Στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή έφθασε το ζήτημα της βίας και της αναρχίας στα ελληνικά πανεπιστήμια, μέσω ερώτησης που υπέβαλε η Μαρία Σπυράκη της Ν.Δ. στην Ευρωβουλή, και η Ολγα Γεροβασίλη αντέδρασε με τρόπο που επιβεβαιώνει ότι, ναι, πράγματι, γεννήθηκε για την καταστροφή και όχι μόνο των πανεπιστημίων.
Στην ερώτηση που κατέθεσε η Σπυράκη, περιγράφεται η κατάσταση στα πανεπιστήμια, ιδίως το τελευταίο διάστημα που παρατηρείται επιδείνωση, και η Επιτροπή ερωτάται αν το καθεστώς παραβατικότητας που έχει επιβληθεί στα πανεπιστήμια περιορίζει το δικαίωμα των Ευρωπαίων πολιτών στην εκπαίδευση, όπως κατοχυρώθηκε στο άρθρο 14 του Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων. Ερωτάται, επίσης, αν η κατάσταση στα ελληνικά πανεπιστήμια είναι συμβατή με τις προδιαγραφές για τη λειτουργία της ανώτατης εκπαίδευσης, που ορίζει η Διακήρυξη της Μπολόνια. Τέλος, αν διασφαλίζεται η αποτελεσματικότητα των χρηματοδοτούμενων από κοινοτικούς πόρους προγραμμάτων έρευνας και κινητικότητας των φοιτητών. Πιάνουν τόπο, με άλλα λόγια, τα χρήματα των Ευρωπαίων φορολογουμένων ή πετάγονται στον πίθο των Συριζαίων;
Η Γεροβασίλη απάντησε με την παλαιά της ιδιότητα, προφανώς, της κυβερνητικής εκπροσώπου και όχι ως υπουργός Προστασίας του Πολίτη. Η Ν.Δ., είπε, «θέλει τους πολίτες φοβισμένους» (αντί να τους θυμίζει πόσο καλά πηγαίνουν τα πράγματα και πόσο ωραία περνάμε…), θέλει «τους επενδυτές μακριά από την Ελλάδα» (διότι, ως γνωστόν, οι επενδυτές είναι ηλίθιοι που αποφασίζουν με βάση τα ωραία λόγια…) και θέλει «τα ελληνικά πανεπιστήμια χωρίς ευρωπαϊκή χρηματοδότηση».
Χωρίς φυσικά να χρησιμοποιεί γλώσσα που θα την προδίδει, η Γεροβασίλη παίρνει την «εθνικόφρονα» στάση έναντι της Σπυράκη, την οποία ουσιαστικά κατηγορεί για ενέργειες τις οποίες κάποιοι άλλοι στο παρελθόν θα χαρακτήριζαν «αντεθνικές». Τι ειρωνεία να αντιστρέφονται έτσι οι ρόλοι! Θέλει, δηλαδή είναι δυνατόν να θέλει, η Γεροβασίλη να ανήκει στην Ευρώπη; Την απάντηση τη δίνει η ίδια με την κατηγορία που απευθύνει στη Σπυράκη. Δεν τη νοιάζει πού πάνε τα λεφτά και τι γίνονται, την ενδιαφέρει να συνεχίσουν να έρχονται. Δεν έχει αντίληψη κοινού συμφέροντος με την Ευρώπη. Αδιαφορεί για την αποτυχία της επένδυσης στην Παιδεία, εκείνη που μέμφεται τους άλλους ότι δήθεν διώχνουν επενδυτές. Η Γεροβασίλη και ο ΣΥΡΙΖΑ γενικώς είναι το πιο βάρβαρο και άξεστο ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του 1980, που επιστρέφει κεφάτο, ακομπλεξάριστο και τρισχειρότερο.
