Μου το λένε συνέχεια, με απόγνωση στη φωνή και μια παρακλητική διάθεση αναγνώρισης του δράματος που περνούν, φίλοι, γνωστοί και αναγνώστες.
Σε όλους απαντώ το ίδιο: «Δεν υπάρχουν λαίμαργα σκυλιά». Και, όντως, δεν υπάρχουν. Υπάρχουν μόνο αφεντικά που ανθρωπομορφίζουν τα ζώα τους και φυσιολογικά ζώα που κινούνται και λειτουργούν με βάση τα ένστικτά τους: να τραφούν, να επιβιώσουν, να αναπαραχθούν.
Βλέπετε, ένα ολιγόφαγο σκυλί, εκείνο το δύσμοιρο πλάσμα που μπορείς να αφήσεις μόνο του, με έναν ανοιχτό, δεκάκιλο σάκο τροφής στο σπίτι και να πας διακοπές… Εκείνο το παράλογο ον που τσιμπολογάει όλη μέρα από λίγο φαγάκι, μόνο και μόνο για να μην καταρρεύσει από την εξάντληση…
Εκείνο το ζώο είναι που πάσχει! Πάσχει από νευρική ανορεξία ή κάτι ανάλογο που ισχύει στον κόσμο των τετράποδων θηλαστικών. Γιατί το φυσιολογικό σκυλί, αυτό που σε εμπιστεύεται τόσο ώστε να περιμένει ότι θα το ταΐσεις κάθε μέρα και δεν θα χρειαστεί να κυνηγήσει την τροφή του για να μην πεθάνει, αυτό το ζώο, το υγιές, το ρωμαλέο, το κανονικό, δεν θα πάψει ποτέ, όσο κι αν σε θεωρεί Προμηθέα της αγέλης του, να υπακούει στο ορμέμφυτό που του λέει: «Φάε τώρα που μπορείς – όσο μπορείς! Αύριο μπορεί να είναι μια μέρα χωρίς θήραμα· και μεθαύριο το ίδιο. Κάνε ενεργειακές προμήθειες και άσ’ τες να υπάρχουν!».
Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνετε. Στη φύση, τα ζώα δεν μπορούν να γίνουν παχύσαρκα. Πολύ απλά γιατί η προσφερόμενη τροφή δεν είναι ποτέ τόση πολλή! Και έτσι, όταν βρίσκουν, τρώνε. Όσο βρουν. Λαίμαργα και βιαστικά, γιατί σπάνια είναι μόνα τους, πάνω από το θήραμά τους. Συνήθως ακολουθούν κι άλλοι διεκδικητές που ίσως να είναι ισχυρότεροι, περισσότεροι ή και τα δύο.
Στο σπίτι, τα σκυλιά αφουγκράζονται τη φύση τους. Και κάνουν το ίδιο. Χωρίς να ξέρουν τι εστί παχυσαρκία· ή να νοιάζονται! Όσο κι αν προσπαθείς να διασκεδάσεις την αγωνία τους για την εξασφάλιση τροφής. Όσο καλό αφεντικό κι αν είσαι. Γιατί, στο κάτω κάτω, δεν θέλεις να αποκόψεις ένα σκυλί από τα ένστικτά του.
Κι έτσι, το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να μετράς τις μερίδες του, να το ταΐζεις τακτικά –όσο χρειάζεται– και να μη στήνεις καταστάσεις που οι εκπαιδευτές ονομάζουν «set to failure». Να μην το εκθέτεις δηλαδή σε πειρασμούς στους οποίους ξέρεις ότι θα υποκύψει, μόνο και μόνο για να με πάρεις μετά τηλέφωνο και να μου πεις «έχω ένα λαίμαργο σκυλί». Δεν έχεις. Έχεις ένα κανονικό σκυλί που περιμένει από σένα να φανείς λίγο πιο έξυπνος, μια και πέρα από ένστικτα έχεις και λογική. Ή, τουλάχιστον, έτσι θα έπρεπε. ■