Αν σε κάτι «προπορευόμαστε» του αναγνώστη στα δημοσιογραφικά γραφεία, είναι ότι μπορούμε να διαβάζουμε και να συζητάμε θέματα προτού εκείνα τυπωθούν. Αυτό συνέβη με το υπέροχο κομμάτι της Γιώτας Μυρτσιώτη για την εκδήλωση στη μνήμη των συμμάχων που χάθηκαν στον Μεγάλο Πόλεμο, στα φετινά Δημήτρια στο Ζεϊτενλίκ, το Συμμαχικό Νεκροταφείο στη Θεσσαλονίκη, στην πρώτη σελίδα του «Τέχνες και Γράμματα» της Κυριακής που μας έρχεται, 2 Σεπτεμβρίου. Αυτό το ρεπορτάζ πυροδότησε έναν συνειρμό.
Είναι γνωστό ότι οι Θεσσαλονικείς, όταν μιλούν για τη Θεσσαλονίκη, χρησιμοποιούν τον όρο «η πόλη»· η επί αιώνες αδιάλειπτη παρουσία της ως αστικού κέντρου έχει καταγραφεί στο DNA του ντόπιου. Αν κάτι οφείλουμε να χρεώσουμε στον Γιάννη Μπουτάρη είναι ότι από το 2010 η Θεσσαλονίκη έπαψε να θέλει να είναι «συμπρωτεύουσα». Η πόλη επιθύμησε να γίνει ξανά κοσμοπολίτισσα, πρωτεύουσα των τριών μεγάλων μονοθεϊστικών θρησκειών. Αυτό χρεώνεται στην ικανότητα του δημάρχου. Αυτό που πιστώνεται στην τύχη του είναι ότι συνέπεσε με μια δυναμική και εξωστρεφή ομάδα δημόσιων και ιδιωτικών πολιτιστικών φορέων, ομάδων και ιδρυμάτων. Αρκεί να θυμηθούμε την «Κίνηση των 5 Μουσείων», την –εν αναμονή– δημιουργία Μητροπολιτικού Μουσείου Εικαστικών Τεχνών με συνενώσεις μουσείων, τη Συλλογή Γιώργου Κωστάκη στο ΚΜΣΤ και τα ταξίδια της στον κόσμο, την Αίθουσα Αλέξανδρου Ιόλα στο ΜΜΣΤ, το μεγάλο άνοιγμα του αρχαιολογικού μουσείου σε πολύπλευρο κοινό, την επένδυση στον σύγχρονο πολιτισμό από το βυζαντινό μουσείο, την τεράστια κληρονομιά του Νέστορα και της Αλίκης Τέλλογλου στο ομώνυμο ίδρυμα του ΑΠΘ, που διαχειρίζεται περίφημα το υλικό του. Είναι τα Δημήτρια, η Μπιενάλε Σύγχρονης Τέχνης, οι πειραματικές εκθέσεις του ΚΣΤΘ και η συλλογή του Μουσείου Φωτογραφίας, η επανάχρηση της Ροτόντας και η ανάδειξη του χριστιανικού, εβραϊκού και μουσουλμανικού πλούτου της πόλης· είναι η σκηνή των ντιζάινερ και των αρχιτεκτόνων που κερδίζει διεθνή βραβεία και κοινό, είναι τα φεστιβάλ κινηματογράφου και ντοκιμαντέρ, το ΚΘΒΕ και το μέγαρο μουσικής, το Reworks, το In-Edit, το Πικ-Νικ Urban Festival που στηρίζει η οικεία εφορεία αρχαιοτήτων, είναι το Kapani project, το LABattoir, τα νέα ξενοδοχεία, τα… post-μπαρ, η –διαχρονικά απολαυστική– γαστρονομία, οι νέες ταράτσες με θέα τη χτισμένη πόλη και την αχανή θάλασσα. Ο Γιάννης Μπουτάρης υπήρξε, εκτός από ικανός, τυχερός. Και μαζί του οι φωτισμένοι επικεφαλής φορέων και ιδρυμάτων, οι εργώδεις ομάδες που δημιουργούν, επιχειρούν και αντέχουν. Στη Θεσσαλονίκη συναντήθηκε η τύχη με την ικανότητα.
Οι πορείες των ακροδεξιών για το Μακεδονικό, που συνάντησα τον Ιούλιο, δεν ταιριάζουν στην εικόνα της πόλης· δεν ταιριάζει ο δαρμένος Μπουτάρης στην πόλη που υπήρξε ανεκτική… before it was cool και σήμερα απευθύνεται και συνομιλεί με τον κόσμο που «ενδιαφέρεται». Αυτό συναντάς πλέον στη Θεσσαλονίκη: ανθρώπους, σε καίριες θέσεις, που ενδιαφέρονται για την πόλη τους. Κι ας σε ρωτάει ο οδηγός: «Πού πας, αδερφέ;». «Πήγαινέ με όπου θέλεις, ταξιτζή», του λες – διότι και αυτό Θεσσαλονίκη είναι.