«Θέλω να δω το πραγματικό Σικάγο», είπε η Σιμόν ντε Μπουβουάρ όταν έφτασε στην πόλη. «Όχι μόνο ξενοδοχεία με χοντρά τραπεζομάντιλα». Την ξενάγησή της ανέλαβε τότε ο συγγραφέας Νέλσον Όλγκριν, οδηγώντας τη Γαλλίδα επισκέπτρια σε κρυμμένα μπαράκια και κακόφημες γωνιές μιας πόλης στην οποία, σύμφωνα με τα λεγόμενά του, «ακόμα και ο δήμαρχος είναι εγκληματίας». Στο τέλος της πρώτης τους περιήγησης στο Σικάγο, η Μποβουάρ και ο Όλγκριν περνούν τη νύχτα μαζί στο διαμέρισμα του δεύτερου, ξεκινώντας έτσι μια τρυφερή σχέση δεκαετιών. Τα παραπάνω διαβάζουμε στο «Μεσημέρι στο Παρίσι, πρωί στο Σικάγο» του Ντάγκλας Κάουι, που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Κριτική. Ο νεαρός συγγραφέας αναπλάθει μυθιστορηματικά την ερωτική ιστορία των δύο διάσημων ηρώων του, μπαίνει στο μυαλό τους, καταγράφει τους διαλόγους τους, περιγράφει τα ταξίδια τους.
Η ιστορία του Κάουι ξεκινά το 1947, όταν η Μποβουάρ και ο Όλγκριν βρίσκονται ακόμα στο χτίσιμο της προσωπικότητας, της σκέψης και της καριέρας τους, χωρίς σημαντική υπερατλαντική φήμη – ο Όλγκριν αγνοεί το έργο της Μποβουάρ όταν τη συναντά και την αντιμετωπίζει ως «μια συγγραφέα που κάτι είχε γράψει». Οι πρώτες σελίδες με την αδέξια γνωριμία τους είναι εξαιρετικά ευχάριστες, όπως αργότερα και μια σκηνή ζήλιας: ο Όλγκριν προτείνει στην Μποβουάρ να μετακομίσει μόνιμα στο Σικάγο, αλλά εκείνη αρνείται, λέγοντας ότι πρέπει να επιστρέψει στο Παρίσι, καθώς μεταξύ άλλων έχει να σκεφτεί και τον Σαρτρ. Ο Όλγκριν διαμαρτύρεται ότι δεν τον θεωρεί ικανό αντικαταστάτη του Γάλλου διανοουμένου και εκείνη του απαντά: «Δεν υπάρχει αντικαταστάτης. Δεν χρειάζεται να τον αντικαταστήσεις. Εσύ είσαι ο σύζυγός μου στο Σικάγο κι εκείνος είναι ο Σαρτρ».
Κατά σύμπτωση, η πρώτη συνάντηση των δύο συγγραφέων στο Σικάγο συμπίπτει με την ημερομηνία θανάτου του Αλ Καπόνε, η δράση του οποίου τα χρόνια του Μεσοπολέμου και της ποτοαπαγόρευσης γέννησε την κυρίαρχη εικόνα που έχουμε στο μυαλό μας όταν σκεφτόμαστε την «πόλη των ανέμων». Αν θέλετε να διαβάσετε γι’ αυτό το Σικάγο, υπάρχει μια άλλη πρόσφατη έκδοση, το «Σικάγο» (εκδ. Μεταίχμιο) του Ντέιβιντ Μάμετ· σκληρό αστυνομικό μυθιστόρημα για τον καιρό του Αλ Καπόνε, ανεξέλεγκτες συμμορίες, φιγούρες με χαμηλωμένες τραγιάσκες, σκοτεινά στέκια και βασανισμένες ψυχές. Οι κλασικοί κοφτοί διάλογοι του Μάμετ δίνουν ρυθμό και ένταση στην ανάγνωση της ιστορίας.
Και για να φτάσουμε ακόμα πιο πίσω στην ιστορία της πόλης, και συγκεκριμένα στο τέλος του 19ου αιώνα, όταν το Σικάγο άρχισε να γιγαντώνεται, μπορούμε απλώς να ανοίξουμε μια τρίτη πρόσφατη έκδοση, όπου η πλοκή εκτυλίσσεται στη συγκεκριμένη περιοχή. Αναφέρομαι στο κλασικό αριστούργημα «Η Κάρι μας» (εκδ. Gutenberg) του Θίοντορ Ντράιζερ, γραμμένο το 1900, ένα από τα κορυφαία κείμενα του αμερικανικού ρεαλισμού, ένα πρότυπο αστικού μυθιστορήματος και ένα από τα σημαντικότερα βιβλία που έχουν γραφτεί για το Σικάγο, μαζί με ορισμένα μυθιστορήματα του Σολ Μπέλοου. Εδώ η πόλη διαμορφώνει την ηρωίδα του τίτλου, την Κάρι, ορίζει την κοινωνική της τάξη και της γεννά την επιθυμία για ανέλιξη. Εδώ το Σικάγο είναι η βιτρίνα της καινούργιας κοινωνίας των μεγαλουπόλεων, της κοινωνίας της ταχύτητας, της κατανάλωσης, της φιλοδοξίας. ■