«Μεγαλύτερο βαρίδι είναι η εξοντωτική φορολόγηση. Αν είσαι έντιμος και νομοταγής πολίτης, ελάχιστα χρήματα σου μένουν. Ως υπάλληλος σε εστιατόριο άλλου, θα κουραζόμουν λιγότερο και θα είχα καλύτερες απολαβές…». Ο Πελοποννήσιος σεφ Βασίλης Σκουρφούντας γνώρισε πριν από λίγα χρόνια τη Σαμιώτισσα Κατερίνα Χρήστου και την ακολούθησε στο νησί της και στο όμορφο χωριό της, τον Πλάτανο. Εκεί ανέλαβαν την ταβέρνα των γονιών της και τη μεταμόρφωσαν σε εστιατόριο που όμοιό του δύσκολα βρίσκει κανείς ακόμα και στην Αθήνα, τον «Ορίζοντα». Από τη βεράντα του θα δείτε ένα από τα ωραιότερα ηλιοβασιλέματα του Αιγαίου. Και στην κουζίνα ο Βασίλης μεγαλουργεί με πρώτες ύλες ευλαβικά επιλεγμένες: λαχανικά από το μποστάνι τους, λάδι παραγωγής τους, πετιμέζι από δικά τους σταφύλια. Ο μερακλής μάγειρας, η σύζυγός του και ο αδελφός του εργάζονται σκληρά. «Το εγερτήριο είναι στις 6 το πρωί, το καθάρισμα της κουζίνας τελειώνει στις 2 τα ξημερώματα, οι δυσκολίες είναι πολλές. Αλλά έχουμε όνειρα και τα κυνηγάμε», λένε.
Το όνειρό τους αποφάσισαν να κυνηγήσουν και ο Νίκος Ραχούτης και η Ελένη Βαβίτσα, που εργάζονταν σε εισαγωγική εταιρεία στην Αθήνα. Οταν η Ελένη απολύθηκε, ο σύζυγός της παραιτήθηκε και εγκαταστάθηκαν στη Δόμβραινα Βοιωτίας, όπου το 2014 δημιούργησαν μια μικρή μονάδα παραγωγής μελισσοκομικών προϊόντων (το μέλι πορτοκαλιάς που φτιάχνουν είναι υπέροχο), την Emmelia. Δεν ήταν χωρίς εμπόδια ο δρόμος τους. «Ποτέ δεν φανταζόμασταν πόση γραφειοκρατία θα αντιμετωπίζαμε», λέει ο Νίκος. «Θα είχαμε κάνει άλματα προς τα εμπρός αλλά μας κράτησε ώς ένα βαθμό πίσω. Ενταχθήκαμε σε ένα πρόγραμμα ΕΣΠΑ πριν από τέσσερα χρόνια. Πριν από λίγους μήνες, μετά πολλών βασάνων, πήραμε το ποσό που χρειαζόμασταν για να κάνουμε τα… πρώτα μας επιχειρηματικά βήματα. Ευτυχώς, είχαμε στην άκρη κάποια δικά μας χρήματα.»
Εμαθα πρόσφατα τις ιστορίες αυτών των νέων ανθρώπων. Αντίστοιχες θα ακούσετε πολλές απ’ άκρη σ’ άκρη στην Ελλάδα. Οι μικρές οικογενειακές επιχειρήσεις είναι νησίδες δημιουργίας μέσα στην καμμένη γη που εξακολουθεί να αφήνει πίσω της η οικονομική κρίση και ο τρόπος που τη διαχειρίζεται η κυβέρνηση – με ή χωρίς μνημόνια. Η Κατερίνα, ο Βασίλης, ο Νίκος και η Ελένη ήλπιζαν σε ένα κράτος-συνοδοιπόρο. Συνειδητοποίησαν ότι έπρεπε να πορευτούν μόνοι. Είναι εκπρόσωποι της Ελλάδας που επιμένει. Που θέλει να πλάσει το μέλλον της με τα δικά της υλικά. Και που πάντα θα μας εκπλήσσει και θα μας συγκινεί.