται κατοικίδια. Η τιμή ήταν αξιοπρεπής, οι φωτογραφίες έδειχναν έναν κατάλυμα καθαρό και ευρύχωρο, το οποίο διαφήμιζε επιπλέον ότι διαθέτει… ιδιωτική παραλία. Αποφάσισε ο Πέτρος να πάρει τηλέφωνο την ιδιοκτήτρια να επιβεβαιώσει του λόγου το αληθές περί κατοικιδίων. «Αν είναι μικρό το σκυλί, αν είναι ήσυχο και αν δεσμευτείτε ότι δεν θα το πάρετε μαζί σας στην παραλία, δεν έχω πρόβλημα», απάντησε η κ. Μαρία. Ετσι αποφάσισαν να πάρουν τον σκύλο τους και να βρεθούν στη βόρεια Εύβοια. Οταν το ζευγάρι έφτασε στην περιοχή γύρω στις 12 το μεσημέρι έλαβε ένα τηλεφώνημα από την κ. Μαρία, η οποία τους ρώτησε τι ώρα ακριβώς σκοπεύουν να φτάσουν, «γιατί θέλω να ξεκουραστώ το μεσημέρι». Εφτασαν στο κατάλυμα, όπου τους υποδέχθηκε, οργισμένη, η κ. Μαρία. Οταν έβγαλαν τον σκύλο από το αυτοκίνητο, εκείνη «σκοτείνιασε» και τους είπε: «Μα, καλά, γιατί το φέρατε μαζί σας; Δεν το αφήνατε σπίτι το ζωντανό καλύτερα;». Δεν ανταπάντησαν. «Η παραλία είναι από εκεί», τους έδειξε με προτεταμένο το δάχτυλο, «αν όμως πάρετε μαζί σας ξαπλώστρα, να τη φέρετε πίσω και να τη βάλετε πάλι στη θέση της, στον κήπο», είπε με ύφος στρατηγού που μιλάει σε νεοσύλλεκτους. «Το δωμάτιο είναι από εκεί», τους έδειξε και πάλι με το δάχτυλο, χωρίς η ίδια να μετακινηθεί από τη θέση της.
Ούτε νερό
Ανέβηκαν στο δωμάτιο, το οποίο ήταν πράγματι ευρύχωρο. Ανοιξαν το ψυγείο και δεν βρήκαν μέσα ούτε ένα μπουκάλι νερό. Κατέβηκαν στο κτίριο όπου βρισκόταν η… υποδοχή και αναζήτησαν την κ. Μαρία, διότι στο απομακρυσμένο μέρος όπου βρισκόταν το κατάλυμα δεν υπήρχε η δυνατότητα αγοράς νερού. Η κ. Μαρία, όμως, ήταν άφαντη. Προφανώς είχε πάει να κοιμηθεί.