Τα ξεχασμένα παλιά άβολα παπούτσια

Τα ξεχασμένα παλιά άβολα παπούτσια

1' 39" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Η ​​συλλογική μνήμη δεν είναι ισχυρή. Μπορεί ορισμένοι να θυμήθηκαν άρθρο στο left.gr, τον Ιούνιο του 2012, με τίτλο, «Παπακώστα: Η “Ζαρούλια” της Ν.Δ. εκτέθηκε στο Human Rights Watch των ΗΠΑ», και να προκάλεσαν το κατέβασμα του δημοσιεύματος. Ωστόσο, στην πολιτική συνήθως ξεχνάμε, γιατί αλλιώς δεν θα υπήρχε το γνωστό ανακάτεμα των πολιτικών δυνάμεων, οι μετακινήσεις βουλευτών από κόμμα σε κόμμα, με στόχο από την πλευρά του προσώπου τη διατήρηση της παρουσίας του στα έδρανα της Βουλής και από την πλευρά του κόμματος την ανανέωση του «προφίλ» του.

Η πίεση να εξυπηρετηθούν βραχυπρόθεσμοι στόχοι απομακρύνει κάθε διάθεση να σκεφτούμε το παρόν ως ιστορία. Ο πολιτικός κόσμος μας χτίζεται με όρους προσωρινότητας, πάνω σε πρόσκαιρα «σύμφωνα συμβίωσης» κι ας είναι πολλά αντιφατικά, ασυμβίβαστα και ασύμβατα. Και οι αλλοτινοί εχθροί γίνονται πολιτικοί εταίροι επιδεικνύοντας μεγάλα περιθώρια ανοχής, ίσως με τη σκέψη ότι αυτό θα κρατήσει λίγο – ένα λίγο που παρατείνεται ξανά και ξανά, χωρίς ωστόσο να πλήττει τον πυρήνα της προσωρινότητας. Ο πολιτικός κόσμος μας στερείται πολύσημων αφηγήσεων για το μέλλον, αφού η «μεγάλη πολιτική» έχει εξαντληθεί κατά τον περασμένο αιώνα και οι ουτοπίες κατασκευάζονται πλέον σε ατομικά μέτρα. Η πολιτική μοιάζει να περιορίζεται σε τεχνικά ζητήματα, στη «χρηστή» διαχείριση των πραγμάτων, και οι αποφάσεις συχνά λαμβάνονται μόνο και μόνο για να βγουν ο μήνας, ο χρόνος, και βλέπουμε. Το παρελθόν, που θα έδινε σκυτάλη στο παρόν και στο άμεσο μέλλον, ξεγράφεται, με τους γνωστούς μηχανισμούς τύφλωσης (αυτοεξαπάτηση, αυτοδικαιολόγηση, επιλεκτική μνήμη – «η μνήμη όπου και να την αγγίξεις πονεί», έλεγε ο Σεφέρης), αλλιώς θα ήταν επαχθής η όποια συνέχεια.

Ο τρόπος που ζούμε σήμερα μέσα στον χρόνο –διασπασμένοι σε μια πολλαπλότητα ιστοριών και με εφήμερες συμφωνίες, εφήμερες σχέσεις, εφήμερη απασχόληση– έχει αλλάξει τον τρόπο που προσεγγίζουμε τα προβλήματα, καιροσκοπικά, χωρίς σταθερές. Αυτό μπορεί να είναι και ένα είδος αποδέσμευσης από παλιά άβολα παπούτσια, από μελανά πεπραγμένα, αλλά και πάλι, για να υπάρχει ένα όποιο νόημα, χρειάζεται σχέδιο, μια ατραπός. Και μνήμη. Γιατί όποιοι ξεχνούν το παρελθόν τους είναι καταδικασμένοι να το ξαναζήσουν.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή