Οτιδήποτε κι αν κάνει η Ευρώπη, για κάποιους θα είναι πάντα λίγο. Ομως, η χθεσινή, σχεδόν ομόθυμη, κίνηση της διαδικασίας κυρώσεων κατά της Ουγγαρίας του Βίκτορ Ορμπαν είναι δύσκολο να υποτιμηθεί.
Είναι δύσκολο να υποτιμήσει κανείς το γεγονός ότι όλες οι μεγάλες πολιτικές οικογένειες της Ευρώπης συνασπίστηκαν απέναντι στην απειλή των ανατολικών «δημοκρατοριών» που απειλούν να διαβρώσουν το θεσμικό κεκτημένο της Ενωσης εκ των έσω. Η απόφαση του Ευρωκοινοβουλίου είναι μια ένδειξη ότι η Ευρώπη δεν είναι η μονίμως βραχυκυκλωμένη Βαβέλ που έχει θάψει τους ιδρυτικούς λόγους της κάτω από τα μπάζα της γραφειοκρατίας.
Θα μπορούσε και στην Ελλάδα να είναι αυτή η οπτική γωνία: Οτι, μετά από πολλές –και πολύ ακριβές– δημαγωγικές ακροβασίες, οι πολιτικές δυνάμεις του συνταγματικού τόξου είναι ταυτόχρονα και δυνάμεις ενός ευρωπαϊκού τόξου· ότι, ακόμη και σε μια στιγμή προεκλογικού παροξυσμού, τα δύο μεγαλύτερα ελληνικά κόμματα βρίσκουν κοινό τόπο στην υπεράσπιση των ευρωπαϊκών αξιών.
Θα μπορούσε να είναι αυτή η ελληνική ανάγνωση, αν ο Ορμπαν δεν είχε ήδη ελληνοποιηθεί σαν προεκλογικό σκιάχτρο. Είχε την ευκαιρία κάποιος να το διαπιστώσει και στη ΔΕΘ, από τις ερωτηματικές ασίστ που παρείχαν στον πρωθυπουργό τα κυβερνητικά media: Ο Τσίπρας έχει επιλέξει να παρουσιάσει τον εαυτό του ως προοδευτικό φράγμα απέναντι σε μια φανταστική κατασκευή, όπου συγχωνεύονται η ευρωπαϊκή Ακροδεξιά και ο Πινοσέτ, ο Ορμπαν και ο Μητσοτάκης.
Η απόφαση της Ν.Δ. και, συνολικά, του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος να ψηφίσει κατά του ουγγρικού καθεστώτος διαλύει μεν την κατηγορία περί «ορμπανικής Ν.Δ.», αλλά είναι μάλλον απίθανο να αποθαρρύνει την προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να παρουσιάσει τον αντίπαλό του σαν ακροδεξιά καρικατούρα.
Είναι ενδεικτικό της απόστασης που έχει διανύσει ο ΣΥΡΙΖΑ το γεγονός ότι αναζητεί στην Ευρώπη υλικά για το προεκλογικό του αφήγημα. Η στάση των Ευρωσοσιαλιστών, που προσπερνούν το ΠΑΣΟΚ και αντιμετωπίζουν τον Τσίπρα σαν εταίρο, νομιμοποιεί αυτή την όψιμη άγρα. Το (αυθεντικό) ΠΑΣΟΚ μπορεί μόνο να παρακολουθεί προσβεβλημένο.
Για να επιχειρηθεί, όμως, η σοσιαλδημοκρατική κανονικοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν απαιτήθηκε μόνο η λήθη. Απαιτείται και η παρανάγνωση του παρόντος. Χρειάζεται, ασφαλώς, να ξεχάσει κανείς με ποιον συγκυβερνά ο Τσίπρας των Πρεσπών. Χρειάζεται να ξεχάσει πώς οι ανθρωπιστικές του ευαισθησίες εξέβαλαν στη Μόρια. Χρειάζεται, επιπλέον, να αγνοήσει ποιο μέλος της Ε.Ε. είναι ο πιο στενός, μετά την Ουγγαρία, σύμμαχος του Τραμπ.
Αν, πάντως, θέλει κανείς να δει, πέρα από τα στερεότυπα, ποιος διαθέτει όλο το πολιτικό του κεφάλαιο για να στήσει όντως ανάχωμα στην Ακροδεξιά, μπορεί να ανατρέξει στις δύο τελευταίες συνεδριάσεις της γερμανικής Βουλής. Μπορεί να ακούσει τις ομιλίες του Σόιμπλε και της μαντάμ Μέρκελ.