Ο Αύγουστος είναι ένας μήνας που φοράει μια ξένοιαστη λεοντή. Συνυφασμένος με τη χαλάρωση, τις διακοπές, τις μικρές ή μεγαλύτερες αποδράσεις. Ακόμα και για όποιους επιλέγουν να μείνουν στην πόλη, η ημέρα κυλάει πιο ήρεμα. Οι ρυθμοί αλλάζουν, η ίδια η πραγματικότητα μοιάζει να υποτάσσεται στη ραστώνη. Ολοι μπορούν να πάρουν έστω και για λίγο αναβολή από την πιεστική επαναφορά στις υποχρεώσεις. Αυτή η χαλαρότητα είναι, επίσης, ιδανική για αναστοχασμό. Είτε αυτός είναι συνειδητός, είτε, ακριβώς λόγω του θέρους, σιωπηλός και εξ ορισμού παρεπιδημών και ύπουλος. Αυτό τον Αύγουστο, περισσότερο από τους «προκατόχους» του 2017, του 2016 ή ακόμα παλιότερα, του 2010 και του 2011, είναι επιβεβλημένη (ή απλά αναπόφευκτη για ορισμένους) η νοερή περιδιάβαση στον χλοερό τόπο του συλλογικού. Εν ολίγοις στο πεδίο εκείνο, όπου η κοινωνία μας με όλες τις ποικίλες εκφάνσεις της συνέτεινε στη δημιουργία του αποτελέσματος που ορίζει ή απλά παρονομάζει τις ζωές όλων.
Ξεκινώντας από την κορυφή (αν αυτή μπορεί να θεωρηθεί η πολιτική εξουσία) και φθάνοντας ώς την τελευταία –συνήθως σημαντικότερη απ’ ό,τι αξιολογείται – λεπτομέρεια της καθημερινότητας, ποιος μπορεί να εκδηλώσει ευθαρσώς την ικανοποίησή του για τη συλλογική παρακμή; Ποιος έχει το σθένος να προτάξει την προσωπική ευημερία, άνοδο ή επιτυχία (όπως την ορίζει καθένας) έναντι της συλλογικής; Προφανώς λίγοι το παραδέχονται ανοιχτά, περισσότεροι, όμως, το πράττουν κρυφίως. Αλλωστε, η ατομικότητα είναι το πλέον αποτελεσματικό κέλυφος επιβίωσης σε έναν κόσμο ο οποίος αποσαθρώνεται. Αυτό διαισθάνονται διαχρονικά όσοι βιώνουν περιόδους παρατεταμένης κρίσης, περιόδους μετάβασης από ένα νεκρό μοντέλο σε κάτι αόρατο και, ως εκ τούτου, μάλλον τρομακτικό.
Σε αυτόν τον κόσμο που αλλάζει η απάντηση όλων δεν μπορεί να υπαγορεύεται και, κυρίως, δεν είναι δυνατόν να στηρίζεται σε μια ψευδεπίγραφη αίσθηση «ασφάλειας». Είναι η ώρα του ρίσκου, το οποίο οι νεότεροι ήδη έχουν αναλάβει, είτε φεύγοντας στο εξωτερικό είτε μένοντας στην Ελλάδα για να παλέψουν. Θα εντυπωσιαστεί όποιος καρεκλοκένταυρος εξέλθει από τους στενούς κομματικούς διαδρόμους και αντιληφθεί ότι όσοι νέοι παλεύουν για τη δουλειά και την επιστήμη τους, είναι πολύ πιο πεισματάρηδες απ’ όσο νομίζουν. Ναι, υπάρχει ελπίδα, όσο και αν χρειαστεί κάποιος να «κόψει» μίλια καταθλιπτικής ομίχλης για να την εντοπίσει.