Η μουσική στο μπιτς μπαρ έπαιζε κανονικά. «Βαρούσε» λίγο παραπάνω αλλά δε βαριέσαι, παντού έτσι είναι. Τα παιδιά έσκαβαν όλη την παραλία γεμίζοντας τρύπες με θαλασσινό νερό και… γέλια στην ακτή. Οι καφέδες ήρθαν παγωμένοι σε μια παραθαλάσσια γωνιά της Αττικής το ζεστό μεσημέρι του περασμένου Σαββάτου. Ολα καλά. Μέχρι που φτάσαμε στο εξοχικό των φίλων μου.
«Το σκέφτομαι για Airbnb», μου λέει και κάνει έναν πρόχειρο υπολογισμό εσόδων – εξόδων από αυτούς που έχει κάνει πολλές φορές τον τελευταίο καιρό. Προς το παρόν τα έξοδα του σπιτιού τα καλύπτει ο κτήτωρ, ο πατέρας του φίλου μου, αλλά κάποια στιγμή θα πρέπει να αναλάβει εκείνος. Υπολογίζει λοιπόν αν το «νοικιάρικο» θα βγάζει τον ΕΝΦΙΑ του ή αν θα «βοηθάει» και λίγο για το δάνειο του διαμερίσματος στην Αθήνα, αν θα βγαίνουν τα έξοδα του παιδιού με φροντιστήρια αγγλικών και μουσική, αν η γυναίκα του θα πληρωθεί επιτέλους τις υπερωρίες που κάνει, αν εκείνον θα τον κρατήσουν στη δουλειά, αν πρέπει να το πουλήσει, αν πρέπει να τα μαζέψει και να φύγει, αν θα μείνει κάτι στο παιδί και μέχρι να βάλουμε τις υποθετικές προτάσεις στη σειρά το στομάχι μας είχε γίνει κόμπος.
Αυτό που στην ουσία τρομάζει τους φίλους μου με τους οποίους ανήκουμε στην ίδια γενιά, αυτή που τώρα οδεύει με φόρα προς την τέταρτη δεκαετία της ζωής της, είναι το αποτύπωμα που θα αφήσουν πίσω τους. Με έναν τρόπο έχουν αποδεχτεί ότι τα πράγματα για τους ίδιους λίγο θα αλλάξουν. Οταν περνάς τα παραγωγικά σου χρόνια με παροχές που κινούνται λίγο πιο πάνω από τον βασικό και με τάπερ από τη μαμά για συμπλήρωμα πόσο θεαματικές μπορεί να είναι οι αλλαγές; Η αγωνία των φίλων μου δεν είναι να αυξήσουν αλλά να διατηρήσουν αυτά που θα κληθούν να διαχειριστούν.
Η διαφορά τους με την ελληνική πολιτική όπως ασκείται σήμερα, είναι ότι οι πρώτοι σκέφτονται με όρους γενιάς, ενώ οι δεύτεροι με όρους εκλογών. Θα περίμενε κανείς ότι τα χρόνια που πέρασαν θα συναντούσαν στην πολιτική την ωρίμανση του καθημερινού ανθρώπου, εκείνου που γνωρίζει ότι κάθε του επιλογή σήμερα έχει αντίκτυπο στην επόμενη γενιά. Στο πρόσφατο διάγγελμα του πρωθυπουργού η νέα γενιά ως μήνυμα ή ιδέα ήταν απούσα. Λογικό, η νέα γενιά δεν μένει πια εδώ.