Nτιέγκο, Λιονέλ, Μανού. Η διπλή κορυφή των «θεών» του αργεντίνικου ποδοσφαίρου, Μαραντόνα και Μέσι, έχει πλέον και μια τρίτη θέση που προέρχεται, όμως, από το μπάσκετ της χώρας του τάνγκο και ο κάτοχός της δεν είναι άλλος από τον σπουδαίο Τζινόμπιλι. Τον Αργεντινό παίκτη που λάτρεψε το μπάσκετ, του πρόσφερε στιγμές υψηλού «καλλιτεχνικού» επιπέδου, αγωνίσθηκε με το ένστικτό του και το έζησε μέχρι το 41ο έτος της ηλικίας του, αποφασίζοντας ότι έπρεπε να κρεμάσει τα παπούτσια του και να παραμείνει κοντά στους αγαπημένους του, Σαν Αντόνιο Σπερς. Ο Μανού κέρδισε την αγάπη και την εκτίμηση των φιλάθλων των ευρωπαϊκών ομάδων όπου αγωνίσθηκε και των Σπερς στο ΝΒΑ, αλλά κυρίως χαίρει αναγνώρισης της αξίας του από τους αντιπάλους του, σε συλλογικό και εθνικό επίπεδο. Και αυτό το γεγονός είναι η μεγαλύτερη νίκη της καριέρας του. Γι’ αυτόν τον λόγο ο Μαραντόνα και ο Μέσι υποκλίθηκαν στον συμπατριώτη τους για την προσφορά του στο μπάσκετ της Αργεντινής και στην εθνική ομάδα των «γκαούτσος», ενώ τα εγκωμιαστικά σχόλια των σταρ του ΝΒΑ είναι ατελείωτα για τον «Μανουντόνα», που αποτέλεσε για 14 χρόνια μία εκ των τριών πιο εμβληματικών προσωπικοτήτων στο Σαν Αντόνιο, μαζί με τους Ντάνκαν και Πάρκερ, κατακτώντας τέσσερα πρωταθλήματα (2003, 2005, 2007, 2014). Ο τρόπος του παιχνιδιού του έκανε τον Τζινόμπιλι να είναι ξεχωριστός και μοναδικός για την ένταση και το πάθος που έπαιζε σε κάθε φάση.
«Πάντοτε έπαιζα απρόβλεπτα. Το ένστικτό μου ήταν η μεγάλη δύναμή μου σε κάθε φάση», είχε πει ο «Ρistol Pete», όπως είναι το τρίτο παρατσούκλι του, περιγράφοντας τον εαυτό του. Tο νικητήριο καλάθι που πέτυχε εν κινήσει, υπό πίεση, πέφτοντας στο παρκέ και σουτάροντας με ταμπλό, στην εκπνοή αγώνα Αργεντινής-Σερβίας για τον όμιλο του Ολυμπιακού τουρνουά της Αθήνας, αποτελεί σήμα κατατεθέν της ένδοξης καριέρας του. Ο Τζινόμπιλι λάτρευε το μπάσκετ, αλλά λάτρευε και τη νίκη και μπορούσε να «θυσιαστεί» για την ομάδα του, ώστε να μην έφευγε ηττημένος από το παρκέ. Βελτιωνόταν συνεχώς, πέραν της συνεχούς διατήρησης κάλλιστης σωματοδομής, ειδικά όταν ξεπέρασε το 35ο έτος της ηλικίας του. «Οσο μεγαλώνει, προσέχει και περισσότερο τη διατροφή του και την εκγύμνασή του. Είναι υπηρέτης του μπάσκετ», είχε πει, πριν από δύο χρόνια, ο προπονητής του Γκρεγκ Πόποβιτς. Ο Τζινόμπιλι ήταν ο δημιουργός του «γιούροστεπ», με το απίστευτο πρώτο βήμα αλλά και το καταπληκτικό στεπ μπακ για να σουτάρει, ενώ απέναντι στα γιγάντια σώματα των σέντερ του ΝΒΑ δεν φοβήθηκε ποτέ μια διείσδυση.
Το πρώτο, όμως, μεγάλο «παράσημο» της καριέρας του είναι για την αγάπη και την αδιάκοπη προσφορά του στην Εθνική Αργεντινής. Το είχε εξηγήσει πολύ απλά και χωρίς να δηλώνει… «πατριώτης», αλλά γνωρίζοντας την αδρεναλίνη του λαού που εκπροσωπούσε: «Το να κερδίσεις το πρωτάθλημα στο ΝΒΑ είναι το καλύτερο που μπορεί να σου συμβεί στην επαγγελματική σου καριέρα. Το να αντιπροσωπεύεις όμως την πατρίδα σου, με 30 εκατομμύρια ανθρώπους να πανηγυρίζουν όταν σε βλέπουν στο πόντιουμ, είναι κάτι που δεν περιγράφεται εύκολα με λόγια», είχε πει μετά την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, πριν από 14 χρόνια. Οι Αργεντινοί τον αγάπησαν όσο λίγους αθλητές και στην πατρίδα του και τον προσκαλούν μόνο με το μικρό όνομά του, ενώ στο δημαρχείο του Σαν Αντόνιο αναρτήθηκε επιγραφή που αναφέρει «σ’ ευχαριστούμε Μανού» και η 30ή Αυγούστου θα είναι η ημέρα γιορτής της πόλης για την προσφορά του στους Σπερς (Manu day). Ο Τζινόμπιλι αποχαιρέτησε το λατρεμένο του άθλημα πλήρης μπασκετικών ημερών και θα αποτελεί ίνδαλμα για κάθε παιδί που θα θέλει να πιστεύει στη νίκη μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο και χωρίς να υπολογίζει ποιος είναι ο αντίπαλός του…