Ενδεικτική τού πόσο σοβαρά λαμβάνει η κυβέρνηση τον εαυτό της είναι η τοποθέτηση της Λυδίας Κονιόρδου, τέως υπουργού Πολιτισμού με δάφνες αναποτελεσματικότητας, στη θέση της προέδρου του Δ.Σ. του Κέντρου Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος. Ακόμη και εάν είναι συμβολική η τοποθέτηση της κ. Κονιόρδου σε αυτήν τη θέση, αφού εκείνο το «μη εκτελεστικό μέλος» που συνοδεύει τον τίτλο τής αναθέτει μια θέση διακοσμητική, ας φανταστούμε για λίγο πόσο σημαίνουσα θεωρεί τη διοίκηση ενός τοποσήμου που επανατοποθέτησε την Αθήνα –και τη χώρα– στον διεθνή χάρτη του πολιτισμού και της αστικής ψυχαγωγίας.
Κι αφού, λοιπόν, η Λυδία Κονιόρδου τα πήγε θαυμάσια στη θητεία της στο οικείο υπουργείο και… αποπέμφθηκε, η κυβέρνηση σκέφθηκε να της συμπεριφερθεί σαν παιδάκι που του πήραν το παγωτό – εξάλλου, με αυτήν ακριβώς την ελαφρότητα διοικούσε, τρόπος του λέγειν, το υπουργείο της. Αφού την καθαίρεσε, η κυβέρνηση αποφάσισε να μην τη στενοχωρήσει έτι περαιτέρω και να της κάνει ένα δωράκι: μία διακοσμητική θέση, χηρεύσασα επί περίπου δύο έτη, άμα τη παραιτήσει του Γιώργου Κιμούλη (ο οποίος ούτε ως διακοσμητικός άντεξε), η οποία καθόλου δεν επηρέασε τη λειτουργία του ΚΠΙΣΝ, το οποίο είναι δομημένο σε θεμέλια σοβαρότητας.
Το θέμα, βέβαια, δεν είναι τι θα κάνει η τέως υπουργός σε αυτήν τη θέση. Αλλωστε, εκ της φύσεως της θέσης, δεν θα μπορεί να κάνει πολλά. Το ζήτημα είναι πόσο αυτή η κυβέρνηση σαρκάζει την ίδια τη σάρκα εκ της σαρκός της – πόσο μειώνει δημοσίως την προσωπικότητα των υποστηρικτών της – και πώς εκείνοι, ποιος ξέρει για ποιον λόγο, αποδέχονται αβίαστα αυτήν τη συμπεριφορά. Αν δεν ήταν τραγικό, θα ήταν απλώς αστείο – στα όρια του γελοίου.