Δημόσια προβολή με προβολέα τον αδόκητο θάνατο του Ζακ Κωστόπουλου; Για ακόμη μία φορά, οι επιστολές διαμαρτυρίας, συμπαράστασης, στήριξης ενός προσώπου ή καταδίκης ενός γεγονότος εμπεριέχουν γερή δόση αυτοαναφορικότητας των προσώπων που τις υπογράφουν. Δύο τέτοιες επιστολές κυκλοφόρησαν μετά τον τραγικό θάνατο του Ζακ, η πρώτη υπογεγραμμένη από πανεπιστημιακούς και η δεύτερη από καλλιτέχνες, συμμετέχοντες και διοργανωτές της documenta 14 στην Αθήνα και στο Κάσελ.
Οι υπογράφοντες διαπιστώνουν τα αυτονόητα και προχωρούν σε εύκολους διδακτισμούς, αποδεικνύοντας ότι, πολύ πιθανά, και εκείνοι είναι «αλωμένοι» από στερεότυπα και από καθέδρας απόψεις τις οποίες ζητούν από τους συμπολίτες μας να εξοβελίσουν.
«Να έρθουμε επιτέλους αντιμέτωποι με παγιωμένες πρακτικές βίας, καταπάτησης δικαιωμάτων και συγκάλυψης που ίσως εμφιλοχωρούν και εντός των θεσμικών αρχών» ζητούν –το 2018– οι πανεπιστημιακοί.
«Να λάβουν ξεκάθαρη δημόσια τοποθέτηση ενάντια στη βία, όπως και να δεσμευθούν για τη διαλεύκανση της υπόθεσης του θανάτου του Ζακ Κωστόπουλου και την απόδοση δικαιοσύνης σχετικά με τη πρόσφατη σοκαριστική επίθεση της 21ης Σεπτεμβρίου στην Αθήνα» καλούν τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα, και τον δήμαρχο Αθηναίων Γιώργο Καμίνη, από την πλευρά τους οι καλλιτέχνες.
Εχουν διαμορφώσει αρνητική άποψη για το κράτος δικαίου και την απονομή της Δικαιοσύνης στην Ελλάδα και ζητούν από τον πρωθυπουργό, τον δήμαρχο και τα θεσμικά όργανα της χώρας να παρέμβουν και να αλλάξουν «παγιωμένες πρακτικές βίας και καταπάτησης δικαιωμάτων»; Ρητορείες!
Η συνηθισμένη πρακτική της συλλογής υπογραφών ευτελίζεται, καταλήγοντας σε μία λίστα δημοσίων σχέσεων που διά περιφοράς επιβεβαιώνει την εγωπάθεια των ολίγων πεφωτισμένων να έχουν άποψη για τα πολλά… Η αντιμετώπιση της βίας και των στερεοτύπων απαιτεί σεμνό αγώνα που μετουσιώνεται σε καθημερινή πρακτική στο πεδίο της βιοτής.
Δεν είναι κακών προθέσεων οι συγκεντρώσεις υπογραφών… Είναι που η μεταπολιτευτική δημοκρατία μας έχει στερεωθεί και σε ιλαρές δημόσιες σχέσεις και φιλιά στον αέρα, που παράγουν φούσκες.