Νομίζω ότι η αλαφροΐσκιωτη αναπληρώτριά της («Πάνο, με καπελώνουν!») δεν έχει πάρει είδηση τίποτε από όλα αυτά. Για να είναι ικανοποιημένη η Κατερίνα Παπακώστα, της αρκεί ότι βρέθηκε λύση στον καβγά της με τη Γεροβασίλη, σχετικά με τη δυνατότητα προσωπικής επιρροής στις προαγωγές για τις ανώτερες θέσεις. Η γελοιότητα του περιστατικού επισφραγίσθηκε από τη γελοιότητα της γλώσσας που έντυσε τον συμβιβασμό: «Οι κρίσεις θα προχωρήσουν με πρόσωπα τα οποία πληρούν τις προϋποθέσεις, έχουν τα ελάχιστα χρόνια υπηρεσίας στον βαθμό τους και χαίρουν της αποδοχής όλων των πλευρών». Μα ποιος σκαρφίστηκε τέτοιο γλωσσικό ψοφίμι, η ανεξάντλητη κυρία Θεανώ; ΣΥΡΙΖΑ και λαϊκή (μικροκαραμανλική) Δεξιά μόνο τις εύνοιες και τους διορισμούς έχουν να χωρίσουν. Σε όλα τα άλλα τα βρίσκουν μια χαρά…
Καλώς τον!
Σας καλώ να υποδεχθούμε, με τον αρμόζοντα φιλόξενο τρόπο, έναν πολιτικό άνδρα που τα κατάφερε. Κατάφερε να αναδυθεί από την αφάνεια του κοινοβουλευτικού στρατού του ΣΥΡΙΖΑ και είναι ο Ανδρέας Μιχαηλίδης, βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ στη Χίο. Ιατρός ρευματολόγος ο κ. Μιχαηλίδης, με σπουδές στη Ρουμανία (ειδάλλως δεν βλέπω γιατί δηλώνει ότι γνωρίζει ρουμανικά – εκτός, φυσικά, από τα αγγλικά, με τα οποία γεννιούνται πια όλοι…) και ιστορικά, υπό την ευρεία έννοια λογοτεχνικά, ενδιαφέροντα, τα οποία τον καθιστούν κληρονόμο της μακράς παράδοσης των ιατροφιλοσόφων. Εκ της εργογραφίας του, η οποία βρίσκεται στο επίσημο βιογραφικό του, επιλέγω τα έργα του: «Το χειρόγραφο του δασκάλου Νικηφόρου Πιπερίδη. Ενα τεκμήριο πορείας του Μικρασιατικού Ελληνισμού» και «Ο Μητροπολίτης Χίου Ιωακείμ Στρουμπής. Η κοινωνική παρουσία του στη Χίο και η δίωξή του».
Ο Ανδρ. Μιχαηλίδης επαξίως αναδύεται από την αφάνεια, χάρη σε μία δήλωση πράγματι εξαιρετικής ανοησίας. Εχει την «αίσθηση» (δεν είναι στην τύχη η λέξη) ότι η κυβέρνηση «είναι μονίμως απογειωμένη»! Με τα υπέροχα συριζαϊκά του, πρόσθεσε μάλιστα μία ακόμη αίσθησή του, ότι αυτό (δηλαδή η απογείωση επί μονίμου βάσεως…) θα «αποτυπωθεί άμεσα» στα νομοσχέδια που πρόκειται να φέρει η κυβέρνηση.
Προσωπικώς δεν έχω ίδια γνώση αυτών των πραγμάτων, αλλά εδώ ζω, έχω τα αυτιά μου ανοιχτά και μαθαίνω. Εχω ακούσει λοιπόν ύμνους για την Καλαμάτα και, επίσης, για την Ηλεία. Για τη Χίο, όμως, δεν είχα ξανακούσει ποτέ. Μετά τις δηλώσεις του τοπικού βουλευτή ΣΥΡΙΖΑ, οι ενδιαφερόμενοι οφείλουν να στρέψουν την προσοχή τους στη Χίο, που δεν παράγει μόνο τη φημισμένη ανά τον κόσμο μαστίχα. Νομίζω ότι ο Στρατηγικός Σχεδιασμός του πρωθυπουργού οφείλει να πραγματοποιήσει πραγματογνωμοσύνη. Χρειάζεται μια υπεύθυνη γνώμη επ’ αυτού!